Vikan - 24.07.1958, Blaðsíða 13

Spangolettarnir losuðu sig við hann. En þá fórst þú að skipta þér af.
Hvernig stóð á því?“
„Elder hélt að ég væri frá Spangoletti-bræðrunum. Hann kjaftaði
strax frá.“
„Ágætt, ég var einmitt að hugsa um að losa mig við hann.“ Iillgirnis-
legur hlátur kom frá litla munninum. „Nautheimskur. Hélt að hann fengi
heilt hlass af peningum fyrir að kjafta frá. Jæja, góði, nú verðum við að
grafa upp Homer Mace. Þriðjungur milljónar er í veði.“
„Ertu viss um að þú hafir sagt mér allt. Viss um, að þú vitir ekkert
um Stitch Olivera —- sem þú hefur sleppt?“
Clifford virtist hissa. Einnig Angel. „Cliff er búinn að segja þér allt,
Max.“
„Ertu viss, Clifford? Því áð ef þú getur sagt mér dálítið í viðbót, skal
ég segja þér hvernig ljóshærða stelpan þín ætlar að svíkja þig.“
Angel stökk á fætur og gretti sig. „Hvern fj... — hlustaðu ekki á hann,
Cliff, elskan!“
Marin hendin fikraði sig hikandi undir koddann'. Thursday greip hana.
„Þú ert í verri klípu en þú heldur, Cliff, elskan Spagnolettarnir vita hvar
þú ert. Angel vinnur fyrir þá — ekki þig. Hún heldur i þig, þangað til
Rocco og Leo ná í perlurnar. Þá fylla þeir þig af blýi.“
Angel sagði snöggt: „Hvað er hann að reyna, elskan? Stía okkur sund-
ur og hirða perlurnar sjálfur?“
Clifford var skjálfraddaður. „Maður gæti haldið það. Ég veit ekki nema
hann sé Saint Paul.“ Hann reyndi að losa hendina. Thursday greip fastar
utan um hendina og fann lítil bein núast saman.
„Þú verður að finna upp á fleiri svörum, Clfiford. Lögreglan er á eftir
þér. Spagnolettarnir vilja ná í þig. Og ég get komið þúr úr klipunni, ef
þú aðeins svarar nokkrum spurningum. En við verðum að losa okkur við
þá ljóshærðu.
Hún er of skæð. Hún rotar þig með klóral á hverjum degi, þegar hún
fer að heimsækja Rocco og Leo. Hún þolir ekki að vera í herbergi með
þér. Hún elskar þig svo heitt.“
Maðurinn í rúminu rétti úr sér og kjökraði: „Góði maður. Þú ert eitt-
hvað einkennilegur. Við Angel ætlum að gifta okkur. Hún fer til Spagno-
letti-bræðranna, svo að þá gruni ekki, að ég sé hjá henni."
Konan hallaði sér upp að hurðinni og dró djúpt að sér andann. „Þetta
er rétt, elskan. Ég elska þig. Segðu honum að klóralið hafi verið þín hug-
mynd.“
„Klóralið var mín hugmynd. Mig klæjar djöfullega undir þessu gifsi.
Og ég er að drepast í löppinni. Ég gat ekki sofið.“
Thursday brosti háðslega. „Einmitt það? Spurðu Angel hvað hún hafi
verið að gera í gærkvöldi. Spurðu hana hversvegna hún hafi verið að gæla
við mig og hversvegna hún hafi verið að tala um að losna við þig, Clifford.“
„Hann lýgur þessu, elskan. Trúðu honum —.“
Clifford urraði: „Þú lýgur þessu. Þú veizt, að ég tók sjálfur inn eitrið.
Það hefði getað verið samkvæmi hérna í gær, án þess að ég vissi það.“
Rautt andlit hans skein af svita. „Hversvegna talarðu svona, Thursday?
Við erum heiðarleg við þig. Angel er heiðarleg við mig. I guðanna bænum
— farðu varlega með hendina?“
„Þykir þetta leitt, Clifford. Við verðum víst að hittast í Market-götu.
Kannski getur þú svarað spurningum Clapps. Þú hefði eflaust gott af því.“
Angel greip litlu regnhlífina við hurðina og hélt báðum höndum utan um
hlífina. Grá skíman frá glugganum endurvarpaðist á glerhandfanginu.
Thursday greip fast utan um lausu hendnia á Clifford og hélt hinni hend-
inni uppi, til þess að verjast höggi. Angel hikaði.
Clifford opnaði munninn í angist. Hann lyfti særða handleggnum og
rak hann af öllú afli í kvið Thursdays. Granni maðurinn beygði sig í keng
og stóð á öndinni.
Clifford öskraði: „Sláðu hann, Angel. „Max Thursday heyrði þytinn í
regnhlífinni. Hann reyndi að forðast höggið og henda sér áfram, en gipsið
lá um fætur hans og hann gat ekki hreyft sig. Glerhandfangið skall á
hnakka hans.
Laugardagurinn, 11. febrúar, kl. 12,30 e.h.
Súld grúfði yfir gangstéttum Broadway, svo að umferðin varð hægari.
Vindurinn blés mistrinu framan í Thursday, þar sem hann gekk eftir
Fjórðu götu og flýtti sér norður C-stræti. Hjá horninu var veitingastaður-
inn New Rendezvous. Hann opnaði tvöfaldar dyrnar og gekk inn í langan
salinn.
Barinn var fullur af fólki. Básarnir voru fullir af kaupsýslumönnum,
skrifstofustúlkum og fólki, sem var að koma úr búðum. Diskaglamur rauf
öðru hverju kliðinn í fólkinu og stundum heyrðist skær rödd þjónustustúlk-
unnar.
Thursday gekk eftir salnum. Hann var nærri kominn að barnum, þegar
hann kom auga á mann með grábrúnt hár í síðasta básnum. Thursday
staðnæmdist hjá honum.
„Flökkumaðurinn,“ sagði maðurinn. „Fáðu þér sæti, Max. Við vorum
einmitt að tala um þig.“
Thursday settost hjá stóra manninum og leit yfri borðið á Georgi. Hún
brosti til hans veiku, feimnislegu brosi. Hún var föl, en vel máluð undir
gráum hatti. Hún var í grárri ullardragt með púðalagðar axlir. Silfur-
hnappar lágu niður á mjótt mitti hennar.
Thursday leit af konunni á manninn og siðan aftur á kouna. Honum
fannst hann hafa stöðvað samtalið í miðjum klíðúm. Clapp sagði, meðan
hann lék sér að salatinu: „Hvernig fannstu okkur?"
„Hringdi á skrifstofuna. Ég fullvissaði Crane um, að það væri áríðandi.
BÓKMENNTIR
Boðskapur nýrrar aldar
Þegar útvarpsstöðvar heimsins
hinn 4. október 1957 báru mönn-
um fregnina um Sputnik I., þurftu
þeir hvorki sigri hrósandi
Krusjeff né felmtri sleginn Eisen-
hower til að fullvissa sig um, að
ný öld var gengin í garð. Örðug-
asti hjallinn var að baki, steinsnai'
til tunglsins og við eigum fyrir
höndum ævintýri furðulegra en
nokkurn órar fyrir. — 1 hinni
Gísli Halldórsson
nýju bók Gísla Halldórssonar
verkfræðings*) fáum við að
heyra ávæning af ýmsu því, sem
vísindamenn telja geimfara fram-
tíðarinnar eiga í vændum. Af al-
kunnu imyndunarafli leiðir hug-
vitsmaðurinn okkur inn í heim,
harla ólíkan þeim, sem við frá
degi til dags höfum fyrir augum
og álítum alla jafna allra heima
eðlilegastan. Við fáum að heyra
að gervitunglin, sem nú þeysa
stolt um himingeiminn eigi sér í
rauninni lengri sögu en þá, sem
rakin verður aftur til siðastliðins
hausts. Það er saga hugmyndar-
innar, brautryðjendanna, athlægi
hinnar heilbrigðu skynsemi, sem
stundum revnist næsta brigðul.
Við lesum um fálmandi hendur,
sem verða æ öruggari að hverri
fenginni reynslu. Og loks er
draumurinn að rætast og jafnvel
hin hagsýna stétt, lögfræðingar,
er nú ekki látin liggja á liði sinu,
en þess i stað tekin til við að
leggja drög að umferðalögum og
réttarreglum, sem gilda eiga á
himnum uppi. — Bókin er í þrem-
ur köflum. 1 meginkaflanum er
m. a. eðli eldflaugarinnar lýst,
gérvitunglum og þeim hugmynd-
um og áætlunum, sem menn gera
sér um tunglferðir þær, sem farn-
ar vera von bráðar. Síðan sækir
höfundur á dýpri mið og lætur sér
jafnvel ekki nægja svigrúmið í
sólkerfi okkar. Hann er hér í ess-
inu sínu og gerir heillandi efni
prýðileg skil. Annar kafli greinir
nánar frá tækninni og er eölilega
ekki allur jafn fjörlegur. Síðasti
hluti þess kafla ætti ef til vill bet-
ur heima í fyrsta kafla bókarinn-
ar. Þai' eru dregnar fram líkur á
lífi á öðrum hnöttum, eða öllu
heldur á tilveru pláneta utan okk-
ar sólkerfis. En hér hafa fæst orð
minnsta ábyrgð og óskhyggjan
vr.rrs'Jm, þótt fleira yrCi til að
rr.ii'.r. ctoCum undir fullvissu Gísla,
svo sem sköpunarkenning Fred
Hoyle’s. Þriðji kafli bókarinnar og
hinn síðasti er ekki síður hug-
vekjandi. Höfundur gerir þar til-
raun til að lýsa í stuttu máli
helztu niðurstöðum nútímavísinda;
— að vísu skuggamynd glæstrar
og vandrataðrar byggingar, hug-
smíðar, sem snillin hefur einna
hæsta reist.
Ætla mætti að bók, sem segir
frá sigri manna í baráttu þeirra
við náttúruöflin og fífldjörfum á-
formum, .hvetji menn til að of-
metnast og hreykja sér hátt. En
að loknum lestri siðasta kaflans
erum við orðnir næsta litlir fyrir
okkur þrátt fyrir allt og stöndum
rökþrota frammi fyrir þeim furðu-
heimi, sem við í rauninni lifum i
og hrærumst. Hver ráðin gáta
vekur fjölda nýrra og sú leiða
hugsun læðist inn, að okkur
mönnunum sé ýmislegt annað
betur gefið en skilja til hlítar
innsta eðli hlutanna,
Hin ágæta bók Gísla flytur okk-
ur tvennskonar skilaboð frá eðlis-
vísindunum, önnur vísa á veginn,
sem liggur á brott frá okkar ást-
kæru jörð til ókunnra heima
hin kalla okkur heim úr þeirri
útlegð, sem aðsópsmiklir sann-
leiksboðendur 19. aldar dæmdu
mannskepnuna í. Er ekki tíma-
bært, að menn fari að gegn því
kalli ? Ekki virðist efnishyggjan
vera vísindamönnum a. m. k.
haldgóð lengur. Hefi Gísli þökk
fyrir þessa bók. Það er of algengt
hér á landi, að fróðir menn grafi
pund sitt í jörðu. Bókina gætu
allir lesið. Hún er skrifuð á ljósan
og lifandi hátt, myndii' til skýr-
ingar og prýði, skrá yfir tæpt
hundrað hugtaka. Því miður er
bókin ekki laus við prent- og
málvillur. („Krefur til mergjar'V)
* Gísli Halldórsson: Til fram-
andi hnatta. Almenna bókafélagið.
1958.
Þ.
Afsakið.“ Thursday teygði sig yfir borðið og náði þar i öskubakka, og
Georgia sá hvítt sárabindið bak við hægra eyra hans. Hún gaf frá sér hálf-
kæft óp.
„Max. Höfuðið á þér — hvað kom fyrir —“
Framhald i nœsta blaði.
VIKAN
13