Vikan


Vikan - 01.03.1956, Blaðsíða 16

Vikan - 01.03.1956, Blaðsíða 16
MAIIltAVEIÐAR F O R S A G A : Trace Jordan er í felum, særður og illa til reika, á breiðri, grösugri klettasyllu, þegar stúlka, sem býr niðri í dalnum með móð- ur sinni og tveimur bræðrum, birtist, gerir að sárum hans og hverfur jafn hljóðlega og hún kom. Þótt Jordan hafi aldrei séð hana áður, er liann henni að vonmn innilega þakklátur. Hann er á flótta, hundeltur af mönnum, sem hafa svarið að drepa hann. Þessir menn felldu á sín- mm um tíma föður Mariu Cristinu. Nú þykjast þeir ' K þurfa að hefna vígs Bobs gamla Sutton, hús- ■ bónda síns og foringja. En Jordan drap Sutton ■ í sjálfsvarnarskyni. Hann rakst á hann af ■ hendingu, þegar hann var að leita illvirkjanna, sem myrt höfðu vin hans, Johnny, og rænt hestum þeirra. Hann felldi Sutton þegar hann gerði sig líklegan til að grípa til byssu sinnar , — og vegna þess að hann var á einum stolnu hestanna. Og þar með voru mannaveiðarnar hafnar. ETTA ER EITTHVAÐ DULARFULLT, sagði Jack Sutton og gretti sig reiðilega. Þeir sátu kringum eldinn, mannaveiðararnir, menn- irnir sem voru ráðnir í að finna Trace Jordan og drepa hann. Jack Sutton fleygði spreki á eldinn. „Ég skil ekki þennan f janda. Enginn mennskur maður getur horfið svona gersamlega." Ben Hindeman stakk skrotuggu upp í sig. Hann var ósköp rólegur, eins og hans var vandi. Hann var eini maðurinn í hópnum, sem Jack Sutton bar einhverja virðingu fyrir. Sannleikurinn var sá, að Jack var svolítið hræddur við mág sinn. „Horfinn," tautaði Mort Beyless, „horfinn eitthvað út í buskann. Og hann var særður í þokkabót." Mort hafði teldð þátt í drápi Johnny Hendrix, vinar og samstarfs- manns Jordans. Hann hafði engar sérstakar áhyggjur af morðinu. Hann kveið þvi á engan hátt, að Jordan mundi takast að hefna fyrir það. Hinsvegar langaði hann að sjá þennan Jordan dauðan og afgreiddan. Mort var manndrápari að eðlisfari. ,,Já, víst er hann horfinn," sagði Jack Sutton. „Hitt er annað mál, að hann hefur varla komist langt svona á sig kominn." Þeim vai- að fækka leitarmönnunum og Jack var ágætlega ánægður með það. Tveir strákanna voru farnir i heyið; kona þess þriðja var alveg komin á steypirinn. Það var engin þörf lengur fyrir marga menn, og Jack Sutton þreifaði á sárinu á eyra sér — sárinu sem Maria Cristina hafði veitt honum —- og óskaði þess, að þeir vildu allir hypja sig. Hann þurfti að gera upp reikningana við þessa mexikönsku stelpukind; eins og komið var skipti það mestu máli. Ben mátti gjarnan fara að koma sér heim. Ben vildi láta Mexikanana I friði, og hefði einhver annar en hann át hlut að máli, hefði Jack haldið að hann væri orðinn skotinn í stelpunni. En ekki Ben. Hann lét ekki rómantikina rugla sig í ríminu. Einmitt þessi skortur á mannleg- um tilfinningum gerði Jack órótt innanbrjósts. Ben var harður í horn að taka og hann vissi þar að auki hvað hann söng. Jack Lantz seildist í kaffikönnuna og hellti í krúsina sína. „Hann er ekki fjarri," sagði hann hæglátlega. Hindeman leit upp: „Hefurðu orðið var við hann?" „Nei, en hann er hérna." „Hvernig veistu það, ef þú hefur ekki séð hann?" sagði Jack reiðilega. „Ef Lantz segir að hann sé hérna," sagði Hindeman, „þá er hann hérna." ,,Ég veit ekki, hvernig stendur á þvi,“ sagði Lantz, „en ég finn það á mér." „Sé hann hérna" — Mort Bayless færði sig nær eldinum-------„þá vita þau mexikönsku það. Það er nú mín skoðun, að við eigum bara að ríða inneftir og taka þessa stelpu . . .“ ■ „Við snertum hana ekki." Hindeman leit ekki einu sinni upp. 16 EFTIR LDUIS L’AMDUR „Við fengjum ekki orð upp úr henni," sagði Lantz. „Ætli ég gæti ekki opnað á henni munninn!" hvæsti Mort. „Ég skyldi sýna ykkur það!" „Þú ert fífl," sagði Hindeman. „Þú gætir drepið hana, en hún mundi ekkert segja þér. Ekki stúlkan sú." Lantz fékk sér meira kaffi. Hann sötraði kaffið og hélt áfram að glíma við gátuna. Særður maður, einn síns liðs . . . „Hann er ekki langt undan," sagði Hindeman. „Sé hann á lífi, verð- ur hann að éta eitthvað, og hafi hann mat, eru Mexikanarnir við það riðnir. En Vicente er sá eini, sem nokkurntíma fer að heiman." Jack Sutton var lagstur á teppið sitt. Hann reis upp á olnbogann: „Mort, þú og Joe ættuð að elta hann á morgun. Sleppið honum ekki úr augsýn." „Það er þýðingarlaust. Það er áreiðanlega stelpan." „Þetta er góð hugmynd hjá Jack, Mort. Hangið aftan í honum. Það mun borga sig. Hann mun gera eitthvað glappaskot, sannið til.“ Hindeman hvessti augun á Mort: „En reynið ekki að beita hörðu; eltið hann bara." Lantz var farinn að þekkja Jordan. Hann var öllu vanur, sá náungi. Þegar þeir næðu honum, mundi ýmislegt ske. „Ég skal finna hann," sagði hann. „Og þegar ég er búinn að finná hann, megið þið eiga hann," Þeir horfðu á hann, þennan hægláta gamla mann með kýmnina i augunum. „Hvað áttu við?" „Sumir ykkar, drengir mínir, eru feigir. Það er allt og sumt. Það eru töggur i honum þessum." Einhver hló hæðnislega og Mort Bayless fnæsti. Afstaða Lantz gerði Jack Sutton reiðan. Þó vissi hann vel, að án hans væri leit þeirra von- laus. Bob Sutton, faðir Jacks, hafði oft leitað til Lantz, og nú var það Hindeman. Jacob Lantz vafði um sig teppinu og lagðist fyrir. Hann lá á bakinu og horfði upp í himininn og hélt áfram að glíma við gátuna sína. Hann renndi huganum yfir atburði undanfarinna daga. Það hlaut að vera einhver felustaður og hann hlaut að vera alveg á næstu grösum . . . JORDAN VAKNAÐI í birtingu. Það fyrsta sem hann mundi, þegar hann lauk upp augunum, var þruskið sem hann hafði heyrt kvöldið áður. Hann varð að vera mjög varkár. Þegar bjart var orðið, skoðaði hann skriðuna aftur. Syllan, sem stúlkan notaði, var þvengmjó og stórhættuleg. Henni var sannarlega ekki fisjað saman þessari stúlku. Skriðan var árennilegri. Með lagni mætti komast niður hana á hesti. Hann hafði séð villihesta fara verri skriður. Hitt var annað mál, að hér mundi verða teflt á tæpasta vaðið. Jordan sá að ungi maðurinn, sem hann hugði vera bróður Mariu Cristinu, steig á bak hesti sínum og reið inn dalinn. Skömmu seinna birtust tveir reiðmenn og héldu á eftir honum. Ungi Mexikaninn leit tvivegis um öxl. Tveir menn til viðbótar hleyptu hestum sínum heim að bænum og fóru af baki fyrir neðan fjárhúsið. Það var þá svona komið. Það átti að gæta Mexikananna dag og nótt. Annar maður kom gangandi niður hlíðina hinumegin í dalnum og stefndi á Mariu Cristinu þar sem hún sat yfir ánum. Hún stóð á fætur, þegar hún sá til hans, og beið. Hún var mjög keik og svartir hárlokkarnir dönsuðu í golunni. Þau töluðu saman í nokkrar mínútur. Andlit hennar var kalt og þótta- fullt. Það var eitthvað heillandi við hana sem hún stóð þarna. Jordan horfði á hana í sjónauka sinum og það greip hann einkennilegur ákafi, sem hann hafði aldrei fundið til áður. Honum stóð ekki á sama um þessa stúlku. Það var Jacob Lantz, sem hún var að tala við, tilfinningalaus mað- ur, maður sem hafði ásett sér að ráða torráða gátu. Orð hans höfðu augljóslega engin áhrif á stúlkuna, sem virtist aðeins svara honum með einsatkvæðisorðum. Jordan lagði sjónaukann frá sér og þurrkaði svitann framan úr sér. Þetta ætlaði að verða heitur dagur. Það var ekki blöðum um það að fletta. Hann kæmist ekki hjá því öllu lengur að halda af stað. Hann mátti ekki valda meiri vandræðum. Já, hann varð að hefja flóttann aftur. Hann gekk að lindinni og lagðist á teppið og beið kvölds . . . Þegar hann vaknaði, var þegar orðið dimmt. Hann hrökk upp með andfælum; það var eitthvað þrusk rétt hjá honum. Hann spratt á fæt- ur með marghleypuna á lofti. Svo stakk hann byssunni í hulstrið og læddist hljóðlega að kofarústinni og beið. Hann heyrði þruskið aftur; það var fáein fet frá honum. Hann

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.