Vikan - 20.02.1958, Blaðsíða 12

SKfBnKÍLINN
/ • •
I OLPUIMUM
HAMMOND INNES .
i
FORSAGA
Engles kvikmyndastjóri hefur beðið
vin sinn Neil Blair að heimsækja skíða-
skála nokkurn í ítölsku Ölpunum. 1
fylgd með honum er Joe Wesson kvik-
myndatökumaður. Þeir eiga að láta líta
svo út sem þeir séu að undirbúa kvik-
myndatöku á staðnum. Baunin er þó allt
önnur. Á stríðsárunum var bikill gull-
sjóður falinn þarna og hafa ýmsir menn
— og sumir æði skuggalegir — hug á
að klófesta hann. Uppgjörið hefst þegar
Engles kemur til skálans.
HANN hafði rétt fyrir sér. Mayne stóð fyrir
utan skíðaskúrinn, en út úr honum barst
hávaði, sem gaf til kynna, að Keramikos var að
binda' upp skíðin. „Eruð þið búnir að losa ykkur
við líkið?“ spurði hann. „Komið þið þá og hjálpið
mér hérna“. Hann hélt sig í hæfilegri fjarlægð
frá' okkur, þegar við gengum inn í skúrinn. Það
voru nokkur pör af skíðum við hliðina á okkar
skíðufn. Við bundum þau saman þrjú og þrjú og
síðáii lét hann okkur bera þau út á veröndina.
Maýne skipaði okkur nú að fara inn í véla-
rúmið efst við togbrautina. Snjórinn var mjög
djúpur' og náði okkur sumsstaðar í hné. Hann
opnaði' hurðina og við gengum inn, fegnir þvi að
komast inn í hlýjuna. Það var kalt og rakt inni,
og iykt, sem er alltaf í ónotuðum steinhúsum.
Véíarnar voru þaktar steinryki, svo að þær virt-
ust gamlar og ónotaðar. En þær voru vel olíu-
borriar. Snjórinn loddi við gluggana eins og hvít
slæða. Það voru járnrimlar fyrir gluggunum.
Vindurinn ‘gnauðaði kringum opið, sem kapallinn
lá út um. Ég leit á vegginn á móti. Það var
þarna, sem Stelben hafði skotið þessa þýzku
hermenn. En það voru engar holur eftir kúlurn-
ar. Veggurinn var sléttur, grár og drungalegur.
Engles hlýtur að hafa tekið eftir athygli minni,
því að hann hvíslaði að mér: „Stelben virðist
hafa látið pússa upp vegginn".
Við. settum skiðin og snjóskóna í stafla
nálægt mælaborðinu. Síðan fórum við út aftur og
Mayne læsti hurðinni. Við börðumst á móti vind-
inum heim að veröndinni. Mayne staðnæmdist
við útidyrnar. „Við byrjum að vinna í dag“, sagði
hann. ,,Á meðan vildi ég helzt að þið hefðust við
á barnum, svo að ég geti fylgzt með ykkur".
Síðan fór hann inn. Hið stóra herbergi virtist
hlýíegt. Við hristum af okkur snjóinn, sem bráðn-
aði í polla á gólfinu. Joe stóð við barinn. „Hvar
í fjandanum hafið þið verið?" spurði hann okkur.
„Og hvað er að Aldo? Hann er ennþá vitlausari
en hann er vanur að vera. Hann er búinn að
brjóta tvö glös og velta um einni koníaksflösku".
Anná var að leggja á borð. Hún leit skelfd til
okkar. Andlit hennar var nú litlaust og hún var
ekki lengur glaðleg að sjá. Joe pantaði eitthvað
að drekka og tók úr fórum sínum nokkra filmu-
búta. „Nokkrar skíðamyndir", sagði hann þegar
við gengum að barnum. „Gefur manni einhverja
hugmynd um möguleikana hérna". Hann rétti
Engles þær.
„Hvar hefurðu verið að framkalla?" spurði
Engles.
„Héma niðri í kjallara, í þvottaherberginu",
sagði hann. „Iskalt þar. En þar er rennandi vatn“.
Hann hafði bersýnilega ekki heyrt neitt.
Engles byrjaði að líta á filmurnar. Mayne stóð
skammt frá okkur. Það var einkennilegt að
standa þarna og drekka með manni, sem hafði
ekki hugmynd um, að eitthvað óvenjulegt hafði
komið fyrir.
Engles staðnæmdist skyndilega við aðra film-
una. „Hvað er þetta, Joe?“ spurði hann.
Joe hallaði sér áfram og leit á filmima. „O,
þetta er mynd, sem ég tók kvöldið sem við kom-
um. Góð tunglskinsmynd. Fór út og tók hana
frá trjánum efst við togbrautina. Draugalegt,
finnst þér ekki?“
„J-já -— anzi draugalegt". Engles rannsakaði
myndina nákvæmlega. „Hvað er hann að gera?“
Hann benti á eina myndina með vísifingri.
Joe leit á myndina. „Veít það ekki“, sagði hann.
„Virtist vera að mæla eitthvað. Maður fær þannig
hreyfingu í myndina. Það var reyndar þessvegna
sem ég fór út. Ég vildi hafa einhvern á mynd-
inni, til þess að gefa henni líf“.
„Vissi hann af því að þú varst að taka mynd?“
„Sussu nei. Það hefði eyðilagt allt. Þá hefði
hann ekki hreyft sig eðlilega".
„Kétt er það“. Engles rétti mér myndina. „Góð
þessi, Neil. Gæti ef til vill gefið þér nokkrar
góðar hugmyndir. Þú ættir að hafa tunglskinsat-
riði i handritinu. Tæki sig vel út“.
Ég tók við filmunni. Þumalfingur hans benti á
ákveðinn stað, þar sem einhver stóð álútur. Ég
hélt filmunni upp í ljósið. Það var mynd af skíða-
skálanum með snævi þöktum burstum, grenivið-
arbolirnir sem héldu uppi kofanum á miðri mynd,
steinhúsið, sem háfði verið byggt yfir vélarnar.
Maður stóð upp við steinbyrgið. Það var ekki erf-
itt að þekkja hann. Þetta var Valdini.
Ég fylgdi hreyfingum hans á filmræmunni.
Hann virtist vera að mæla eitthvað utan á byrg-
inu. Ég sá jafnvel það, sem virtist vera málband,
sem hann hafði milli handanna. Á næstu mynd-
um sást hvernig hann stóð á fætur og gekk að
hlið byrgisins. Síðan sást hurð opnast og Valdini
hvarf.
„Góð þessi", sagði Engles. „Þú ættir að líta á
hinar. Það eru nokkrar góðar skíðamyndir á
þessari". Hann leit á þriðju filmuna. Ég skildi
hvað hann var að fara og leit á hinar filmurnar.
Síðan rétti ég Joe þær aftur. „Þú hefur náð
þarna ágætis myndum", sagði ég. „Ertu búinn
með hina?“ sagði ég við Engles.
Hann rétti mér filmuna. Hann var bersýnilega
í uppnámi, ég sá það i augunum í honum. En
hann reyndi að láta á engu bera og sneri sér
að Joe og byrjaði að tala við hann um ljós og
fókalpúnkta. Og ég sat eftir og hugsaði um það
hversvegna þessi mynd af Valdini hafði komið
honum í uppnám.
Það var einkennilegt andrúmsloft meðan á
máltíðinni stóð. Mayne sat í hæfilegri fjarlægð
frá okkur við annan enda borðsins. Hann hafði
leitað í herbergjum okkar, einnig í herbergi Joes.
Hann vissi að enginn okkar var með byssu. En
hann hætti ekki á neitt. Við sögðum varla orð
meðan á máltíðinni stóð. Mayne var æstur, enda
þótt hann léti ekki á því bera. Hinir voru niður-
sokknir í hugsanir sínar. Allir nema Joe. Hann
fór að tala um nokkrai' skíðamyndir sem hann
þekkti. En hann hætti, þegar hann sá, að Engles
var ekki að hlusta á hann. „Hver fjandinn er
hlaupinn i ykkur alla?“ spurði hann. „Og hvers
vegna situr Mayne þarna eins og hann þjáist áf
smitandi sjúkdómi?"
„Við skulum ekki tala um það, Joe“, sagði
Engles. „Við urðum ósáttir, það er allt og sumt“.
„Einmitt. Eru Valdini og greifynjan eitthvað
við þetta riðin líka?“
„Já, þau eru uppi að borða".
Hann virtist láta þetta gott heita og hélt áfram
að borða þegjandi. Það var erfitt að trúa því, að
hann grunaði ekki einu sinni, að eitthvað hræði-
legt hefði komið fyrir. Mayne fór að ókyrrast.
Hann hafði auga með okkur allan tímann meðan
við vorum að borða. Ég held að hann hafi verið
hræddur við okkur, enda þótt við værum óvopn-
aðir. Hann horfði á okkur köldum tilfinningalaus-
um augum. Ég minntist þess hvernig Stelben
hafði skotið menn sína. Hérna var annar morð-
ingi. Þegar hann væri búinn að ná í gullið, myndi
hann ekki hika við að drepa okkui'. Joe kæmist
ef til vill af, ef við gætum talið honum trú um
að ekkert óvenjulegt væri á seyði. En Engles og'
ég — hann myndi án efa drepa okkur. Og hvað
gátum við gert? Það var eins og að snæða með
böðlinum, rétt fyrir líflátið. Mér fór að verða ó-
glatt. Svitinn brauzt fram á enni minu, eins og
ég væri að rembast við að skera eitthvað seigt.
Ég ýtti fi'á mér diskinum.
„Hefui'ðu enga matarlyst, Blair?" spurði
Mayne.
Hvaða biskupi var drekkt í
Brúará? Og hvenær var það
gert?
Hvað er stærsta land í lieinii,
ef Sovétríkin og Kína eru
undanskiliu ?
Hve stór hluti af yfirborði
jarðar er þakinn vatni?
Gáta:
Séð hef ég piltung augað eitt
og ekkert höfuð hafa,
margan hefur frá lífi leltt
og leiðist ekki að kafa.
s
3
Jn
*s
1. Hvar bragðast bjórinn bezt?
3. Eitt þessara landa er ekki
meðlimur Bagdad-bandalags-
ins: Iraq, Paidstan, Indland,
Persía, Tyrkland. Hvert þeirra
er það?
3. Hvað verður sauðkindin göm-
ul? En úlfaldinn?
4. Frú M. E. L. Mallowan er
þekktur reyfarahöfundur.
Undir hvaða nafni skrifar
liún?
5. Hvað er criminology?
6. Hvað ákveður hvenær pásk-
arnir eru hverju sinni?
10.
12
VIKAN