Vikan - 28.08.1958, Blaðsíða 7

SAGNIR um afturgöngur sem
sjúga blóð úr lifandi fólki
hafa þekkst um aldaraðir. I
fornum bókum segir að þessar
afturgöngur fari á kreik á næt-
urþeli, leiti uppi lifandi fólk
og sjúgi úr þeim blóð. Á þessi
blóði nærast þær og dafna vel.
Til eiu opinberar skýrslur
um þessar ófreskjuur. Það var
trú manna að þeir sem yrðu fyr-
ir blóðsugubiti mundu deyja
Afturgengnar blóðsugur
1 íslenzkum þjóðsögum er aS finna óhugnanlegar frásagnir af
draugum, vofum og af afturgöngum af ýmsu tæi, uppvakningum
og sendingum. Islenzkar þjóffsögur segja þó hvergi frá kvikendum
þeim er ganga aftur til að sjúga blóff úr lifandi fólki, en sagnir
um slikar ófreskjur eru margar og merkilegar í þjóffsögum meg-
inlands Evrópu, einkanlega i Þýzkalandi. Hér er stutt frásögn,
sem styffst viff opinberar skýrslur samtímamanna um eina slika
afturgöngu. Á erlendum tungum nefnast þær vofur sem lifa á
bióði lifandi fólks einu nafni vampir. Hliðstætt orff á íslenzku er
ekki til, svo okkur sé kunnugt.
Dökk augu hans urðu enn-
þá dekkri og fölvi færðist yfir
andlitið.
„Það skeði þegar ég var í
Cossova,“ sagði hann, „stund-
um komu hinar svonefndu aft-
urgöngur í heimsókn til bæjar-
ins.
Hún horfði á hann full ang-
istar og hryllings. Hún skildi
við hvað hann átti. Bærinn þar
sem herstöð hans hafði verið,
var frægur fyrir blóðsuguaftur-
göngur sem gengu þar ljósum
logum.
Hann kinkaði kolli þegar
áður en vika væri liðin, og
ganga aftur til þess að sjúga
blóð úr lifandi mönnum. Jafn-
vel þótt takist að treina líf
fórnardýrsins um nokkurt
skeið, fer svo að lokum að það
verður einnig að afturgenginni
blóðsugu eftir dauða sinn.
Fræðimenn hafa komist að
raun um það við rannsóknir,
að blóðsugufaraldur þessi virð-
ist algengari í ýmsum hlutum unnustu sína, unga og fallega að leyfa þér að verða ástfang- hann sá hryllinginn í augnaráði
Evrópu en öðrum og ber meira stúlku sem Nína hét, hún var in af mér.“ hennar.
á honum á vissum tímabilum. seytján ára að aldri. Þau bund- „En sú fásinna,“ sagði hún, „Já,“ sagði hann seinlega,
Ein sögn frá Austurevrópu ust tryggðum og ákváðu að „hver er hraustari en þú í „eina nóttina varð ég fyrir
um þetta hroðalega fyrirbæri er gifta sig er tímar liðu fram. þessu þorpi ? Þú ert sterkur, heimsókn. Eitt þessara skrímsla
að því leyti ólík mörgum sögn- Þessi ákvörðun þeirra varð þó hraustur og heilbrigður — og réðist á mig, beit og saug úr
um um sama efni, að hún er ekki til að létta skap unga samt sem áður ertu haldinn mér blóð. Eg fylgdi afturgöng-
trúverðuglega skjalfest, sag;t mannsins, heldur virtist þung- þessari fásinnu. Þú óttaðist unni að gröfinni aftur, rak
ýtarléga frá henni í smáatrið- lyndi hans aukast að mun. aldrei neinn hlut þegar þú varst róðurkross gegnum hjartað á
um og rannsökuð af fræðimönn- Dag nokkurn var engu lík- í hernum og hvað gæti eigin- líkinu og brenndi það til ösku.
um þeirra tíma. ara en hann hefði ákveðið að lega skotið þér skelk í bringu En þótt ég hafi brennt þessa
Sagan fjallar um ungan létta þungu fargi af huga sér, hér í þessu þorpi? ófreskju til agna er ég hrædd-
mann, Arnod Paole frá þorp- ávarpaði hann stúlkuna og „Ég hef engan frið fyrir ótt- ur um að sjálfur verði ég blóð-
inu Meduegna, í grennd við Bel- sagði: anum sem nagar mig,“ svaraði suga eftir dauða minn.“
grad. Hann gegndi herþjón- „Ég hefði aldrei átt að elska hann. Nína teygði til hans hendurn-
ustu víða í Evrópu en sneri þig. Ég hefði átt að yfirgefa „Ertu hræddur við dauðann?“ ar en hann hrökklaðist undan
heim í þorpið sitt vorið 1727 þorpið og koma aldrei aftur spurði hún. snertingu hennar.
og settist að í fæðingarbæ sín- hingað.“ „Nei,“ svaraði hann eins og „Komdu ekki nálægt mér,“
um. „En hversvegna?" spurði dauðinn væri algert aukaatriði, skipaði hann og brýndi raust-
Hann var glaðlyndur og kát- hún, „ég elska þig og ég hef „það er ekki dauðinn sem ég ina. Næstu vikur þverneitaði
ur og var vinsæll af alþýðu enga ástæðu til annars en að óttast. Það er það sem við tek- hann að hitta stúíkuna að máli.
manna. Ætlun hans var að setj- halda að þú elskir mig.“ ur eftir dauðann.“ Hann vildi ekki sjá hana fram-
ast að og koma sér upp heim- „Þú ert eina stúlkan sem ég „Segðu mér hvað það er,“ ar.
ili. Þó var eitthvað einkenni- hef nokkru sinni elskað,“ svar- grátbað hún, „við megum ekki En ótti Arnolds við það að
legt í fari hans sem mönnum aði hann, og röddin þrungin leyna hvort öðru neinu og við blóðsugubit ófreskjunnar mundi
stóð stuggur af. Hann átti sannfæringu. eigum að hafa allt sameigin- draga hann til dauða reyndist
vanda til þess að fá þunglyndis- „Hvað er þá að?“ spurði legt. Veittu mér því hlutdeild í ástæðulauus. Hann var við góða
köst og lokaði sig inni á kotbæ hún. leyndarmáli þínu. Ég á eftir að heilsu og kenndi sér einskis
einum í grendinni og vildi ekki „Ég finn það á mér að ég verða konan þín og þessvegna meins. Kraftar hans virtust
sjá nokkurn mann. verð ekki langlífur,“ sagði hann, máttu ekki halda neinu leyndu þvert á móti aukast og afl hans
Hann gerði sér títt um æsku- „þessvegna hefði ég ekki átt fyrir mér.“
Frá þýzku kvikmyndinni.
Blóðsugan
Dracula
Hinar fornu sagnir uni
afturgengnar blóffsugur
urffu ritliöfundum og
skáldum aff yrkisefni.
Þekktasta sagan um
slíkar blóffsugur var
rituff af írskum lög-
fræffingi, Bram Stok-
er, áriff 1897. Hún
fjaliaffi um Dracula,
balkanskan greifa, sem
stefndi að því aff setja
á stofn sérstakt ríki
meff þessum blóffsugum.
Vitaskuld voru kvik-
myndagerffarmenn eklci
lengi aff notfæra sér
þessa hryllingsögu þeg-
ar þar aff kom og hafa
inargar kvikmyndir ver-
iff gerffar um þennan ó-
Gloria Holden lék dóttur Draeulas — hér
brennir hún lík föffur síns.
liugnanlega greifa.
Þjóffverjar gerðu
fræga kvikmynd um ó-
freskjurnar. Hún nefnist
NOSFEBATI og var
tekin 1923.
Holljiwood sióst f lióp-
inn áriff 1931 þegar Bela
Lugosi iék Dracula.
Fimm árum seinna var
lirollvekjan „Dóttir
Draculas" kvikmynduff.
OX.
Þá varð hann fyrir slysi.
Hann stóð upp á hlöðnum hey-
vagni þegar hann missti fót-
anna og féll á jörðina. Hann
var borinn í hús og í ljós kom
að höfuðkúpan hafði brotnað
við fallið. Hann andaðist fám
dögum seinna án þess að kom-
ast til meðvitundar.
f gömlum heimildum segir
að nokkrum nóttum eftir jarð-
arför Arnolds hafi nokkrir í-
búar þorpsins séð hann ganga
um göturnar og væri því líkast
sem hann væri að leita að ein-
hverju. Fjórir þeirra skýrðu
svo frá að hann hefði brugðið
tönnum í háls þeirra aftanverð-
an. Þessir sömu létust áður en
vika var liðin.
Borgarstjórinn og héraðs-
læknirinn fengu herstyrk til
þorpsins til að halda uppi lög-
um og reglu, ótti fólksins var
svo mikill að ekki var að vita
hvað það mundi gera af sér.
Loks var gripið til þess bragðs
að eyða líkinu opinberlega. Lík-
kistan var opnuð í ágústmán-
uði.

Framh. á bls. 13
VIKAN
4