Vikan - 30.01.1958, Blaðsíða 10
Stutt spjall um Brigitte Bardot
STÚLKAN KVAÐ
VERA FÁFRÓÐ
Hér er glefsu úr démi bunduríska tíniaritsins Newsweek um síðustu
jnyml frönsku kvikmyndustjörnunnur Brigitte Bardut: ,,I myndinni leik-
«r Bardot fyrirsætu Jijá tískublaði. Hún verður ástfangin af ritstjórun-
um . . . .Söguþráðurinn gefur hcnni tækifæri til að sýna sig í framúr-
skurandi kjólum tkvenfólkinu tii ánægrju) og óvenjulegum gag:nsæjuni
Híkum (kurlmönnunum til ánægju) og áður en hfln krækir í ritstjór-
ann, fer hún í sólbaö og sturtuliað, gerir aliskyns liundakúnstir uppi í
rúmi, klæðir sig, afklæðir sig og bregður á leiít á na»rklæðunum.“
AÐ ERU skiptar skoðanir
um leikgáfu Brigitte Bar-
dot. Um hitt verður ekki deilt,
að hún er orðin vinsælasta
kvikmyndastjarna Frakka.
Sömu sögu er að segja frá
Bandarikjunum. Þar hafa fjór-
ar af myndum hennar nú verið
sýndar á þremur mánuðum. Og
ýmislegt bendir til þess, að þar
í landi sé hún jafnvel farin að
skáka Marilyn Monroe.
Hvað kvenlegum yndisþokka
viðvíkur, þverbrýtur Bardot
franska hefð. Hingað til hefur
Frökkum geðjast bezt að
grönnum, beinvöxnum stúlkum,
smekklegum klæðnaði fremur
en glannalegum og þesskonar
konuandlitum, sem í senn gefa
í skyn merkilega fortíð og
spennandi framtíðarmöguleika.
Bardot er ólík þessu. Hún hef-
ur þvengmjótt mitti (47 y2 sm),
en brjóstmálið er aftur á móti
88 sentimetrar. Frökkum finnst
svona vaxtarlag oftast skop-
iegt.
Kjólarnir hennar eru þannig
sniðnir, að þeir halda litlu
leyndu; hárið er úfið fremur en
hrokkið; og hið stóreyga and-
lit er svo bamalegt, að engum
kemur til hugar að setja það í
samband við spennandi fram-
tíð, að maður ekki tali um f jör-
uga fortíð.
En hún er orðin fræg í föð-
urlandi sínu og virðist á góðri
leið með að leggja undir sig
heiminn. Því veldur „fram-
korna" hennar á sýningartjald-
inu, en annað orð hæfir ekki
betur leikaðferð hennar. Hún
sýnir sig fremur en leikur, það
er allt og sumt.
Hún er ekkert sérlega vin-
sæl meðal kolleganna. Mót-
ieikarar hennar kvarta sífellt
undan því, að hún muldri frem-
ur en tali. Trúflokkar kvarta
undan mjaðmasveiflum hennar.
Einn sértrúarflokkur franskur
hefur meira að segja lýst yfir
opinberlega, að hún sé eilíf-
lega fordæmd.
Á sýningartjaldinu minnir
Bardot mest á óþekkan
krakka. Kunningjar hennar
segja, að reyndar sé það eng-
inn leikur: hún sé alltaf svona.
Hún er framúrskarandi bama-
leg í allri hugsun og með fá-
dæmum dutlungafull.
Það hefur alla tíð mikið ver-
ið látið eftir henni. Foreldrar
hennar hijfa haft efni á því.
Hún er dóttir fransks iðju-
hölds, en móðir hennar stjórn-
ar kunnu tízkuhúsi. Hún hafði
einkakennara, byrjaði að læra
ballett sjö ára gömul, fékk
kornung birtar af sér myndir
í tízkublöðum. Hún var sextán
ára, þegar kvikmyndaframleið-
andinn Marc Allegret sá eina
af þessum myndum, kynnti
hana á sýningartjaldinu seyt-
ján ára, var búinn að gera hana
að stjörnu tveimur árum síðar.
Einn skilnaður og átján
myndir skilja hana nú frá
barnæskunni, en hún heldur á-
fram að vera jafn óviðjafnan-
lega barnaleg og — liggur
manni við að segja — fáfróð.
„Er það virkilega satt“,
spurði hún manninn sinn ein-
hverju sinni, ,,að jörðin sé
hnöttótt ? Jæja, hversvegna
sýnist hún þá ekki hnöttótt".
I annað skipti var hún stödd
uppi í sveit og rauk upp þegar
hún heyrði hund ýlfra. „Ég er
farin heim“, tilkynnti hún. „Á
stundinni! Ég get ekki afborið
staði þar sem fólk kvelur
hundana sína“.
Hún er sér þess mjög vei
meðvitandi hve marga aðdá-
endur hún á. Afleiðingin er sú,
að hún þjáist sífellt af kvelj-
andi ótta við að eitthvað kunni
að koma fyrir fegurð hennar.
Ein bóla getur gert hana
nærri því vitfirrta.
Framkoma hennar i kvik-
myndaverinu er næsta furðu-
leg. Hún er ótrúlega fljót að
móðgast og þá rýkur hún
burtu hvernig sem á stendur.
Hún gekk svo fram af afburða-
leikaranum Jean Gabin fyrir
skemmstu — og kallar hann
þó ekki allt ömmu sína — að
hann leyfði blaðamönnum að
hafa þetta eftir sér:
„Þessum telpuhnokka hefur
auðnast að gera það sem öðr-
um hefur ekki tekizt á þrjá-
tíu árum: Vakið hjá mér megn-
ustu óbeit á kvikmyndunum".
KONURNAR I
KA S TALANUM
I stærsta kvennaíangelsi Breta
Er G HEIMSÓTTI fyrir skemmstu stæreta
kvennafangelsi Bretlands, Holloway í Lond-
on. Þetta er gömul og fornfáleg bygging, áþekk-
ust miðaldakastala. Einn af fangavörðunum —
25 ára gömul kona —- tók á móti mér við fangels-
ishliðið. Henni hafði verið falið að sýna mér völ-
'undarhúsið. Hún bar svartan einkennisbúning,
samskonar og kvenlögreglan í London, nema
hvað ermamerkin báru stafina „H. M. P.“, sem
þýðir Her Majesty’s Prison — fangelsi hennar
hátignar.
Það voru kvenfangar við vinnu á göngunum.
Fangabúningur brezkra kvenfanga hefur tekið
miklum stakkaskiptum. Fyrir fáeinum árum
báru fangarnir í Holloway ósvikna „pokakjóla“
— gráa, sniðlausa og með ódæmum óklæðilega.
Um aldamótin var kvenbúningurinn jafnvel ó-
frýnilegri: stórar svartar „fangaörvar" á pilsi
og blússu. Og fyrir aldamótin voru þess dæmi að
kvenfangar i íhaldsömustu fangelsunum bæru
mjög svipaðan einkennisbúning og karlmennimir,
sömu höfuðfötin, sömu treyjurnar (með númeri
á brjóstinu), þung og óþjál stígvél og jafnvel
buxur.
Nú er þetta gerbreytt. Konurnar í Holloway
hafa um fjóra liti að velja, þegar þær fá fanga-
búninginn: bláan, grænan, gulan og bleikan. En
efnið í kjólunum er þykkt og sterkt og á aug-
sýnilega að endast. Sokkarnir eru úr ull, skómir
svartir og reimaðir. Þegar konumar fara út í
fangelsisgarðinn, bregða þær yfir sig bláum slá-
um, sömu tegundar og brezkar hjúkrunarkonur
nota.
Þetta er gömul bygging eins og áður er sagt,
og klefarnir geta víst aldrei orðið beinlínis vist-
legir, Það eru auðvitað rimlar fyrir gluggunum.
En fangarnir fá að hafa um sig ýmsa persónulega
muni, svosem eins og myndir, og gluggatjöld eru
ekki bönnuð núorðið nema undir sérstökum kring-
umstæðum. 1 hverjum klefa er mjótt rúm, lítið
borð, tréstóll, þvottaskál og vatnskanna.
Það eru tvær kapellur í Holloway, önnur fyrir
mótmælendur, hin fyrir kaþólska. Sumar konurn-
ar vinna við að halda fangelsinu hreinu, skúra
gólf, bera út ösku o. s. frv., aðrar í hinu geysi-
stóra eldhúsi. Þá er mikið þvottahús þama, þar
sem allur fatnaður fangelsisins er þveginn, og
að auki saumastofa. Þegar ég leit þangað inn,
voru konurnar að sauma buxur fyrir flugherinn.
Loks var nýlega sett upp verksmiðja í fangelsinu,
sem framleiðir ávaxtamauk, og þegar ég heim-
sótti hana, var verið að búa til marmelaði fyrir
öll fangelsi í Bretlandi.
Allskyns konur hafna í fangelsum: ungar og
gamlar, ríkar og fátækar, fríðar og ófríðar. En
mjög sló það mig, þegar ég skoðaði Holloway,
hve fangarnir voru innbyrðis líkir, þrátt fyrir
hinn nýstárlega fangafatnað. Það var einhvern-
veginn éinhver „fangelsissvipur" yfir þeim öllum;
og notuðu þó sumar andlitsfarða, eins og nú er
leyfilegt.
Þessi sameiginlegi „fangelsissvipur" gerir mann
svolítið dapran, þegar maður sér hann. Og mér
leið bókstaflega illa, þegar ég hugsaði til þess
sem á undan var gengið. Því að eins og ég sagði
í upphafi, er mikill munur á kjörum brezka kven-
fangans nú og til dæmis fyrir fimmtíu árum, I»á
hefur verið ömurlegt að skoða sig um í brezku
kvennafangelsi.
— JANE WORTHING.
W
I
VIKAN