Vikan - 13.02.1958, Blaðsíða 14

LIVINGSTONE —
Framhald af hls. 11.
Nafn hans var orðið heimsfrægt,
þegar hann dró sig i hlé og settist
að á sveitasetri sinu í Pirbright í
Surrey. Hann var dáður af öllum.
Séra Duncan Tovey, sóknarprestur
Stanleys, lagði dag nokkurn fyrir
hann spurninguna, sem enginn annar
dirfðist að spyrja.
„Það er ekki satt, að þér hafið
sagt „Dr. Livingstone, vænti ég?“
er það, Sir Henry?“ spurði prestur-
inn.
Stanley horfði augnablik þögull á
séra Tovey.
„Jö,“ svaraði hann loks. „Mér datt
satt að segja ekkert betra í hug.“
— J. Wentworth Day.
Hann leyndi á sér.
Framháld af hls. 6.
— Rekaviðinum? sagði einhver.
— Svo það er þá eitthvað vit í þvi!
— Vit í því? sagði ókunni maður-
inn. Þið ættuð að sjá alla þá viðar-
stafla sem hann á heima. Einhvern
tíma skilar allur rekaviðurinn sér
þangað. Bg er búinn að fara þangað
og ég get fullvissað ykkur um að
þau koma þar að landi, ef þau ekki
gefast upp.
Simon fann að Vigga var farin að
þreytast. — Það er ekki mjög langt
eftir, sagði hann. Það var þó nokk-
ur spölur eftir, en hann vildi ekki
láta hana vita það.
— Langt? stundi hún upp. —
Hvert ?
— Ot í strauminn, strauminn, sem
n.un bera okkur upp að ströndinni.
Hann var sjálfur að mestu óþreytt-
ur. Hann sá að hún skildi hann ekki
og hann sneri sér á bakið enn einu
sinni, til að draga hana áfram á
hárinu.
Nú voru allir þorpsbúar komnir út
á klettinn, með alla þá kíkira sem
til voru. Fólkið stóð á öndinni af
eftirvæntingu. — Eg sé þau ekki.
Sérð þú þau, I hvert skipti sem ein-
hver kom nálægt fötum Símonar,
urraði hundurinn.
— Ég heiti Miller, sagði ókunni
maðurinn við Mitcett, föður Viggu.
Komið með mér út með ströndinni,
heim til hans. Það er tilgangslaust
að standa hér.
— Ég kem líka, sagði gamli mað-
urinn.
— Já, gerið það, svaraði Mitchett.
Honum geðjaðist að gamla mann-
inum. Þeir lögðu af stað, án þess
að hinir veittu því nokkra athygli.
Allir störðu út á sjóinn.
Það tók mennina þrjá tvo tíma að
komast út að bænum. Hluta af leið-
inni gátu þeir farið í bíl, en eftir
það urðu þeir að ganga yfir kjarr
og klungur. Bærinn stóð við litla
vík niðri við _sjóinn. Loks komu þeir
auga á hann, hinum meginn við
grasi gróna móa, þar sem hópur
af kindum var á beit. Fyrir neðan
bæinn sást sendin strönd og hinum
megin við hana tók blátt hafið við.
Og í sjónum komu þeir auga á
þessar tvær manneskjur, sem þeir
voru komnir til að taka á móti. Þeir
sáu að þau syntu enn. Þau sluppu
gegnum brimgarðinn og náðu strönd-
inni.
Þeir sáu hvár pilturinn beygði sig
niður og staulaðist upp ströndina
með stúlkuna eins og hálffullan poka
MORÐIÐ — Framhald af bls. 5.
— Læst, býst ég við, og lokað með dragloku.
Hann kom auga á draglokuna efst á hurðinni og tók i hana. Hún rann
auðveldlega úr — alltof auðveldlega. — Hvenær voru þessar dyr síðast
opnaðar? spurði hann ungfrú Bunner.
— Ö, fyrir mörgum árum, býst ég við. Ég veit bara að það hefur aldrei
verið opnað hér síðan ég kom i húsið.
— Vitið þér hvar lykillinn er?
— Það er fullt af lyklum í skúffunni í forstofuborðinu. Það er senni-
lega einn af þeim.
Craddock elti hana og sá heilmikið af hálfryðguðum lyklum, sem
lágu í efra horni skúffunnar. Hann fór í gegnum þá, og valdi einn sem
var svolítið sérkennilegur. Lykillinn gekk í skrána og það þurfti ekkert
átak til að snúa honum. Hann ýtti á hurðina og hún opnaðist hljóðlaust.
— Ó, farið varlega, hrópaði ungfrú Bunner upp. Það stendur kannski
eithvað upp við hurðina að innan. Við opnum aldrei þarna.
— Ekki það? sagði lögreglufulltrúinn. Svipur hans var orðinn harð-
neskjulegur. Svo bætti hann við með áherzlu: — Þessar dyr .hafa verið
opnaðar alveg nýlega ungfrú Bunner. Það hefur verið borið á hjar-
ii'nar og lásinn.
Hún starði á hann heimskuleg á svip og með opinn munn. — Hver
hefur gert það ? spurði hún.
— Því ætla ég að komast að, svaraði Craddock harðneskjulega. Ein-
hver X að utan? spurði hann sjálfan sig. Nei, X var hér á staðnum -—
X var i setustofunni þetta umrædda kvöld . . .
Framhald í nœsta blaöi.
í fanginu. Höfuð hennar hékk niður
og ljósa, síða hárið snerti vatnið.
— Guði sé lof, honum hefur tek-
izt að bjarga henni, hrópaði gamli
maðurinn og baðaði út höndunum.
Hann hljóp af stað í áttina til þeirra
á gömlu, völtu fótunum sínum.
Simon gekk fram hjá þeim eins
og hann sæi þá ekki. Hann var
sýnilega alveg að niðurlotum kom-
inn. Brjóstkassinn gekk upp og nið-
ur. Hann lagði stúlkuna niður, hall-
aði henni upp að hnénu á sér, kast-
aði upp saltvatni og tók hana aftur
x fangið. Hann sparkaði upp hurðinni
á bænum og staulaðist inn.
— Hún er á lífi, sagði hann og
lét stúlkuna falla ofan á rúm móð-
ur sinnar. — Brennivín og kaffi,
bætti hann við. Svo settist hann
sjálfur i stólinn við hliðina á rúm-
inu.
Móðir hans breiddi ofan á stúlk-
xxna og fleygði teppi til hans. Hún
hellti sjóðheltu kaffi í bolla, reisti
stúlkuna upp og hellti kaffinu ofan
í hana. Vigga kingdi kaffinu, virt-
ist hressast og saup á aftur. Þá kom
hún auga á föður sinn og ókunnu
mennina tvo í dyrunum. Hún reyndi
að brosa. — Hann bjargaði mér,
sagði hún.
Skömmu seinna sátu þau öll við
rúmið. Símon var kominn í þurr föt.
— Það er bezt fyrir stúlkuna að
vera hérna kyrra í nótt, sagði móðir
hans við föður Viggu. A morgun
skal ég aka henni í kerru út á veg-
inn. Þetta var smávaxin, fálát kona,
eins og uppþornuð af vindi, sól og
vinnu, en róleg og sterk eins og
klettur.
Símon reis á fætur og leit í kring-
um sig, eins og hann hefði týnt
einhverju. — Ég verð að fara og
sækja hvolpinn. Hann liggur á föt-
unum mínum þangað til ég sæki
hann. — Viljið þér aka mér? sagði
hann við Miller. Hann var ekki leng-
ur feiminn og heimóttarlegm'.
Enginn reyndi að telja hann af að
fara. — Þú getur gist hjá okkur í
r.ótt með hvolpinn, sagði faðir Viggu.
Dauft bros kom fram á varir
Viggu. — Nú er hann nógu hrein-
legur, sagði hún. Símon hló, en eng-
inn annar skildi grínið.
Þorpsbúar hlógu að einfalda
Símoni og höfðu hann að fífli. Samt
var hann sá eini sem þekkti leynd-
ai-dóma hafsins þegar á reyndi.
Vofan í skrifstofunni.
Framhald af hls. 11.
Og þegar hann dó, voru meir að segja
föt ástmeyjar hans komin úr tízku.
Þó lifði ást þeirra og dafnaði.
Nú á dögum gæti svona ástar-
saga tæpast átt sér stað. Adelaide
hafði kynnst dómaranum af hend-
ingu; hún hafði unnið fyrir sér með
því að selja bækur í húsum og for-
lögin höfðu ‘vísað henni heim til
Couch dómara. Hann var giftur, og
vegna þjóðfélagsstöðu sinnar, mundi
skilnaður eyðileggja mannorð hans
og framtíð.
Þó hafði ástin sigrað og unga
stúlkan, sem seldí bækur, og maður-
inn, sem var dómari, byrjuðu að
hittast á laun.
Sem dómari hafði það vakið at-
hygli af hve næmri samúð og skiln-
ingi hann fjallaði um skilnaðarmál.
En þá vissi heldur enginn um stúlk-
una, sem orðin var partur af lífi
hans sjálfs.
Svo veiktist hann, varð gamall
maður fyrir tímann, gat ekki leng-
ur lagt á sig ferðalögin til leyni-
funda við Adelaide.
„1 fyrstu kom ég til hans á skrif-
stofunni,“ sagði hún. „En þetta nægði
okkur ekki. Við áttum þá ósk heit-
asta að geta verið alltaf saman."
Og þannig atvikaðist það, að skáp-
ui inn varð heimili hennar. Couch fór
heim til sín aðeins til þess að skipta
um föt eða borða þar sem gestur.
Börnin hans heimsóttu hann stxmd-
um á skrifstofunni án þess að gera
boð á undan sér, en þau höfðu aldrei
hugmynd um Adelaide Branch.
Dvölin í felustaðnum, sem aðeins
átti að verða nokkrir dagar, varð
að vikum, að mánuðum, að ái'um.
Adelaide hefði getað eignast aixia
aðdáendui' eins og aðrar stúlkur, get-
að gifst góðum manni, átt fallegt
heimili, farið út að skemmta sér.
Vegna ástarinnar kaus hún í raun-
inni fullkomið alsleysi. Hún sóttist
ekki eftir veraldlegum auði. Því á-
takanlegra er það, að henni skyldi
verða neitað um einu bón sína, þeg-
ar þessu lauk. Hún bað um mynd
af manninum, sem hún hafði elskað,
en fékk neitun.
Útgefendur buðu henni stórfé fyr-
ii að fá að birta æfisögu hennar.
Hún hafnaði öllum tilboðum. Og þeg-
ar hún varð laus úr varðhaldinu,
greip hún til þess ráðs sem hún
þekkti bezt — að fela sig og hverfa.
Frk. HENDY!
, Framháld af bls. 1S.
það. Hún hefur nokkrum sinn-
um verið send óeinkennisklædd
til njósna og eftirlits á
skemmtistöðum, sem vitað er
að ýmsar vafasamar persónur
stunda. Henni finnst gaman að
því öðrum þræði, en vill „halda
áfram að vera óbreyttur lög-
regluþjónn, i umferðariðunni,
þvi að þar er alltaf eitthvað
að ske“. Og ekki vill hún sjá
„ski'ifborðsvinnu“, það er að
segja að vinna ,,innanbúðar“
á sjálfum lögreglustöðvunum.
Hún gerir sér miklar vonir
í sambandi við ýmsar tillögur,
sem miða að þvi að víkka
starfssvið lögreglukvenna.
„1 sti’íðinu", segir liún, „unnu
stúlkurnar í hernum mörg
störf, sem þær höfðu aldrei
fengið að reyna sig við áður
— og unnu þau með prýði.
Þær stóðu við mælitækin, sem
’ miðuðu loftvarnabyssunum, og
allir Lundúnabúar muna eftir
hraðboðunum, sem herinn
’ sendi um allar trissur á mótor-
hjólum og oft á tíðum voru
„bara konur“. Hversvegna
skyldum við ekki geta þetta
jafnt á friðartímum sem stríðs-
> tímum?“
Ef konum verður hleypt inn
í mótorhjóladeild Lundúnalög-
, reglunnar, ætlar Hendy að
verða fyrsti sjálfboðaliðinn.
„Þá neyðast þeir líka til að
, láta mig fá buxur", segir hún
hlæjandi. „1 slagviðri og kulda
að minnsta kosti er það líka
, ólíkt hentugri búningur, þeg-
ar maður þarf að standa vakt-
ir úti. Og svo mikið er víst,
að mikið bölvaði ég pilsinu,
þegar ég var að eltast við þjóf-
inn.“ — REX COLEMAN.
Lausn á krossgátu
nr. 891
Lárétt: 1 skegg — 5 Satan — 9 Rein — 10 simi -— 12 Till — 14 sefa — 16 tjald
— 18 fum — 20 nasar — 22 kurl — 23 fá — 24 óf — 26 ríki — 27 Ara — 28 lokaráð
— 30 aur — 31 hóra — 32 arða — 34 tó — 35 la — 37 prik — 40 Bezt — 43 þel — 45
allfeit —-.46 nýr — 48 okur — 50 dá — 51 kk — 52 foli — 53 kamel — 55 mök —
57 forað — 58 agat — 60 görn — 61 inar — 62 tonn — 63 elnað — 64 snift.
Lóðrétt: 2 erill — 3 geld — 4 gil — 5 S.l.S. — 6 amen — 7 tifar — 8 sitka —• 11
íarir — 12 tara — 13 au — 15 Asia — 17 jurt — 18 fáka — 19 Móra — 21 akur —
23 fordild — 25 fárveik — 28 ló — 29 ðð — 31 Hóp — 33 alt — 36 reka — 38 ra —- 39
klám — 40 bekk —- 41 zt •—• 42 fýla — 43 þokki — 44 luma — 46 norn — 47 riðla —
49 regin — 52 Forni -— 54 Lana -— 56 ós — 57 fönn — 59 tað — 60 gos.
14
VIKAN