Vikan - 28.05.1959, Page 9

Snotra var minn eini og bezti vin-
ur. íig' hlaut að berjast fyrir hana
eins og konu mína og börn, væri ég
kvæntur! ‘Ég hafði vopn í hendi og
nú mátti ég ekki svíkja hana. Það
var hreinasta undur, að hún skyldi
ennþá vera á lífi.
Ég gekk til dyranna og lýsti i
kringum mig. Fyrir utan var kyrrð
og 'ekkert að sjá, nema runnurinn
við hliðina á skúrnum. En þar gæti
hlébarði reyndar legið í leyni! Áður
en ég hjálpaði Snotru, varð ég að
athuga það. Þarna skrjáfaði í runn-
anum og eitthvað hreyfði sig. Þetta
gerði úti um málið —- hlébarðinn
fyrst! Snotra varð að sjá um sig
þangað til.
Ég hreyfði mig eldsnöggt, en nam
aftur staðar og bölvaði. Snotra vældi
dálítið eins og hún vissi hvað ég
ætlaðist fyrir. Taugar mínar voru
spenntar sem fiðlustrengir. Fyrir
utan læddist hlébarði, inni í skúrn-
um lá Snotra, hrædd og hjúlparlaus!
Eitt faðmlag slöngunnar í viðbót, og
þá væri úti um hana.
Fjandinn sjálfur! Hræðslan min
breyttist í reiði, og án þess að hugsa
frekar, þaut ég inn, miðaði á þenn-
an viðbjóslega haus og skaut.
Krampakenndur titringur fór um
slönguna, hænsnin flugu í allar áttir
og mótmæltu kröftuglega, en slang-
an var dauð. Gamli, góði Mannlicher-
inn hafði gert skyldu sína.
Með eldingarhraða hlóð ég byss-
Rúmið hreyfðist og undan því kom
hlébarðinn. Hann var öskureiður og
veifaði rófunni. Hann skreið nú í átt-
ina að Snotru, sem stóð nú kyrr og
skalf af hræðslu, en þrjózk og lét
ekki bugast.
Já, mannfólkið er furðulegt. Ég
hreint og beint skammaðist mín. Eg
var í þann veginn að leggja á flótta
og hér stóð Snotra augliti til aug-
litis við dauðann til þess að verja
hvolpana sína. Næstu viðbrögð mín
voru af hreinni eðlishvöt. Hvellurinn
frá rifflinum og púðurfýlan sögðu
sitt. Ég hafði hleypt af.
Hlébarðinn hreyfði sig varla, en
dökkur, rauður blettur kom í ljós
við annað eyrað á honum. Ég sá að
líkami hans kipptist til, en varð síð-
an máttlaus. Hann féll til jarðar og
lá kyrr, hann var ekki lengur ógn-
andi og hrollvekjandi, heldur furðu-
lega lítill og aumkunarverður er hann
var dauður.
Þetta var ungt dýr, vel í holdum,
sem ég furðaði mig ekki á, þegar ég
minntist allra þeirra máltíða, sem
hann hafði snætt á minn reikning!
Vinnumenn mínir komu nú á vett-
vang. Þeir höfðu heyrt skothríðina,
og fjarlægðu þeir hlébarðann. Eftir
tíu mínútur var allt komið í samt
lag aftur.
Ég leit á Snotru, sem snuðraði ör-
vingluð. Vesalings Snotra! Hún átti
nú aðeins einn hvolp eftir — hina
fimm hafði hlébarðinn étið.
Hös'SkuspennaBidi frásaga
effir RORY IVIcZAIJUlY.
Hlébarðinn hreyfði
sig varla, en dökk-
ur rauður blettur
kom í ljós við
annað eyrað á hon-
um. Hann féll til
jarðar ög lá kyrr.
Höfum opnað
nýja verzlun
á
Hverfésgötu 49
(á homi á Vatnsstíg
og Hverfisgötu)
Bjóðiun viðskiptamönnum okkar eins og áður
aðeins 1. flokks vörur.
mfUfiUUK, og TEKVAL úrin í fjölbreyttu
úrvali.
^ y(CcL^w4t\£.
klukkur.
MYR RÉTTUR
Sjóðið makkarónur á venju-
legan hátt Biandlð stSaa vd
með tómötum, sykrl, aaltl og
plpar. Þeklð yfir með rlfnum
ostl og baklð I ofnl i hsfileg'*
um hltá (163 gr. QelxluA.) 1
16 mlnútur.
Makkarónur, þekktar um allan tieim
ED10
Heildsölubirgðir:
Eggert Kristjánsson & Co., h.f.
una aftur, tók Snotru undir hand-
legginn og hljóp í áttina til kofans.
Gæti ég komið Snotru í öruggt skjól
og hvílt mig ofurlítið, myndi ég brátt
fara á hlébarðaveiðar.
Dyrnar stóðu galopnar, en varla
vorum við komin inn fyrir, er Snotra
varð alveg óð. Skrokkur hennar
stirðnaði, hárin risu, hún urraði, og
áður en ég vissi af, reif hún sig
lausa og skakklappaðist yfir gólfið
að rúminu og hvolpunum.
Ég fékk mér visldsjúss og fór að
hugsa. Hefði ég nú látið vináttu okk-
ar lönd og leið og ofurselt Snotru ör-
lögum hennar, gat vel verið að ég
hefði háttað hjá hlébarðanum. Og
jafnvel ekki í frumskógum Rhodesiu
hef ég heyrt um nokkurn, sem reynt
hefur slíkt og verið til frásagnar um
það.
Við Snotra horfðum hvert á annað
og hún dinglaði rófunni. . .
S P A U G
Stjáni: „Heyrðu Stína! Eigum við ekki að leika Adam
og Evu?“
Stína: „Hvemig eigum við að fara að því?“
Stjáni: „Þú átt að vera Eva og bjóða mér eplið þitt og
reyna að fá mig til að borða það — og ég á svo loksins
að láta undan og þiggja það.“
VIKAN
9