Vikan - 26.01.1956, Qupperneq 8

í svikasögu Violet Charlesworth var það Olfurinn sem var —
IM UÐHETTA
AÐ var ekki um annað talað meira
í öllu Englandi. Bókstaflega öll þjóð-
in var að leita að laglegri ungri stúlku
í rauðu slái, stúlku, sem blöðin voru bú-
in að gefa auknefnið Rauðhetta.
Þegar rauða fatadruslu rak á land í
nánd við Svvansea, þyrptist forvitið fólk
niður á ströndina í hundraðatali. En sama
dag sást stúlkan í Birmingham, í járn-
brautarlest í Crewe og veitingahúsi við
Thames.
Svo margar rauðklæddar stúlkur voru
stöðvaðar og yfirheyrðar, að liturinn fór
úr tízku. Kunn klæðaverzlun í London lét
lita allar rauðu kápurnar sínar bláar.
Þetta gerðist árið 1909.
Hvar var stúlkan, sem allt þetta sner-
ist um? Hún var í felum í hóteli einu í
Oban í Argyllshire, sat sem fastast í her-
bei’gi sínu, lét senda sér þangað matinn
og fór ekki út fyrir dyr.
Hún sendi eftir dagblöðunum kvölds og
morgna og las í þeim frásagnirnar irm
það, hvernig hún hefði sést í írlandi og
á Man, hvernig lögreglan væri á hælunum
á grunsamlegri rauðklæddri stúlku í
Brighton og hvernig enn væri hafin leit
að líki hennar með ströndum fram í
Norður-Wales.
Eflaust hafði hún gaman af því, hve
rækilega henni hafði tekist að fela slóð
sína. Hún vissi það ekki þá, en duglegur
og hugmyndaríkur blaðamaður var þeg-
ar búinn að fletta upp í gestabók hótels-
ins og bera nafnið, sem hún hafði ritað í
bókina, saman við sýnishorn af rithönd
hennar. Þótt nafnið væri „Margaret Cam-
eron McLeod", hafði blaðamaðurinn sterk-
an grun um, að stúlkan uppi á herberginu
héti með réttu Violet Charlesworth. Hann
hafði rétt fyrir sér. „Margaret McLeod“
var Violet Charlesworth og Violet Char-
lesworth var hin annálaða Rauðhetta.
Svikaferill þessarar dökkeygu aðlandi
stúlku var í senn óvenjulegur og afdrifa-
ríkur. Hann var óvenjulegur að því leyti,
að hann byggðist á einni einustu lýgi.
Og hann var að því leyti afdrifaríkur, að
þessi stórlýgi olli að lokum tugum manna
tilfinnanlegu fjártjóni og gerði raunar
nokkra gjörsamlega gjaldþrota.
Stórlýgin, sem var möndull svikamillu
Violet Charlesworth, var í rauninni ósköp
einföld. Henni tókst að telja fólki trú um,
að hún mundi fá feiknháan arf greiddan
út, þegar hún næði 25 ára aldri.
Hún naut ötullar aðstoðar móður sinn-
ar við að koma lygasögunni á kreik. í
fyrstu notuðu þær mæðgurnar einungis
sögurnar til þess að taka að láni fáein
pund, þegar mikið lá á, og var því þá
auðvitað heitið að endurgreiða þessar upp-
hæðir við útborgun „arfsins". En sagan
magnaðist og stækkaði í höndunum á
þeim, uns þær vörpuðu allri varúð fyrir
borð og byrjuðu að taka peninga að láni
hjá hverjum þeim sem trúa vildi ævin-
týrinu.
Violet hafði svarið á reiðum höndum,
væri hún spurð að því, hvaðan hinn feikn-
hái arfur mundi koma. Hún hafði, sagði
hún, verið trúlofuð ungum og ríkum liðs-
foringja, sem farið hafði til Suður Afríku,
andast á heimleiðinni og arfleitt hana
að öllum sínum veraldlega auði — eitt-
hvað kringum 9,000,000 króna. Aðeins
hafði það skilyrði verið sett í erfða-
skránni, að hún tæki ekki við féinu fyrr
en hún yrði 25 ára.
Svo rækilega gleypti fólk lygasöguna,
að það er út af fyrir sig næsta lygilegt.
Til dæmis tókst Violet að hafa út úr gam-
alli konu allt sparifé hennar, á þann ein-
falda hátt að fá það „að láni“ hjá henni,
undir því yfirskyni, að hún, Violet, þarfn-
aðist ferðapeninga til pílagrímsferðar til
staðarins, þar sem unnusti hennar hefði
andast.
Það var engu líkara en fólk kepptist
um að láta ginna sig. Auk gömlu kon-
unnar, urðu ótrúlega margir til að lána
Violet aleigu sína gegn því einfalda lof-
orði, að hún endurgreiddi upphæðina með
rentum þegar hún fengi arfinn.
Lánið lék líka við hana — lengi vel.
Skuldir hennar uxu að vísu með hverjum
deginum, en það var ótrúlegt hvílíkur
aragrúi var til af auðtrúa fólki, sem var
óðfúst að gera tilvonandi milljónamær-
ingi ofuiiítinn greiða.
Violet bjó eins og drottning. Þegar hún
var 24 ára, var hún búin að hreiðra um
sig í forkunnarfögru húsi í Skotlandí,
átti íburðarmikinn sumarbústað í Norður
Wales og var búin að eyða þúsundum sterl-
ingspunda til kaupa á verðlaunahundum,
sem hún hélt í sérstöku húsi og undir eft-
irliti sérstaks gæzlumanns á óðali sínu.
Plenni nægði ekki bíll, einkabílstjóri
og þjónalið. Hún heimtaði af yngri syst-
ur sinni, sem hjá henni bjó, að hún hefði
líka bíl og einkabílstjóra.
Það mun hafa verið á bílferð í grennd
við sumarbústaðinn í Wales sem Violet
komst að þeirri niðurstöðu, að hún yrði
að grípa til mjög róttækra ráðstafana til
þess að komast hjá refsingu þegar að
skuldadögunum kæmi. Hún gat ekki skot-
ið því á frest að verða 25 ára, gat ekki
dregið það endalaust á langinn að út-
borgunardagur níu milljónanna rynni upp
og lánardrottnarnir krefðust peninga
sinna. Hún skuldaði, þegar hér var kom-
ið, sem svarar um sjö milljónum króna. Ef
hún hefðist ekkert að, mundi þessi upp-
hæð kosta hana fangelsi áður en langt
um liði. Hún varð að gera skjótar ráð-
stafanir.
Og sem hún ók þarna í bíl sínum með
ströndinni, datt henni það snjallræði í hug
að ,,deyja“! Hún fékk einkabílstjóra sinn
í lið með sér og systur sína. Þremenn-
ingarnir óku fram á klettabrún við strönd-
ina eitt fagurt sumarkvöld. Fáeinum mín-
útum síðar heyrðist mikill skruðningur
og brothljóð. Síðan varð allt hljótt.
Þegar lögreglan kom á staðinn, tóku
þau bílstjórinn og systirin á móti henni
með tárvot augu. Bíllinn stóð brotinn og
brenglaður á klettabrúninni, þar sem hann
hafði rekist á rammgerðan steinvegg.
Hvað hafði skeð? Jú, sagði bílstjórinn,
bíllinn hafði ekið með ofsahraða á vegg-
inn — með þeim afleiðingum, að aum-
ingja Violet Charlesworth hafði tekist á
loft úr sæti sínu, senst í gegnum fram-
rúðuna og fallið fram af hinum ægiháum
klettum.
Þó var þetta óneitanlega töluvert skrít-
ið. Bílstjórinn var ekki með skrámu, hvað
þá meira, og það fannst ekki einn einasti
blóðdropi á framrúðunni. Blöðin sögðu frá
hinu sorglega slysi og bættu því við frá
eigin brjósti, að lík ungfrú Violet hlyti
að hafa borist burtu með flóðinu. Hins-
vegar vissi lögreglan, að aðgrynni var
svo mikið þarna, að nálega ekkert gat
skolast burtu.
Það varð satt að segja skjótlega deg-
inum ljósara, að ,,slysið“ var eintómur
tilbúningur. Þegar kaupmenn og önnur
fórnarlömb byrjuðu að leggja saman tap
sitt, varð strax ljóst, að Violet Charles-
worth hafði góðar og gildar ástæður til
að hverfa. Það var enda öðru nær en að
hún lægi liðið lík í sjónum. Hún flatmag-
aði uppi í rúmi í skosku hóteli. Nokkr-
um dögum eftir ,,slysið“ varð hún þó fyr-
ir því óhappi, að maður einn þekkti hana
af myndum, og þar með var eltingaleik-
urinn hafinn.
Hún hafði sést í rauðu slái, og því fór
sem fór fyrir rauða litnum það árið. Þó
er ekki að vita nema hún hefði komist
undan, ef hins árvaka blaðamanns hefði
ekki notið við. Það var hann, sem gróf
felustað Rauðhettu upp og sendi eftir lög-
reglunni.
Violet Charlesworth neitaði því afdrátt-
arlaust í fyrstu, að hún væri sú, sem
lögreglan fullyrti. Um síðir rann það þó
upp fyrir henni, að taflið var tapað. Hún
gekkst við svikum sínum og hlaut að
launum margra ára fangelsi.
— EVELYN VAUGHAN.
— ÞESSI UNGA, LAGLEGA STÚLKA BYGGÐI SVIKAFERIL SINN Á EINNI STÓRLYGI —
8