Vikan - 03.07.1958, Blaðsíða 11

— Minnstu þess að nú er ég kær-
astinn þinn.
Við héldum áfram að drekka fram
á rauða nótt. Þá spurði hann mig:
— Hvar heldurðu til í nótt.
— Eg held til í ibúð vinar míns,
sagði ég.
— Það er einmitt þar sem ég ætla
að gista, sagði hann.
UM morguninn vaknaði ég í örm-
um hans. 'Ég var orðin ástfangin
af honum. Hann bauð mér heim til
sín og kynnti mig fyrir dætrum sín-
um frá fyrra hjónabandi og ömmu
þeirra. Ég vonaði að hann mundi
kvænast mér. Ég fór með honum i
verzlunarleiðangur norður í land og
við komum saman til London aftur.
Við fengum okkur hótelherbergi i
úthverfi London og enn vonaði ég að
hann mundi kvænast mér brátt. En
það varð hlutskipti mitt síðar að
bíða dögum saman á þessu hóteli
eftir þvi að hann hringdi. Hann
hringdi aldrei og hvenær sem ég
reyndi að ná sambandi við hann
var mér sagt að hann væri aldrei
við.
Loks kom hann í símann einn
morguninn.
— Hefuðu ekkert hugsað þér að
koma aftur? spurði ég.
Eitt andartak svaraði hann ekki.
Þá kom reiðarslagið:
— Nei, sagði hann, það er allt
búið á milli okkar. Við erum búin að
skemmta okkur vel, nú skulum við
bara gleyma þessu.
Ég varð örvilnuð. Ég átti ekki eyri
í eigu minni. Eini hluturinn sem ég
átti eftir og metinn varð til fjár,
var hringur.
Ég skrifaði honum bréf. Ég var
enn einu sinni farin að hugleiða að
binda endi á þetta allt og þetta var
kveðjubréfið.
Ég skrifaði á þessa leið:
— Ég elska þig heitar en ég hafði
ímyndað mér að hægt væri að elska
nokkurn mann. Ef til vill áttirðu ein-
hvern snefil af hjartahlýju í minn
garð. A. m. k. vildi ég mega trúa
þvi. Ég mun elska þig alla eilifð.
Þakka þér fyrir drauma mína og
vonir . . .
Ég fór til gullsmiðs í Soho og seldi
honum hringinn á 1 pund og 8 shill-
inga. Síðan keypti ég þann hlut sem
átti að binda endi á sorgir mínar.
Það var hnífur — svipaður þeim sem
ég hafði gefið Jimmy tveimur árum
áður. Hnifurinn kostaði 1 pund.
EG gerði úrslitatilraun til þess að
ná í David. Frá símaklefa í
Soho hringdi ég í klúbbinn.
— Hann er ekki við, sagði sá
sem kom í símann. Ég vissi með
sjálfri mér að hann vildi ekki tala
við mig. Sú hugsun gerði mig svo
örvæntingarfulla að ég vissi ekki
mitt rjúkandi ráð. Ég hafði ekki gert
neina áætlun um hvar ég ætlaði að
binda endi á líf mitt, en nú datt mér
í hug að gera það tafarlaust þar
sem ég stóð. Ég fann ekkert til þeg-
ar hnífurinn smaug gegnum brjóstið.
Allt varð að þoku fyrir sjónum min-
um og ég hné niður á gólfið í síma-
ltlefanum.
Það næsta sem ég man er að mér
fannst einhver halda utan um mig.
Ég sá óljóst móta fyrir lögreglu-
hjálmi.
Framhald a bls. 14
SUMARLEIKHÚSIÐ
SPRETTHLAUPARINN
Gamanleikur eftir Agnar Þórðarson
Leikstjóri: Gísli Halldórsson
Sumarleikhúsið valdi sér að þessu
sinni leikritið ,,Spretthlauparnin“
eftir Agnar Þórðarson, sem þjóð-
kunnur er orðinn fyrir leikrit þau,
sem hann hefur skrifað fyrir útvarp
og svið jöfnum höndum. Agnar er
óþarft að kynna almenningi. Hann
er einn þeirra fáu rithöfunda sem
kann þann galdur að ná eyrum f jöld-
ans, án þess að slaka á þeim listrænu
kröfum sem hann hefur sett sér. 1
verkum hans er ekki að finna þá
yfirskilvitlegu dulúð og hástemmdu
,,heimshryggð“, sem sum nútíma-
skáld á Islandi temja sér, Agnar
yrkir um gæja og pæjur, róna og
heildsala, tæknisinnaða heimilisfeður
í húsabraski og glysgjarnar húsfreyj-
ui og fer eins nærfærnum höndum
um þessar persónur og væri hann að
fjalla um sjálfan Hamlet. Hann leið-
ii fram á sviðið fólk sem við þekkj-
um öll, hjónin á háaloftinu, kaup-
sýslumanninn í hornhúsinu, stelpurn-
ar úr næstu götu, prestinn að norðan
og fina manninn frá útlöndum.
Agnar hefur kynnt sér leiksviðs-
tækni með ágætum árangri, lært að
notfæra sér þau tækifæri sem sviðið
bj'ður. Leikrit hans mega öðrum
leikritum fremur heita sjónleikir.
Hann hefur eninig gert sér ljóst að
sjónleikjahöfundur verður að eftir-
láta leikurunum nægjanlegt svigrúm
fyrir þeirra eigin sköpunargáfu.
Ýmsir íslenzkir leikritahöfundar virð-
ast. alls ekki hafa gert ráð fyrir
því, að leikarar ættu eftir að fjalla
um verk þeirra, þeir hafa íþyngt
hlutverkunum svo að hlutur leikar-
ans vei'ður varla annað en bláber
framsögn og labbitúrar um sviðið.
Og um fram allt er nauðsynlegt að
leikstjóri og leikarar hafi frjálsar
hendur í gamanleik, höfundur verður
að draga sig mest í hlé eftir að
hann er búinn að gefa tóninn, þau
orð sem hann skrifar á pappírinn
eru vai'la annað en undirleikur leik-
endanna.
Þetta hefur Agnar Þórðarson leyst
af hendi af mestu prýði. Og þá kem-
ur til kasta leikaranna. 1 Sprett-
hlauparanum fá þeir upp í hendurnar
ýmis matarleg viðfangsefni. Goggi
bifvélavirki, hi'einn og beinn og blátt
áfram, allur á kafi í enskri knatt-
spyrnu og gömlum bílskrjóðum, elsk-
ai' konuna sína þrátt fyrir allt og á
þá ósk heitasta að húsið fyllist af
böi-num. Katrín kona hans, hefur
fengið sitt andlega fóður að mestu
úr amerískum kvikmyndum og reyn-
ir sjálf að búa sér til þann draum-
heim í veruleikanum sem hún hefur
kynnst á breiðtjaldinu. Hún hefur
komið sér upp virðulegum yfirstétt-
arbreta hjá líftryggingarfirma sem
elskhuga og ,,screen-rómansinn“ leið-
ir hana jafnvel til þess að klæða
breyskan sveitaprest úr hempunni.
Guðmundur Pálsson (t. v.) sem presturinn eftir sinnaskiftin og Steindór
Hjörleifsson ccm prófasturinn.
Sveitapresturinn fyrir sinnaskiftin
(Guðmundur Pálsson).
Þessir tveir berjast um ástir kon-
unnar, en bifvélavirkinn verður þó
hlutskarpastur í lokin, og heimtir
konu sina aftur heim, Jensína ráðs-
kona sækir sveitaprestinn og yfir-
stéttarbretinn snýr heim aftur til ætt-
jarðai'innar og frænkunnar siðvöndu.
Allt fer vel að lokum eins og vera
ber.
Gísli Halldórsson er leikstjóri og
hafði á hendi eitt aðalhlutverkið,
Gogga bifvélavirkja. Gísli vann
frækilegan sigur sem lengi mun í
minnum hafður. Leikstjórnin öll var
í bezta lagi, yfir sýningunni hvildi
léttur og hressilegur blær, græsku-
laust gaman og iðandi fjör. Fyrsti og
síðasti þáttur báru af, miðþáttur-
inn var öllu þunglamalegri enda ó-
þarflega langdreginn og fremur lit-
laus frá hendi höfundar. En það var
leikur Gísla sem vakti þó enn meiri
aðdáun. Honum tókst að gera bif-
vélavirkjann að lifandi persónu,
sterkri og sannri. Hann hafði þaul-
unnið hvert smáati'iði í hlutverki
sínu, hreyfingar, raddblær og fram-
ganga var unnið af slíkri alúð að
Framhald á bls. 14
VIKAN
11