Vikan - 30.01.1958, Blaðsíða 13

„VESTIJR-ISLEIMZKA64
Oft hafa gengið á milli nianna skemmtilegar enskuskotnar íslenzkusetningar, sem
eignaðar eru Vestur-lslendingum, bæði meðréttu og röngu. Árið 1927 kom út í Reykjavík
lítið kver, sem bar heitið SVSISHORK AF VESTUR-„lSLENSKU“, og birtum við til
gamans nokkrar setningar úr því.
fallbyssusveit og vann nú að loftvarnaundir-
búningi. Hann benti mér á, að það væri einkenni-
legt, að hann hefði ekki verið látinn vita fyrir-
fram um svo merkilegan atburð, og smám saman
fór ég að verða kvíðinn, einkum vegna þess, að
menn mínir voru óánægðir, vegna þess að þeim
hafði verið sagt, að þeir væru á leiðinni til
Þýzkalands.
Sleðinn tók aðeins helming gullsins. Þegar
gullinu hafði verið komið fyrir á sleðanum fór
ég ásamt varðstjóranum til Stelben höfuðsmanns.
Varðstjórinn krafðist þess að mega tilkynna
yfirmanni sínum þetta. 1 fyrstu þvertók Stel-
ben fyrir það. Hann varð fokvondur, og hótaði
varðstjóranum öllu illu, fyrir að reyna að hindra
verk Gestapo. Ég benti höfuðsmanninum á, að
fjarvera varðstjórans kæmi ekki í veg fyrir flutn-
ing gullsins, einkum þar sem annar varð-
maðurinn gat ekið sleðanum.
Loks lét Stelben undan og hélt ásamt varð-
stjóranum til yfirmanns hans. Hann skipaði mér
að flytja gullið upp í steinhúsið. Ég átti að skilja
einn manna minna ásamt tveimur varðmönnum
eftir hjá gullinu. Síðan hélt hann af stað, ásamt
varðstjóranum.
Ég lét einn minna manna standa vörð við
vörubílinn og steig síðan upp í sleðann. Þar
sem togbrautin endaði var steinhús, sem byggt
hafði verið ofan á, en í sjálfum steingrunninum
var vélarúm fyrir togsleðann. Nálægt húsinu
var lítill kofi, en fyrir ofan hann var verið að
koma fyrir fallbyssum. Við vorum nýbúnir að
koma gullinu öllu inn, þegar síminn í vélarúm-
inu hringdi. Ég fór inn og svaraði. Það var höf-
uðsmaðurinn. Han skipaði mér að láta flytja
kassana að barmi einnar grafarinnar, sem hafði
verið grafin undir steyptan grunn fallbyssnanna.
Það átti að verða dýpsta gröfin. Á meðan á
þessu stóð, átti ég að senda sleðann niður til
þess að ná í hann. Ég gerði þetta og skipaði
mönnunum að flytja kassana að grafarbarminum.
Það lá slóð frá togbrautinni að gröfunum. En
það var mjög hált þarna. Það var mikill halli og
auk þess var erfitt að halda á kössunum. Menn.
mínir voru farnir að verða nokkuð órólegir.
Við höfðum ekki lokið verkinu, þegar höfuðs-
maðurinn kom. Hann kvartaði yfir því hvað við
værum seinir. Og hann var alltaf að líta á úrið.
Honum virtist órótt innanbrjósts. Mennirnir nöldr-
uðu jafnvel i áheyrn hans og hann ásakaði mig
um agaleysi.
Þegar verkinu var lokið og kössunum hafði
verið komið fyrir á grafarbakkanum, sagði hann:
„Farðu með alla menn þína inn í vélarúmið. Ég
ætla að tala við þá.“ Ég gerði þetta og þeir
gengu í röð inn i vélarúmið, en þar var mjög
þröngt um þá. Ég var taugaóstyrkur og menn
mínir líka. Það var erfitt að stjórna mönnunum
rni orðið, en við vorum enn hræddir við Gestapo.
Höfuðsmaðurinn skipaði manninum sem ók sleð-
anum að koma inn og hann gerði það skömmustu-
legur á svip.
Síðan skipaði höfuðsmaðurinn einhverjum að
loka. hurðinni. Hann gretti sig, og ég tók eftir
blóði á skyrtu hans og vinstri hendinni. Ég hélt
að hann hefði dottið og skorið sig. Hann virtist
æstur og fitlaði stanzlaust við ólina, þar sem
skammbyssa hans hékk. „Einn kassanna í bíln-
um hefur verið opnaður og tekið úr hon-
um gull.“ sagði hann. „Ég ætla að leita á ykk-
ur. Snúið ykkur við.“ Við snerum okkur ósjálf-
rátt við með andlitin að steinveggnum.
Af einhverri ástæðu sneri ég mér við aftur. Ég
sá, að hann hélt á byssu í hendinni. Um leið og ég
sneri mér við, byrjaði hann að skjóta. Ég hljóp
að ljósaperunni sem hékk neðan úr loftinu og
sló til hennar með hnefanum. Um leið datt ég um
einhverja vél og féll á vinduhjólið. Það var niða-
myrkur inni. Herbergið var fullt af reyk og
hávaðinn í byssunni var ærandi inni í þessu litla
herbergi. Ég var hálfringlaður, því að ég hafði
dottið á höfuðið.
Það var kveikt á blysi. Ég lá kyrr. Ég sá
höfuðsmanninn gegnum rifu á vinduhljólinu. Hann
gekk að veggnum og byrjaði að rannsaka líkin.
Hann var með blysið i annarri hendinni en byss-
Framhald á bls. 14.
Vestur-„íslenska“
Honorassi pressudent þessarar þjóðræknis-
kommittíu, Mistir Torstónson. Mín proposi-
sjonn er að hava artikla um þjóðrækni í papp-
íronum.
Mister Síldfell proposar að hava artikla um
líding þjóðræknismateríur i pappíronum.
Ég sekkonda það.
Revuríenda Pitt sekkondar þetta. Godd
spíddi! Bött vilja ekkji fleiri toka? Flórinn
er firir alla! Kvað vilt þú Mister Johnson
spíkka um þettað?
Það er eins og þegar jeg var koppskriftar-
djödgari og dillaði mjer við rítörneða sóldjera
og afturgeingna hermenn, þá fóru mínar
steitmentir og aktívur í drilliksíón sem major-
itetrið. Ég er enn með majoritetrinu.
Látum oss þá gotta majoritetrið. Hvað
sögghjedjar þú Mister Skagglord?
Mister Síldfell ætti ekkji að fíra Bolsakjek-
kji og er þvi korresponskventli seif firir hann
að pútta þjóðræknisfélagsartiklum í pappír-
inn sem hann kontöllar. Ég mova að proposi-
sjonnin sé pössuð.
Pössuð!
Mítingunni er klósað!
—cvo—
Vokaðu á sædvokinu annars dinglar þú á
strítunni og þú verður að vera keraldsfullur
þegar þú krossar.
Jes, ég skal.
—cvo—-
Hefur þú monninga í lendinni?
Nó, ég er allur brotinn.
--CVD--
Hefur þú kvittað borðingsúsið ?
Ég borða sjálfan mig — það er slípaðra.
■—oo—
Dan er farinn inn gjeist. Hann er smart, jú
nó — er stórríkur, á hundrað dollara brodd-
skjitu.
Þú sörpræsar mig. Ég hjelt það væri þó
ekkji ísí að kjetsa hann.
--OG---
Merar Kristmat, Mirsis Svínfell!
Seim tú jú, Mirsis Siggursson.
Kós þú vokar í kirkju sem ég — sjúr!
Kós, Lardinu blessuðu sé lof! Ég geri.
Kristmatstrjeð þitt er ofúll næs, eins og
júsual, ég er viss um.
Jes, bjútifúll — preist veri Lardið!
—co—
Þú olreddí aftur. Kvernig fílar þú eftir
trippið ?
Essellantlí, kós ég havði slíper, dænaði um
borð, púttaði ónlí upp við bestu hótel og tipp-
aði ræt og left.
Svo trippið hefur verið fullt af fönn.
Jú, bett jú!
—co—
Yelþekkt vestur-íslenzk visa hljóðar þannig:
Það er mein að þegar trein arævar.
Undirstendur ekkji eg
Æslander frá Winnipegg!!!
Islenzka.
Heiðraði forseti þessarar „þjóðræknisnefnd-
ar“, „herra" Þorsteinn (Þ. Þ. Þorsteinsson
,,skáld“). Ég sting uppá því, að hafa greinar
um þjóðrækni í blöðunum.
„Herra" Jón úr Grafningi gerir þá tillögu
að hafa leiðandi greinar í blöðunum um þjóð-
rækni.
Ég styð það.
Séra Pétursson styður tillöguna. Miði henni
vel áfram! En vilja ekki fleiri taka til máls?
Orðið er öllum heimilt! Hvað er álit þitt
,,herra“ Jóhannsson ?
Því er nú eins varið og þegar ég var her-
skyldudómari, og átti við særða endursenda
hermenn og afturkomna sjálfboðaliða, þá voru
mínar skýrslur og starfsemi eins og meiri
hlutinn vildi vera láta. Ég er enn þann dag í
dag meirihlutamaður.
Það verður að vinnast meirihluti í þessu
máli. Hvað leggur þú til málsins „herra" Skag-
fjörð ?
Hr. Jón úr Grafningi þarf ekki að óttast
Bolsana, og er því óhætt fyrir hann að prenta
„ritgerðir" um „þjóðrækni" i blaði því, er
hann hefir yfir að ráða. Ég ber þetta upp til
atkvæða með þeim ummælum að tillagan sé
samþykkt.
Samþykkt!
Fundi slitið!
—co—
Gakktu á gangstéttinni, annars ertu í hættu
á strætinu, og þú verður að vera varkár þeg-
ar þú gengur yfir götuna.
Já, það skal ég gera.
—co—
Getur þú lángð mér eitthvað af peningum ?
Nei, ég hefi alls enga peninga.
—oo—
Ertu hættur að borða í matsöluhúsinu ?
Ég fæði mig sjálfur ■— það er ódýrara.
—co—
Danival er trúlofaður. Hann er „snlllingur"
eins og þér er kunnugt. — Hann er „stórauð-
ugur“, á „heila" hundrað dollara inneign í
bankanum.
Þetta virðast mér undur mikil. Ég hugði þó
erfitt vera að klófesta hann.
—co—
Gleðileg jól, frú Svínfell!
Ég óska þér hins sama, frú Sigurðsson.
Þú ferð auðvitað til kirkju eins og ég —
það þarf svo sem ekki að efast um það!
Auðvitað, blessuðum Drottni mfnum sé lof!
Það geri ég.
Sjálfsagt er jólatréð þitt ósköp fallegk eins
og að vanda lætur.
Já, yndislegt. — Drottni sé lof!
—co—
Þú ert þegar kominn heim aftur. Hvernig
líður þér eftir ferðina?
Ágætlega, auðvitað hvíldi ég í svefnvagni
um nætur, keypti máltíðir á lestinni, og bjó
aðeins á beztu gistihúsum og gaf þjórfé á
báða bóga.
Svo ferðin hefur verið mjög skemmtileg.
Já, vertu blessaður, það var hún.
VIKAN
13