Vikan - 28.08.1958, Blaðsíða 13

æðgur eigast við
köst. Mamma hennar getur ekki
verið án hennar, hún þarf að
hafa hana til að hjálpa sér.
Hann lét fallast aftur í dív-
aninn og stundi mæðulega.
— Ég er fárveikur, ég þoli
ekki að tala meira.
Móðirin reis á fætur og hag-
ræddi púðanum undir höfði
hans og hún leit svo ráðaleys-
islega út, að Ester hugsaði
gröm: Að nokkur kona skuli
láta kúga sig aðeins vegna þess
að henni þykir vænt um mann.
Skammarlegt.
Hún hvíslaði að Knúti:
— Vertu ákveðinn, Knútur,
haltu áfram.
En Knútur hristi höfuðið.
— Ég GET það ekki. Hann
er dauðsjúkur.
Þá reis Ester á fætur og gekk
að dívaninum, krosslagði hend-
urnar og sagði:
— Veiztu, hvað það er, sem
þú getur ekki verið án, pabbi?
Það er ekki ÉG og ekki sú hjálp
sem ég get veitt mömmu. Þér
er nefnilega alveg sama um
hvort hún stritar ein eða ekki.
Það eru PENINGARNIR mínir,
sem þú getur ekki séð af.
— Á ég að þola þetta af mínu
eigin barni ? Hann greip um
hjartað. — Mamma, segðu henni
að þegja. Hún drepur mig.
Fýéttu mér vatnið eins og skot.
Móðirin rétti honum glasið og
hjálpaði honum að lepja nokkra
dropa.
Ester sá, að hún skalf frá
hvirfli til ilja.
— Veslings, veslings pabbi,
veslings pabbi. Ester mín, farðu
inn í herbergið þitt. Knútur
reyndu að fara með hana út.
Pabbi þinn þolir ekki svona.
— Ég fer ekki fyrr en ég hef
sagt honum álit mitt.
Knútur tók í hana. Láttu
pabba þinn vera í friði. Hann
þarf að vera í næði. Komdu,
Ester.
— Næði, segirðu. Ester ýtti
honum frá sér. O, nei, það eina,
sem hann þarf, er að fá einu
sinni að heyra sannleikann.
Pabbi hefur kúgað mömmu alla
tíð. En ég hef ekki verið eins
blind og hún — ég hef hvað
eftir annað séð, að ef það er'
eitthvað, sem hann sjálfan lang-
' ar til, þá er ekkert að honum.
Framliald af bls. 10.
Þegar bróðir hans kom frá
Ameríku, var pabbi sprækast-
ur allra, var úti að skemmta sér
með honum og ámóta skemmti-
legu fólki frá morgni til kvölds.
En jafnskjótt og hann var far-
inn, lagðist hann aftur og þótt-
ist vera veikur. Ester sneri sér
að föður sínum:
— Þér finnst bara þægilegra
að liggja hér eins og klessa og
snúa aumingja mömmu í kring-
um þig og láta hana vorkenna
þér. Þú gætir unnið þér inn
þrefalt meira en þú gerir, ef
þú bara nenntir. En þér finnst
betra að binda mig hér og láta
mig halda þér uppi.
— Ester, komdu nú. Knútur
var kominn fram að dyrum.
— Ég vil ekki hlusta á meira.
—Farðu þá!
Hún hafði sagt þetta áður en
hún vissi það, og strax og hurð-
in lokaðist á hæla hans, iðrað-
ist hún. Nú hafði pabba henn-
ar loksins tekizt að egna þau
hvort á móti öðru. Hún kipraði
saman augun og horfði í augu
föðursins:
— Sjáðu nú til pabbi, annað-
hvort giftist ég Knúti og fer
með honum til Árósar, eða . . .
— Eða hvað?
— Eða Knútur fær ÞÍNA
stöðu.
Faðirinn reis seinlega upp.
— Viltu vera svo væn að end-
urtaka þetta. Hann var hikandi
á svip. — MÍNA stöðu, Knút-
ur? MÍNA STÖÐU ? Ertu brjál-
uð, stelpa — þessi hvolpur?
Veiztu ekki að ég er bókhaldari
fyrirtækisins.
— Jú. Ester horfði á hann og
lét ekki bilbug á sér sjást, — en
ég veit líka að forstjórinn sagði
um daginn, að það þýddi ekkert
að hafa heilsulausan mann í
þessari stöðu og . . .
---- Heilsulausan mann!
Faðirinn lamdi af alefli í borð-
ið. Heilsulaus . . . Og að . . .
— Og hann væri að hugsa um
að segja þér upp, láta Knút fá
stöðuna og þig ef til vill hans
fyrra starf.
Hann var staðinn upp og eld-
ur brann úr augum hans. Móð-
irin snökkti og hélt dauðahaldi
í hann.
— Leggðu þig, góði minn. I
guðs bænum leggðu þig. Þú ert
fársjúkur elskan mín, leggðu
Stúlkan lagoi hendurnar yfir andlitið og hallaði sér upp að veggnum.
Axlir hennar skulfu. „Hann er dauður," sagði Thursday rólega, „og einu
sinni hef ég þó fjarvistarsönnun.“
Leo Spagnoletti lá endilangur á bakinu á miðri káetunni. Blóð lak úr
vitum hans niður á græna teppið. Silkiskyrta hans var rauðlituð á brjóst-
inu. Einstaka hagl hafði rifið jakkalöfin á sportjakka hans. Munnur Leos
var opinn og andlitsvöðvarnir máttlausir. Thursday hugsaði með sér, að
nú gæti maður séð hve gamall hann væri, og hann gat ekkert við því
gert.
Hann lagði hendina hughreystandi á öxl stúlkunnar. Andlit hennar var
fölara en nokkru sinni fyrr. Judith greip andann á lofti og leit upp. Hún
horfði með fjólubláum augum sínum á Thursday. Hún vildi ekki líta á
líkið á gólfinu.
Framhald í næsta blaði.
þig. Ester, af hverju læturðu
ekki pabba þinn í friði. Sérðu
ekki, hvað hann er veikur?
— Veikur. Faðirinn glennti
upp augun. Veikur? Ég skal
sýna þeim. Bara af því að mað-
ur er einstöku sinnum örlítið
slappuur.
— Og taugarnar. Ester gekk
til dyra. Og öll aukavinnan.
Forstjórinn sagði, að þú gætir
ekki . . .
— Einmitt. Get ég ekki? Og
annan í mína stöðu? Ho, við
skulum sjá til. Ég skal sýna
þeim þessum þrjótum. Mamma,
komdu með bindið og jakkann
og frakkann og skóna og hatt-
inn.
— Já, en elskan, leggðu þig.
Þú þolir þetta ekki.
— Bindið, skóna, jakkann,
frakkann og hattinn, heyrirðu
það.
------Já, já, nú skal ég ná í
þetta . . .
Hún lagðist á hnén og teygði
sig undir dívaninn til að ná
skónum.
— —0, mamma, láttu hann
nú einhvern tíma bjarga sér
sjálfan. Ester var eldrauð af
reiði að sjá móðurina skríð-
andi á fjórum fótum til að upp-
fylla óskir eiginmannsins.
— Já, já. Þú skalt þegja góða
mín. Farðu til Árósa með þess-
um drenghvolpi og hananú, en
hann skal ekki fá mína stöðu,
öskraði faðirinn.
— Ekki æsa þig upp, vinur
minn, taugarnar, kvakaði móð-
irin eymdarlega. Mundu, hvað
þú ert veikur.
— Veikur? Smávegis slapp-
leiki. Ég skal standa mig og
hananú.
Ester hljóp brosandi út og
stefndi til matsölustaðarins,
þar sem Knútur bjó. Hann lauk
upp fyrir henni, en hún veitti
því athygli að hann var kulda-
legri en hann var vanur.
— Reiddistu af því að ég
sagði þér að fara? Þau sátu
saman úti við gluggann og
horfðu út.
— Nei, sagði Knútur. Ég hef
bara aldrei séð þig svona áð-
ur, — svona miskunnarlausa.
— Já, en skildirðu ekki?
— Jú, ég skildi. En ég þekki
þig ekki. Þetta var einhver
stúlka, sem ég þekki ekki.
Ester reis á fætur. — Ég
skal fara, sagði hún.
— Nei, gerðu það ekki, sagði
hann. Því það?
— Ef þér þykir ekki vænt
um mig lengur.
— Kannski viltu ekki giftast
mér?
— Vitleysa.
— Já, en skilurðu ekki, að ég
sagði þetta vegna hans sjálfs.
— og vegna mömmu. Hann er
EKKI veikur. Hann hefur leik-
ið þetta aftur og aftur frá því
ég man eftir mér, en ég held
honum sé batnað núna. Ég sagði
honum, að forstjórinn hefði
boðið þér hans stöðu.
— Hvernig dettur þér slíkt í
hug. Það er alls ekki satt.
— Forstjóranum hefur a.m.k.
dottið það í hug. Það segja
stelpurnar.
— Það er annað mál.
— Já, en það hjálpaði. Hann
fór strax á skrifstofuna til að
vinna.
:— Það var illmannlegt, Est-
er, illmannlegt. Þú ert griinm.
— Átti ég ekki að hjálpa
mömmu? Kona getur ekki ver-
ið þekkt fyrir að láta kúga sig
svona gegndarlaust.
Hann horfði á hana um stund
og sagði síðan:
— Ætlar þú líka að véra
svona við mig, þegar ég eldist
og langar til að fá frí einstöku
sinnum.
Hún roðnaði og sagði blíð-
lega:
— Svona við ÞIG ? Hún þrýsti
sér að honum. — Aldréi að ,ei-
lífu. Ég gæti það aídrei af því
að ég elska þig svo heitt.
Og hún skildi móður sína nú.
Hún hafði elskað mann sinn aíla
tíð og Ester hugsaði: svöna er-
um við — veika kynið.
— Elskan, við förum ekki í
bíó í kvöld.
— Nei, sagði hann, satt að
segja nenni ég ekki.
—Þú ert þreytulegur, ástin.
Farðu úr skónum og kíæddu
þig í inniskóna. Hvað hefurðu
gert af þeim?
— Ég held þeir séu einhvers-
staðar undir dívaninum.
— Bíddu, elskan, nú skal ég.
Hún lagðist á magann og teygði
sig eftir skónum. — Héma em
þeir, elskan. Komdu ég skal
hjálpa þér í þá!
BLÓÐSUGUR
Framliald aí bls. 7.
Það virtist með öllu óhugs-
andi að lík sem svo lengi hafði
legið í gröfinni, væri svo blóm-
legt sem raun bar vitni. And-
litið var með ljósu yfirbragði
og holdið volgt viðkomu, og
ekki einu sinni farið að slá i
það. Og á vörunum gat að líta
ferskt blóð.
Þeir sem stóðu kringum gröf-
ina sáu nú unnustu Arnolds þar
sem hún reikaði í áttina til
þeirra ein síns liðs og döpur
í bragði.
„Þessi Arnold þinn gekk aftur
og gerðist blóðsuga," hrópaði
einhver eins og það væri henni
að kenna hvernig komið var.
„Það verður að bora kross-
marki gegnum hjarta hans og
brenna Ííkið til ösku,“ mublraði
cinn af læknunurn.
Réttarskýrslan ti’grcinir. :aá-
kvæmlcga hvcrnig húh sneri sér
að þorpsbúum og sagði fullum
rómi:
„Já, þið verðið að gera það.
Ég elskaði hann og mun elska
hann um alla eilífð en það verð-
ur þó að binda endi á þennan
hrylling.“
Síðan snerist hún á hæli og
gekk hægt á braut.
Lík þeirra f jögurra sem orðið
höfðu fyrir biti blóðsugunnar
voru brennd til ösku á sama
hátt og ófreskjur þessar gerðu
aldrei framar vart við sig í
þorpinu Meduegna.
VIKAN
13