Vikan - 09.01.1958, Blaðsíða 14

)
l
HEIMILIÐ
RITSTJÓRI: ELlN PÁLMADÓTTIR
RÉTT í þann mund sem síS-
asta blaö Vikunnar fyrir jól
var að fara í prentun, ruddi ég
mér braut gegnum mannþröng-
ina fyrir framan hið nýja tizku-
hús Markaðarins við Laugaveg og
þakkaði mínum sæla fyrir þau
forréttindi að þurfa ekki að
standa úti í ausandi rigningu og
horfa inn um gluggana, eins og
svo margar aðrar, sem sýnilega
töldu slíkt ekki eftir sér.
Ég ætla ekki að fara að telja
upp allar þær fallegu flíkur sem
þar voru sýndar — það eru stétt-
arsystur mínar hjá dagblöðunum
þegar búnar að gera. Auk þess
eru þessar tízkuflíkur vafalaust
seldar fyrir löngu og einhversstað-
ar á landinu eru efnaðar frúr
farnar að spranga í sýningarkjól-
unum. Kannski hefur einhver
Reykjavíkurfrúin skartað þrönga
taftkjólnum með lausu pokunum
um mjaðmirnar á gamlárskvöld
og svarað „Nei takk, ég sezt
aldrei,“ ef henni var boðið sæti,
þvi mikið skal lagt á sig fyrir
fegurðina. Og kannski hefur ein-
hver frú í sjávarþorpi úti á landi
spókað sig heima hjá sér á jólun-
um í grænum flaujelissíðbuxum,
fleginni flaujelisblússu og grænu
alsilkipilsi utanyfir og beðið eftir
óvæntum gestum, en þannig sagði
þulurinn að nota ætti þennan
fallega búning.
En slíkar flíkur voru hreinar
undantekningar á sýningunni.
Yfirleitt var fatnaðurinn einstak-
lega vandaður og hafði þann stóra
kost að hægt er að klæðast hon-
um við venjulegar kringumstæð-
ur. Og bæði hvað snið og efni
snerti var um geysilega fjöl-
breytni að ræða.
Sýningin hófst á því að tvær
snotrar unglingsstúlkur, hæfilega
tilgerðarlegar fyrir sýningarstúlk-
ur, birtust í „baby doll“-náttföt-
um, en það eru venjulegar teygju-
kvenbuxur og þunnur, viður
skyrtubolur, sem nær tæplega
niður á læri. Slíkur búningur fór
að verða eftirsóttur náttfatnaður
eftir að kvikmyndin „Baby doll“
eftir Tennessee Williams kom á
markaðinn. En aðalpersónan í
myndinni er ung stúlka, sem er
líkamlega fullþrozka en andlega
óþrozkuð sem barn. Hún sefur því
í barnavöggu og gengur um í
svona náttfötum og raskar með
því ró allra karlmanna sem ná-
lægt henni koma.
Uppsprettulindir tízkunnar eru
sannarlega margvíslegar.
Á eftir náttfötunum komu dag-
kjólar, alla vegana pokakjólar —
með pokum að aftan, pokum allt í
kring og pokum ofan við mittið
að aftan. Þessir kjólar voru yfir-
leitt stuttir, náðu rétt niður fyrir
hnjákollana, enda voru þeir æði
mikið aðsniðnir að neðan, svo ekki
veitti af svigrúmi fyrir fæturna
fyrir neðan faldinn. Þegar slíkir
kjólar voru síðast í tizku, um
1920, þótti ágætt ráð (að bregða
teygjubandi um hnén til öryggis,
svo að ekki rifnaði upp i kjólinn
þó eigandinn gleymdi að taka lítil,
kvenleg spor.
Allir fóru kjólarnir á sýning-
unni einstaklega vel á sýningar-
stúlkunum, hvort sem þeir voru
saumaðir á saumastofu Markað-
arins eða komnir frá París eða
New York, en pokakjólar ku eiga
að hanga lausir í kyrrstöðu, en
þegar gengið er eiga þeir að sýna
hæfilega mikið af vextinum til að
vekja athygli.
Næst á sýningarskránni voru
enskar kápur, hentugar kápur
fyrir okkar veðráttu. Þar var mik-
ið af víðum kápum, á sumum
gætti pokaáhrifanna, og einn lát-
laus komelullarfrakki. Einkum
vakti athygli Parísarmodel með
loðnu refaskinni, en loðskinn eru
nú aftur að koma í tízku.
Þá kom mjög fjölbreytt úrval
af síðdegiskjólum. Það sem mér
þótti einkum nýstárlegt í þessum
flokki, voru rósóttir kjólar frá
New York úr þunnum finum ull-
arefnum, svörtum í grunninn og
með bláum og grænum stórum
rósum. 1 þessari varhugaverðu
litasamsetningu voru sýnilega al-
veg réttu litbrigðin af hverjum
lit.
Kjólarnir voru yfirleitt látlaus-
ir í sniði, sumir nokkuð flegnir
fyrir síðdegiskjóla og mest
skreyttir slaufum eða blómum, ef
nokkurt skraut var þá á þeim.
Kvöldkjólarnir í næsta flokki
voru yfirleitt nokkuð síðari en þó
engan vegin það sem við höfum
hingað til kallað hálfsíða kjóla.
1 þessum flokki voru bæði erlend-
Framhald á bls. 18.
Itósótt er nú f tfzko. Sýningar-
etúlka Anna Tryggvadóttir.
Charlestonkjóll a la 1920. Sýn-
ingarstúlka Anna Clausen.
Pokakjóll úr þykku ullarefni.
Anna Kristín Magnúsdóttir sýnlr.
KjóU með „sack“-pUsi og rós.
Vigdís Aðalsteinsdóttir sýnir.
14
VIKAN