Vikan - 26.06.1958, Blaðsíða 6

99
IMæsti, gerið þér svo vel!
66
Smásaga eftir Grím Ægi.
JÓI hjartaknosari fór að jafn-
aði snemma á fætur sam-
kvæmt þeirri reglu að morg-
unstund gefi gull í mund. Hann
fór þó ekki út úr húsi fyrr en
minnst tveimur tímum eftir að
hann reis úr rekkju, þessum
tveimur tímum varði hann til
þess að snyrta sig, þvo sér og
raka, snurfusa á sér húðina og
rækta á sér hárið, mestur tími
fór þó í að klæða sig. Þótt Jóa
hjartaknosara væri margt bet-
ur gefið en fylgja settum regl-
um og hefðbundnum vana, gætti
hann þess ætíð að klæðaburð-
urinn væri eftir nýjustu tízku.
Hann lagði sig í framkróka við
að fylgja eftir tízkunni og lagði
stund á klæðabúnað sem væri
það hárnákvæm vísindagrein
sem hvergi mætti skeika. Þó
hann gæti ekki orðið sér úti
um peninga til að borga húsa-
leiguna, tókst honum alltaf með
einhverjum ráðum að kría sér
út fé til kaupa á nýjum fötum
ef hann frétti að jakkaboðung-
ar hefðu breikkað eða mjókk-
að um hálfan sentímeter eða
buxurnar þrengst um kálfann.
Öllum var hulin ráðgáta
hvaða atvinnu Jói stundaði. I
manntalið skrifaði hann jafnan
umboðsmaður í atvinnudálkinn
en gaf heldur ógreið svör, væri
hann spurður hverskonar um-
boð hann hefði.
Þennan morgun fór Jói
snemma á fætur að venju,
dundaði við að klæða sig og
snyrta mestallan morguninn og
labbaði sér niðrí bæ rétt fyrir
hádegi. Hann laumaðist var-
lega út úr húsinu til þess að
vekja ekki athygli húseigand-
ans á sér. Því næst fór hann
niður í Hafnarstræti og fékk
sér að borða í litlu sóðalegu
veitingahúsi og gerði sér að
góðu að matast innan um eyr-
arkarla og timbraða róna. Þeg-
ar hann hafði rennt niður matn-
um og grett sig í framan, borg-
að tíkall fyrir hálfan skammt
og brosað framan í þjónustu-
stúlkuna, labbaði hann í hægð-
um sínum út Pósthússtræti.
Hann tók sér stöðu fyrir fram-
an Hótel Borg og fór að stanga
þar úr tönnunum. Hann hafði
fyrir löngu uppgötvað að það
var vænlegt til árangurs að
stanga úr tönnunum fyrir fram-
an Hótel Borg.
Þangað stefndi hann einnig
flestum þeim er hann taldi sig
þurfa að skipta við. Þá hóf
hann oftast umræður á því að
tala um hvað steikin hefði verið
góð í dag og humarinn ljúf-
fengur. Og ekki hefði verið
ónýtt að fá sér koníak með kaff-
inu og Havanavindil með. Og
aæmalaust hvað stúlkan í blað-
sölunni í horninu hefði horft
á sig allan tímann. Eins og hún
ætlaði að gleypa hann í sig með
augunum. Þó væri hann ekki
svipur hjá sjón nú orðið. Hún
hefði átt að sjá hann þegar
hann var upp á sitt bezta. Því
Jói hjartaknosari var kominn
á fertugsaldur, og þó hann
teldi sig í blóma lífsins, hafði
hann alltaf gaman af því að
státa af æskuljóma sínum.
Þennan dag skein sól í heiði
Þá var það sem hann tók eft-
ir manni nokkrum í mórauðum
vaðmálsfötum með derhúfu á
höfði og pokaskjatta um öxl.
Hann stóð lítið eitt hokinn á
gangstéttinni við Austurvöll
og starði frá sér numinn á það
sama sem Jói hjartaknosari
hafði verið að virða fyrir sér:
þreklega kálfa og þrýstnar
mjaðmir. Maðurinn var svo
og fólk var léttklætt á götum
úti. Jói stytti sér stundir við að
horfa á ungu stúlkurnar sem
unnu á Austurvelli. Augu hans
glóðu meðan hann virti fyrir sér
sterklega kálfa þeirra og
þrýstnar mjaðmir. Þrátt fyrir
yndið sem hann hafði af þess-
ari sjón, fór ekki hjá því að
áhyggjusvipur færi að gera
vart við sig á andliti Jóa hjarta-
knosara. Það kom að vísu ekki
oft fyrir að Jói hjartaknosari
yrði áhyggjufullur en það var
þó aldrei að ástæðulausu, þá
sjaldan það kom fyrir. Jói hafði
sumsé rekist á einhvern stæl-
gæja niður í Austurstræti sem
var klæddur nýjustu sumarföt-
um frá New York. Jói hjarta-
knosari vissi að hér var um
nýjustu tízku að ræða, hann
fylgdist ekki með tízkublöðun-
um fyrir ekki neitt. Og nú var
Jói í stökustu vandræðum með
að útvega sér fé til að kaupa
þessi bráðnauðsynlegu föt. Fyr-
ir 1500 krónur mundi hann geta
fengið þannig jakka. Hann
hafði staðið þarna í framt að
hálftíma og velt fyrir sér öll-
um úrræðum sem hann taldi sig
eiga völ á en komst loks að
þeirri dapurlegu niðurstöðu að
hann átti engin úrræði.
bugfanginn af þessari sjón að
hann rankaði ekki við sér fyrr
en Jói hafði drepið tvisvar á
öxlina á honum. Þá tók hann
viðbragð, setti pokann við fæt-
ur sér, þreif af sér húfuna og
rétti Jóa höndina.
— Guðmundur Jónsson, Stein-
bítsfirði, sagði hann og var
mikið niðri fyrir.
Jói hjartaknosari tók þétt í
höndina á Guðmundi Jónssyni
frá Steinbítsfirði og lét ekk-
ert á því bera að hann væri
óvanur svona hátíðlegum kveðj-
um af hendi bláókunnugra
manna, hneigði sig og sagði:
— Jóhannes Jónsson, um-
boðsmaður.
— Og fyrir hvað hefur mað-
urinn umboð? spurði Guðmund-
ur Jónsson frá Steinbítsfirði.
— Það gæti nú verið ýmis-
legt, sagði Jói hjartaknosari
íbygginn á svip og renndi aug-
unum til stúlknanna sem voru
önnum kafnar við að vökva
blómin. Þetta er fyrsti dagur-
inn þinn í höfuðstaðnum, vænti
ég ?
— Mikið rétt, sagði Guð-
mundur Jónsson, aldrei hef ég
komið suður áður en lengi hef-
ur mig langað.
— Jahá, lengi hefur þig
langað, sagði Jói hjartaknosari
og dró annað augað í pung. Ég
sá að þér lízt vel á stúlkurnar.
Guðmundur Jónsson varð
kafrjóður í framan svo skegg-
broddarnir glóðu, hann fór að
stama og tvístíga, neri höndum
um andlitið í ákafa.
— Ég var ... bababara ... að
skoskoskoða, stamaði hann.
Jói hjartaknosari blés út
brjóstkassann og virti fyrir sér
stúlkurnar einsog yfirkjöts-
matsmaður að líta á dilka-
skrokka.
— Þær eru ekki sem verstar
þessar hnátur, sagði hann og
dró við sig orðin, þær verða
góðar þegar þær vaxa úr grasi.
En hefirðu ekki hug á að hitta
einhverjar tilkippilegar við
þitt hæfi? spurði hann svo og
virti Guðmund fyrir sér leynd-
ardómsfullur á svip.
Guðmundur Jónsson frá
Steinbítsfirði fór allur hjá sér
en kinkaði svo kolli.
— Ekki hefði maður á móti
því, blessaður vertu, híhhíhí,
tísti hann og fór nú aftur að
tvístíga. Hann var farið að
klæja svo undarlega innvortis.
Jói hjartaknosari laut niður
að þessum nýja vini sínum og
hvíslaði:
— Það vill nú svo til að ég er
umboðsmaður fyrir ýmislegt
einsog ég sagði þér, og ef þú
hefðir áhuga, þá get ég bjarg-
að þér.
Guðmundur Jónsson frá
Steinbítsfirði þreif pokaskjatt-
ann upp af gangstéttinni og
mátti vart mæla fyrir ákafa:
— Hvað segir maðurinn ?
Hvort ég hef .. . hvar . . . hvar ?
Jói hjartaknosari setti fingur
á munn sér: Hægan, hægan,
hafðu ekki hátt. Fyrst er að
semja. Þetta er nú ekki ókeypis
fremur en annað hér fyrir sunn-
an.
Guðmundur Jónsson frá
Steinbítsfirði fór djúpt ofan í
vasa sinn, dró þar upp gamalt
og lúið veski vafið seglgarni og
fór að leysa utan af því.
— Ekki stendur á mér að
borga, en ekki vil ég þó láta
hlunnfara mig, sagði hann.
— Það kostar 1500 krónur,
sagði Jói hjartaknosari, hækk-
aði einsog annað með bjargráð-
unum, skilurðu?
Þá fóru að renna tvær grím-
ur á Guðmund Jónsson. Hann
strauk á sér kjálkanna og
blimskakkaði augunum upp á
hjartaknosarann. 1500 krónur
voru ekkert smáræði og ekki
var hann búinn að gera öll sín
innkaup. Hann vildi að minnsta
kosti hafa vaðið fyrir neðan sig
því hann hafði heyrt ljótar sög-
ur af því hvernig saklausir
Framhald á bls. 14
G
VIKAN