Vikan - 24.07.1958, Blaðsíða 10

Atvinna hennar var þess eðlis að hún gat með engu
móti leitað á náðir lögreglunnar, þegar hún fékk
þessi skilaboð:
Haustkvöld nokkuð kom kona á
fimmtugsaldri inn á aðalbrautarstöð-
ina í Róm og steig upp í næturlest-
ina til Parísar. Hún gekk inn í svefn-
klefa, settist á rúmstokkinn og tók
af sér hattinn. Hún var mjög þreytu-
leg. Það var eilífðar tími síðan hún
hafði ferðast með lest, og í þetta
sinn var hún beinlínis neydd til þess,
þar sem hún hafði ekki fengið sæti
í flugvélinni. Hún hafði þó ekki mest-
ar áhyggjur af því, svo að hún herti
sig upp og reyndi að hrista af sér
drungann og fór að leita að vega-
bréfinu og farmiðanum, áður en eft-
irlitamaðurinn kæmi. Á vegabréfinu
stóð nafnið Madame Rémy, en fyrir
nokkrum klukkustundum hafði hún
heitið öðru nafni og þegar svo stóð
á, var þriðja nafnið einnig til taks.
Hún var löngu hætt að finna til
'östyrks eða kvíða vegna hinna sí-
felldu nafnabreytinga. Það var áreið-
anlega enginn, sem tæki sérstaklega
eftir því, vegna þess að hún var á-
kaflega venjuleg kona. Hún var
hvorki há né lág, hvorki ljóshærð né
öokkhærð og hvorki ljót né falleg.
Hið eina, sem var sérstakt við hana
var, að hún talaði sex tungumál reip-
rennandi óg hafði frábært minni.
Þegar . dyrnar opnuðust var
madame Rémy ekki enn búin að
taka;fram öll plöggin. Án þess að
lítái upp; bað hún eftirlitsmanninn
að biða áugnablik. Þegar hann svar-
aði ‘ékkl,- leit hún snöggt upp. Hún
sá' ’að maðurinn var óeinkennisklædd-
Urj sékúndubroti siðar var hann horf-
inn. Hún hafði séð að hann var
klæddur gráum jakkafötum og hafði
blátt hálsbindi. Madame Rémy elti
hann ekki, því að hún hafði skilið
erindi hans og tók upp pappírskúlu,
sem hann hafði látið detta á gólfið.
Hún breiddi gætilega úr miðanum
og las: Það er maður í lestinni, sem
hefur skipun um að myrða yður. Hún
Vöðlaði miðanum vandlega saman
aftur og gekk út á ganginn og stóð
þar og horfði niður á illa upplýsta
brautarstöðina. Það væri heimsku-
legt að fara úr lestinni aftur. Maður,
vopnaður hnífi, myndi eiga auðvelt
með að ljúka verkefni sínu og læð-
ast burtu i hálfrökkrinu, án þess að
nokkur sæi.
Hún varð hvað eftir annað að
hörfa upp að veggnum, þegar
farþegarnir gengu fram hjá henni.
Hún virti einkum fyrir sér karl-
mennina, sem stigu uppí iestina.
Hún athugaði í laumi hávaxinn
mann, sem klæddur var dökkum
frakka. Þá heyrðust hróp.
Hávaxni maðurinn stanzaði skyndi-
lega og hún skauzt fram hjá hon-
um og út að glugganum. Það sem
hún sá virtist næsta ótrúlegt. Allir
stóðu hreyfingarlausir og störðu á
fjóra grímuklædda menn, sem þok-
uðust hægt að stiganum sem lá nið-
ur úr lestinni. Hávaxni maðurinn
við hlið hennar fnæsti svo fyririit-
lega að hún vissi, að hann var ekki
morðingi. Þegar lestin fór í gang
gekk hann inn i klefa sinn og, lét
hana um að horfa út. Það var ekk-
ert sérstakt að sjá í augnablikinu
mennirnir fjórir voru komnir niður
úr lestinni og ró og spekt komin á
aftur. Skyndilega sá hún mann, sem
hélt sér dauðahaldi í handriðið en
missti svo jafnvægið og þeyttist af
og skall á teinana þegar lestin brun-
aði af stað. Þegar hann datt sá hún
að hann var klæddur gráum fötum
og hafði blátt hálsbindi.
Madame Rémy gekk aftur til klefa
síns og bað bæn fyrri sálu hans. Hún
leit á hendur sínar og sá að þær
skulfu. Svo fór hún að hugsa um
hvað hún gæti tekið til bragðs. Auð-
vitað gat hún hringt á eftirlitsmann-
inn og sýnt honum miðann, sem hún
hafði fengið, en ....
Hún ákvað loks að aðhafast ekk-
ert.
,,En hvað ég er heppin" tautaði
hún hálfhátt. Hún hallaði sér aftur
á bak upp að veggnum og endurtók
,,en hvað ég er heppin".
Henni hafði fundist allt svo von-
laust. Hún var ekki í minnsta vafa
um hvers vega læknirinn, sem hún
hafði farið til í Róm, hafði sagt henni
að láta þegar taka röntgenmynd.
Sjúkdómurinn var ættgengur og fað-
ir hennar hafði fyrir nokkrum árum
látizt af völdum hans.
Svo voru peningavandræði, sem
sífellt öngruðu hana og komust
aldrei í lag, hvernig sem hún reyndi
að samræma tekjur og gjöld. Hún
hafði elskað eiginmannn sin heitinn
svo innilega, að hún hafði ekki getað
neitað dóttur þeirra um neitt. En
Madaleine var frek, eigingjörn og
þrjózk og hún hafði ekki hætt fyrr
en móðir hennar gaf samþykkí sitt
til að hún giftist hálfgerðum iðju-
leysingja og hafði nú eftir aðeins
fárra ára hjónaband, átt með hon-
um þrjú börn. Eini hæfileiki Made-
leine var sá, að geta eytt ótrúlega
miklum pepingum í ekki neitt. Mad-
ame Rémy sá ekki aðra leiðtilaðgeta
borgað síðasta reikningabúnkann en
að selja þá fáu gimsteina, sem hún
átti eftir, eða litla húsið í Passy þar
sem hún og eiginmaður hennar höfðu
búið á góðu, gömlu dögunum. I báð-
um tilfellurh yrði það fórn, sem
myndi enga gleði færa henni, því
að Madeleine líktist föður sínum ekki
hið allra minnsta.
Ennfremur hafði Madame Rémy
gert sér ljóst að vináttu hennar og
Claudes var lokið. Skömmu áður en
hún fór frá París, hafði hún heyrt
orðróm um, að hann ætlaði að kvæn-
ast ríkri amerískri konu og þegar
hún spurði hann, fór hann undan í
flæmingi, svo að hún var viss í sinni
sök. Þar með höfðu síðustu fimm
árin misst það gildi sitt, sem hún
hafði talið þau hafa. Hún hafð'i all-
an tímann talið sér trú um að hún
hefði tekið þetta starf að sér, vegna
þess að hún og háttset’tur fransk-
ur embættísmaður í frönsku utan-
ríkisþjónustunni væru ástfangin
hvort af öðru, og fannst þetta því
vera rómantískt ævintýri. En nú
hafði hún grun um að áðurnefndur
embættismaður hefði fengið hana til
ásta við sig, vegna þess að hún hæfði
vel í starfið. Þó að hún vissi að
Claude þótti vænt um hana, skildi
hún, að hér eftir gat hún aldrei hugs-
að til samverustunda þeiri’a, án þess
að finna til auðmýkingar. Jafnvel
starfið hafði misst aðdráttarafl sitt.
Hið einasta, sem beið hennar, þegar
húri kom heim úr ferðum sínum var
sársauki og einmanaleiki, svo að það
væri enginn skaði skeður, þótt hún
kæmi aldrei aftur.
Hún uppgötvaði, að eftirltismaður-
inn stóð við hlið hennar og beið eftir
að sjá vegabréfið og farmiðann. Hún
rétti honum seðilinn og hönd hennar
var orðin örugg og styrk á ný, og
hún vissi að koma hans var eina
tækifærið sem hún fékk til að bjarga
lífi sínu,' en hún greip það ekki. Hann
bauð henni góða nótt og ætlaði að
fara, er hún kallaði á hann aftur,
því að henni datt allt í einu i hug,
að það væri ekki rétt, að hann missti
af drykkjupeninginum sínum næsta
morgun, einungis vegna þess að hún
væri dáin þá. Hún rétti honum
nokkra smápeninga og sagðist held-
ur vilja láta hann fá þá núna, því
að kannski gleymdi hún því i öllu
atinu daginn eftir. Og allan tímann
hugsaði hún um að hann væri senni-
lega næstsíðasti maðurinn, sem sæi
hana á lífi.
Jafnskjótt og hann var horfinn út
úr dyrunum brenndi hún pappírs-
snepilinn og dró gluggatjöldin til
hliðar, til að geta virt fyrir sér
landslagið.
Hún stóð út við gluggann um stund
og sökkti sér niður í endurminning-
ar. Síðan dró hún tjöldin fyrir á ný
og afklæddist. Hún fór í fallegasta
náttkjólinn. Hún hafði aldrei notað
hann fyrr, þótt hún hefði alltaf haft
hann með sér á hættulegustu ferð-
um sínum — nú skildi hún hvers
vegna. Hún þvoði sér í framan og
púðraði sig og málaði varirnar lítið
eitt, burstaði hárið þangað til það
gljáði og smeygði sér þá upp í
kojuna. Hún hafði slökkt loftljósið
og hafði aðeins ljós á litla leslamp-
anum fyrir ofan rúmið. Dyrnar voru
ólæstar.
Hún fann, að hún var úrvinda af
þreytu. Síðustu dagarnir höfðu ver-
ið erfiðir, en nú var verkefninu lokið
og skjölin komin í sendiráðið. Hún
hugsaði til Claude og Madeleine og
fann, að hún kærði sig ekki
hætishót um að sjá þau aftur. Hún
reyndi að rifja upp eitthvað skemmti-
legt, sem hún gæti hugsað um þess-
ar síðustu mínútur og varð þá á að
hverfa alla leið til hinna hamingju-
ríku hjónabandsára sinna. Þaðan átti
hún margar hugljúfar minningar;
hún minntist þess þegar maðurinn
hennar kom heim á kvöldin með rósa-
vönd handa henni og þau drukku te
fyrir framan arininn meðan myrkrið
féll smám saman á. Þau höfðu far-
ið til Sviss og rennt sér á skíðum
í Ölpunum og á sumrin fóru þau til
Noregs, veiddu fiska og fóru i fjall-
göngur. En Lois var dáinn og það
voru mörg ár, síðan hann dó. Hin
einu, sem biðu hennar, þegar hún
kæmi heim, voru Madeleine og
Claude.
Lestin hægði ferðina og nam stað-
ar á lítilli brautarstöð. Flautan
hljómaði, hátt og hvellt, tvisvar sinn-
um, en maðurinn, sem átti að myrða
hana, lét ekki sjá sig.
Madame Rémy slökkti ljósið á les-
lampanum og bað, að hann kæmi
sem fyrst. Enn einu sinni ýtti hún
hugsununum um Madeleine og Claude
frá sér og sökkti sér aftur ofan í
endurminningarnar frá hjúskaparár-
um sínum. Hún var alveg að sofna,
þegar hún heyrði komið við hurðina,
og hún glaðvaknaði. Hún fann til ó-
skaplegrar, óvæntrar hræsðlu. Hver
taug var spennt til hins ýtrasta. Hún
herti sig upp og sagði við sjálfa sig
að hana langaði mest til að
deyja og síðan kallaði hún hljóðlega:
Entrez! Entrate.
Dyrnar voru opnaðar og lokað
hljóðlaust aftur. Hún fann aftur til
óstjórnlegrar hræðslu og flýtti sér
að kveikja á leslampanum. Maijurinn
var ungur og mjög grannur. Hatt-
inn hafði hann dregið alveg niður i
augu og brett upp kragann. Hún
brosti með sjálfri sér og gat ekki
annað en vorkennt honum. Svona
Framhald á bls. 14
..#*« rerdnr
myrt í nótt!
Spennandi smásaga eftir
REBECCU WEST
10
VIKAN