Vikan - 26.01.1956, Síða 6

HÚN gerði sér grein fyrir því að þetta
kvöld voru þau bæði í sérlega góðu
skapi. Og hún var búin að bíða lengi
eftir slíku tækifæri, svo að hún gæti
sagt þessum manni, eiginmanni sínum,
það sem henni lá á hjarta. Þetta veit-
ingahús í ókunnri borg og þetta ánægju-
Iega kvöld, voru réttur staður og stund
til að segja það, því á morgun yrði það
of seint. Lew sýndist vera hress og
óþreyttur. Á sama hátt og aðrir eigin-
menn voru ánægðir eftir að hafa gert hag-
kvæman samning, góða sölu eða sett fram-
leiðslumet, þá var hinum fræga Lew Sik-
as eins innanbrjósts eftir að blöðin höfðu
hrósað honum fyrir góða frammistöðu
á íþróttavellinum.
Það var hans starf, í því lifðu þau og
hrærðust og þegar honum gekk vel, voru
þau bæði hamingjusamari. Nú átti hann,
aldrei þessu vant, þriggja daga frí og
þau voru komin til þessarar borgar vegna
sampings, sem hún hafði miklar áhyggj-
ttr af.
— Lew, sagði hún blíðlega og vissi, að
ef draumur hennar átti nokkurn tíma að
raetast, þá varð það að gerast núna.
— Lew, gæti það ekki orðið í ár?
Hann leit á hana. — Gæti hvað ekki
orðið? sagði hann svo, en hana grunaði
hann um að vita hvað hún átti við.
— Það eru liðin 12 ár, Lew. Tólf ár í
hamingjusömu hjónabandi. En við ákváð-
um, að við skyldum eyða helmingnum af
árinu heima hjá okkur, strax og við hefð-
um efni á því. Við hefðum auðveldlega
getað það síðustu sex árin, Lew.
Hún sá að gamli þrjózkusvipurinn færð-
ist yfir andlit hans. Svipur litla drengs-
ins. — Ég er búinn að lofa að taka þátt
í þessum samningi, Jóhanna.
— Þú Iofaðir mér öðru, manstu það
ekki? Það loforð rúmaði engin ferðalög,
æpandi fólksmergð og lófaklapp utan við
keppnistímabilið. 1 þetta sinn verður það
í Tokyo, Manila og Havana . . . Lew, ég
er orðin svo þreytt á þessu, elskan.
— Ég verð að standa mig meðan ég
hefi öll viðbrögð og alla vöðva í lagi.
Hún virti íyrir sér stórar brúnar hend-
ur hans og sterklega ulnliðina og það
kom kökkur i hálsinn á henni. — En skil-
urðu ekki hvað það kostar okkur? Get-
urðu ekki skiíið það? Heimilið okkar er
lokað meirihluta ársins. Okkar eigin börn
eru óeðlileg í návist okkar. Þau þekkja afa
sinn betui, því þau búa næstum alltaf
hjá honum. Við gætum að minnsta kosti
haft hálft árið fyrir okkur sjálf. Við
þurfum þess með, Lew.Við lifum eins og
ríkir tatarar. Það er eins og þú . . . verð-
ir að hafa lófatakíð. Hún vissi undir eins,
að þetta hefði hún ekki átt að segja.
Hún sá það á augunum í honum. — Fyrir-
eftir John Mae Donald
I tólf ár voru þau biiin að vera á sífelldu flakki. I rauninni var sannleik-
urinn sá, að
ÞAU ATTU
HVERGI HEIMA
gefðu, en hvað annað get ég haldið? Ég
sé góðu árin líða hjá full af lestum, flug-
vélum, skipum, bílum, fötum og uppnámi.
Hvað á ég að halda?
Hann tók um hendi hennar: — Það er
góð æfi, er það ekki?
— Jú, en elskan . . .
— Ég vil skapa okkur öryggi. Ég verð
að afla eins mikilla peninga og ég get.
Og þetta er bezta tilboðið, sem ég hef
fengið hingað til.
Hún deplaði augimum, til að halda aft-
ur af tárunum og tókst að brosa. — Það
er bara það . . . að við viljum hafa þig
meira hjá okkur. Við erum engin fjöl-
skylda án þín. Gætum við ekki núna í
ár . . .
— Ég er búinn að lofa hinu, sagði hann
og Ieit í aðra átt. Hún vissi, að það var
ekkert fleira, sem hún gat sagt. Nú yrðu
þau bara að reyna að græða meinsemd-
ina með smávægilegum læknisráðum. Því
hann var svo góður og elskulegur — sá
bezti sem hún þekkti.
Þá var það, að hún sá unga manninn,
koma hikandi í áttina til þeirra, rauð-
an í andliti og vandræðalegan. Hann
kingdi munnvatninu og bros hennar var
þvingað, því hún vissi að þarna var kom-
inn enn einn af þessum rithandarsöfnur-
um, einn af þeim sem alltaf voru að
nudda sér utan í þá, sem voru frægir.
Lew leit snögglega upp og hún sá að hann
setti upp þetta bros, sem hann alltaf
sýndi almenningi.
— Lew . . . Sikas á ég við . . . Sjáið
þér til, ég er alveg í vandræðum . . . gæt-
uð þér ekki látið sem þér þekktuð mig?
Eins og þér könnuðust við mig? Tekið í
hendina á mér eða eitthvað þessháttar.
Ég heiti Del Brenner. Og með litlum höfuð-
hnykk benti hann á borð úti við annan
vegginn, þar sem ung kona og lítill dreng-
ur sátu.
Hún sá að Lew skildi undir eins hvernig
ástatt var. Hann reis á fætur og sagði
svo hátt, að það heyrðist um allan sal-
inn: — Það var gaman að hitta þig, Del.
Og um leið og hann rétti manninum hend-
ina, hélt hann áfram: — Jóhanna, þetta
er Del Brenner.
Brenner heilsaði henni og Lew hélt
áfram, með lágri röddu: — Seztu andar-
tak og segðu mér hvar við áttum að hafa
kynnzt, svo ég komi ekki upp um þig,
þegar ég kem yfir að borðinu til ykkar.
Þeim mundi finnast það skrýtið, ef þú
kynntir mig ekki fyrir þeim.
— Þér eruð alveg dásamlegur maður!
Sjáið þér til . . . ég hitti yður einu sinni,
það er að segja ég stóð í öðrum enda bún-
ingsherbergisins og þér í hinum. Ég
stundaði svolítið íþróttir og var að hætta
og fara heim, af því að ég var ekki nógu
góður, þegar þér komuð fram á sjónar-
sviðið. Drengurinn er að byrja að fylgjast
með íþróttamönnunum okkar og horfir
alltaf á yður í sjónvarpinu, og ég býst við
að ég hafi gefið í skyn að . . .
— Jæja, við skulum fara yfir að hinu
borðinu. Ég kem strax aftur, Jóhanna,
sagði Lew.
Maðurinn var alveg í sjöunda himni.
Jóhanna dreypti á kaffinu sinu og sá að
Lew beygði sig og tók í hendina á drengn-
um og hún heyrði hann hlægja hátt.
Hann dvaldist þar lengur en hann hafði
gert ráð fyrir og það fór svolítið í taug-
arnar á henni. Krafa þessa mikilsmegandi
almennings!
Á morgun mundi hann vita ferðaáætl-
unina. En í þetta sinn ætlaði hún ekki
að fara með honum. Það mátti hún þó
ekki láta hann vita, fyrr en venjulegi
keppnistíminn væri úti. Ánnars hefði hann
áhyggjur af því og það gæti truflað hann
frá að einbeita sér.
Þegar Lew kom aftur, viritst hann vera
þungt hugsandi. Hún brosti og hann veif-
aði til Brennershjónanna, sem voru að
fara. Litli drengurinn gekk aftur á bak
út um dyrnar. Góðverkið þitt í dag, sagði
hún brosandi.
Hann kinkaði kolli. — Viðkunnanleg-
ur maður! Hann skammaðist sín fyrir
þessi vandræði sín. Maður getur vel skil-
ið hvemig þetta hefur viljað til. Hann
vinnur á skrifstofu einnar verksmiðjunn-
ar hérna.
— Mér þykir vænt um, að þú skyldir
gera þetta sem þú gerðir, elskan.
Meðan Jóhanna var að hátta sig og taka
fram bókina, sem hún ætlaði að lesa,
þangað til svefninn yfirbugaði hana, uppl
í stóra hótelherberginu þeirra, stóð Lew
á skyrtunni og horfði út um gluggann.
— Langar þig ekki til að hringja til
barnanna? sagði hann.
— Hún leit á klukkuna. — Það er víst
of seint. Klukkan þar er á undan þess-
ari.
Framhald á bls. tS.
IMytt frímerki
Sameinuðu þjóð-
irnar minntust
mannréttinda-
dagsins hinn 10.
des. s.l. með út-
gáfu nýs frímcrk-
is. Eru nú sjö ár
liðin síðan alls-
herjarþing: S. þ.
samþykkti alþjóð-
lega yfirlýsingu
nm mannréttindi.
MinninRarfrí-
merkið er gefið
út í tveimur lit-
um: blátt þriggja
centa merki og
g:rænt átta centa.
Myndin er af frí-
merkinu.