Vikan - 03.07.1958, Blaðsíða 12

Eimwi á
móti óliuttt
EFORSAGA:
Max Thursday, fyrrum leynllögreglumaður, er sklllnn,
lagstur f drykkjuskap, búiim að gefa allt upp á bátinn. Hann
býr í hrörlegu hóteli, hefur ráðið sig þangað sem löggæslu-
mann og fær fyrir mat og gistingu. Þangað kemiir Georgia,
konan hans sem var, sem nú er gift lækni að nafni Homer.
Hún er í miklu uppnámi. Tommy, syni hennar og Max, hefur
verið rænt, og hún þorir ekki að leita til lögreglunnar.
Max fer á fund samstarfsmanns Homers, og fær heldur
kuldaiegar móttökur. Læknirinn tekur á móti honum með
byssu í hönd! Sama kvöld er Eider læknir myrtur.
GEORGIA gekk á eftii' fyrrverandi eiginmanni sínum út um skrif-
stofudyrnar og yfir linoleum gólfið að litla skrifborðinu með
grænu spjaldskránni. Hann dró stói að skrifborðinu. Þegar þau
voru bæði setzt, opnaði hann viðtalsbókina og byrjaði í fletta
í henni.
,,Að hverju ertu að leita, Max?“
„Ef til vill hefur áður verið minnzt á Saint Paul, ástin.“
Vonbrigðin skyggðu fallegt andlit hennar. „Clapp lögregluforingi fór i
gegnum alla bókina i gær. Og líka gegnum bókina frá í fyrra.“
Thursday beit sig i vörina. Hann ygldi sig, lokaði siðan bókinni og dró
að sér græna spjaldskrána.
„Fór hann yfir spjaldskrána líka?“
„Já. ffig sagði honum að þetta nafn væri ekki til í henni, en hann fór
yfir hana til þess að vera viss.“ Georgia lagði hönd sína aftur á fölan vanga
sinn. „Mér líður ekki — ég held ég nái í vatnsglas."
Þegar tifið frá nöktum fótum hennar hafði dáið út, sneri Thursday sér
við og fór yfir spjaldskrána í djúpum þönkum. Það var ekkert spjald yfir
Lester Gilpin.
Hann valdi þau nöfn úr, sem höfðu komið miðvikudaginn áttunda
febrúar. Daginn sem Tomrny var rænt. Það voru sorglega fá nöfn. Það var
bersýnilega ekki mikið að gera á læknastofunni.
Hann starði á eitt spjaldið lengi. Sjúklingurinn hafði fyrst komið mánu-
dagnin tveimui' dögum áður en barnsránið var framið. Önnur og síðasta
heimsóknin hafði verið á miðvikudaginn. Miðvikudaginn áttunda febrúar.
Barni hafði verið rænt. Læknir hafði verið myrtur.
Nafn þessa sjúklings var Angela Clifford. Heimilisfang: Bridgway
hótelið.
Föstudaginn 10. febrúar, kl. 8,15 e. h.
Með spjald Angelu Clifford í hendinni, gekk Max Thursday yfir for-
dyrið að eldhúsdyrunum. Hann mætti Georgiu í miðjum, dökkum ganginum.
Henni brá og hún gaf frá sér niðurbælt óp, áður en hún þekkti hávaxinn
likama hans.
„Fyrirgefðu." Thursday rétti henni spjaldið. „Hver er þessi Angela
Clifford?"
Georgia tók spjaldið og hélt því á lofti til þess að ljósið frá eldhúsinu
skini á það. Thursday sá aðeins útlinur höfuðs hennar bera við skímuna,
en þegar hún svaraði, var rödd hennar breytt. „Hún býr á sama stað og
þú, Max. Hvað getur það þýtt?“
„Ég veit það ekki. Hver er hún?“
„Ég hef ekki hugmynd um það. Hún var ljóshærð. Ekki sérlega falleg,
fannst mér. Eg veit ekki hvað var svona einkennilegt við hana.“ Georgia
haliaði sér upp að viðarveggnum í ganginum og drjúpti höfði. Hún var
mjöróma, og rödd hennar hljómlaus. „Hvar er Tommy? Hvar er eigin-
maðurinn minn ? Hversvegna finn ég þá ekki ? Hversvegna er ekki allt orð-
ið eins og það var áður?“
Thursday tók spjaldið úr máttlausri hendi hennar og starði á það í
myrkrinu. „Allir vegir liggja að ljóshærðu stúlkunni," tautaði hann.
„Bridgway. Spagnolettibræðurnir. Ski'ifstofa dr. Elders. Alls staðar sem
maður leitar þar er hún. Eins og i speglasal."
Það skrjófaði í ugllarslopp Georgiu, þegar hún seig niður á gólfið.
Eftir WADE MILLER
Thursday kraup þegar niður að henni, hélt um höfuð hennar og þreifaði
á slagæðinni. Það fóru krampadrættir um fölar varir hennar, þegar hún
reyndi að tala. Það heyrðist frá henni lítt skiljanlegt orðaslitur. „Svefn-
töflur," hvíslaði hún. „Tók þæi' áður en þú komst. Þarf svo mikið að sofa.
Sjáðu um mig, Max.“
Hún deplaði myrkum augum sínum af áreynzlu, síðan lokaði hún augun-
um rólega. Andardráttur hennar var reglulegur. Thursday hélt tveim fingr-
um um úlnlið hennar lengi. Slagæð eðlileg.
Hann tók veikbyggðan likama hennar upp eins og fis. Naktir fætur
hennar sveifluðust til og frá. Höfuð hennar valt ofan á brjóst hans. Hár
hennar ilmaði enn jafnkunnuglega. Við dyrnar fálmaði hann eftir eldhús-
slökkvaranum og gekk varlega upp breiðan stigann.
Aðrar dyr á vinstri hönd lágu að svefnherbergi hennar, sem sneri út að
bakgarðinum. Thui'sday lagði hana varlega á rúmið og losaði um beltið á
ullarslopp hennar. Georgia virtist bai'nslega saklaus, nema hvað bleik
flónelsnáttfötin höfðu undizt fast upp að líkama hennar á leiðinni upp.
Þögn þessa gamla húss virtist umlykja hann, þegar hann slétti úr efninu
utan um heitan líkama hennar. Hann fann að hendur hans skulfu.
Minningar liðinna tíma sóttu að honum — minningar um hjónaband,
samveru og ást. Mjúkar varir hennar vor.u hálfopnar, þegar hann beygði
sig yfir hana. Veikur andardráttur hennar gældi við andlit hans.
Thursday lét fingur sína leika um andlit hennar eins og til þess að
reyna að þurrka burt áhyggjuhrukkurnar, sem höfðu komið fram á andliti
hennar síðustu dagana. Án þess að hann gæti að gert greip hann um ávalar
axlir hennar undir náttfötunum og hann hallaði hrjúfri kinn sinni að henn-
ar. Hann heyrði andvarp við eyra sitt og heyrði Georgiu hvisla nafn eigin-
manns sins.
Hann sleppti takinu. Hann rétti hægt úr sér og stóð og horfði niður á
sofandi stúlkuna, og skuggarnir í herbei'ginu gerðu það að verkum að hann
sýndist enn grennri en áður. Þá lyfti hann máttlausum líkama hennar
snögglega, dró sængurfötin tii hliðar og bjó um hana í rúminu. Hann leit
á hitastillinn, slökkti á rúmlampanum og gekk til dyra. Ferhyrnt ljósið frá
ganginum lék innilega um dúðaðan líkamann. Hann lokaði svefnherbergis-
huðinni reiðilega og gekk eftir ganginum og hneppti að sér jakkanum.
Thursday staðnæmdist í fordyrinu við skrifborð Georgiu. Hann hamraði
með fingrunum á málmlokið á grænu spjaldskránni. Gólflamparnir gáfu
frá sér hreina birtu. Einn ljósgeislinn skein inn í herbergi dr. Elders á
stóru málmspjaldskrána.
Granni leynilögreglumaðurinn dró spjaldið úr vasanum á ný. Angela
Clifford. Ljóshærð. Hún hafði komið á Mace-Elder læknastofuna um morg-
uninn. Dr. Randolph Elder hafði verið myrtur þetta sama kvöld. Læknir-
inn hafði gert ráð fyrir að ná tali af einhverjum eða fara eitthvað. Saint
Paul.
Max Thursday hvíslaði upphátt: „Ætli Saint Paul hafi haft það af?“
Skyndliegt andvarp næturvindsins gleypti orð hans. Hann neri enni sitt
ringlaður, eins og hann væri að reyna að núa einhverri vitneskju inn í
höfuðið. Staðreyndir, getgátur, athafnir manna —■ hvernig samsvaraði
þetta sér?“
Litill maður með pergament-andlit hafði legið meðvitundai'laus á gólf-
inu, þegar skuggaleg persóna með haglabyssu þrýsti hlaupinu upp að kvið
hans.
Læknirinn hafði falið dýrmæta pei'lu í skrifborði sínu.
Blað úr n)innisbókinni var horfið.
Barni hafði verið rænt.
Thursday vætti þurrar varir sínar. Hann hugsaði um Georgiu, mjúka
og freistandi í rúmi sínu. „Hversvegna er ekki allt oi'ðið eins og það var
áður ?“ hafði hún spurt. Hendur hans skulfu aftur. Honum fannst líkami
12
VIKAN