Vikan - 13.08.1959, Síða 12

— Varið ykkur á hákörlunum!
hrópaði fyrsti stýrimaður á eftir
þeim.
— Hákaiiarnir ættu að vara sig á
okkur, var svarað — við erum með
krókstjaka.
I>að var sunnudagur og ágætisveð-
ur. Sólin var steikjandi heit og hafið
spegilslétt. Við liinir vorum að baða
okkur inni á lóninu, þegar einhver
hrópaði:
— Hákarlauggar!
()g við vorum ekki lengi að hafa
okkur upp úr sjónum. í stað l>ess fór-
um við nú og lágum og sleiktum sól-
ina uppi á skipinu. I>vi að hákarl-
arnir eru viðsjárverðir á þessum
slóðum, og maðúr hefur annað þarf-
ara að gera við útlimi sina en að
fóðra hákarla á þcim.
I>á nnindi einhver eftir veiðimönn-
ununi og heindi kíki i j)á átt, sem
þeir höfðu haldið.
— Sjáið ])ið! lirópaði hann. —Mér
sýnist hákarl vera að elta strákana.
Við flýttum okkur :ið ná i fleiri
kikja, og þá sáum við, að kunningj-
ar okkar tveir voru komnir í slæma
RUNE pettersson:
Tlisahákarlinn rœdst lil
Timburmaðurinn hafði smíðað
litla kænu, sem hann og bátsmaður-
inn notuðu til veiða, þegar við lág-
um við akkeri eða í höfn. Þetta var
Htill og rennilegur bátur og einkar
auðvelt að sigla honum og draga
,iann upp á skip. Við skírðum meist-
araverkið „Appelsínubátinn“, því að
farartækið minnti okkur helzt á
appelsinu.
Við lágum við akkeri fyrir utan
Kangarro — eyju eina skammt und-
an Adelaide við suðurströnd Ástralíu.
Við vorum að landa bitum og stál-
grindum i einliverja byggingu. Það
var hægur vandi að skipa niður
farminum á prammana, því að varla
var gára á sjónum.
Auðvitað settu timburmaðurinn og
bátsmaðurinn út „Appelsínubátinn“
og bjuggu hann með veiðiáhöldum,
bjór og smurðu brauði — eins og
áhugaveiðimönnum er bráðnauðsyn-
legt.
klipu.
Geysislór hákarl synti umhverfis
kænuna og liringirnir urðu þrengri
og þrengri. Brátt myndi hann hvolfa
farkostinum, og þá yrði úti úm strák-
ana. „Appelsínubáturinn“ gekk upp
og niður, og það gat ekki liðið á
löngu áður en hákarlinn hvolfdi
bátnum.
— Við verðum að fara þeim til
hjálpar á rhótorbjörgunarbátnum.
hrópaði einn.
Alltflf sMtMflnkur...
en heppnin var með í þetta sinn.
1
Mikið hlýtur að vera gaman að
vinnahappdrætti, haldið þið það
•kkSPÁð fá fyrirhafnarlaust, fyrir-
varalaust, og sennilega aðeins fyrir
einar tiu krónur upp í hendurnar
stóran vinning — tugþúsundir eða ef
til vill Httndrúða þúsunda króna
virði. Jú, það hlýtur að vera gaman.
Og til þess að ganga úr skugga um
hvort inonn bæru ekki ánægjuna
beinlínis utan á sér eftir að hafa
orðið slikir lukkunnar pamfílar,
gengum vér á fund Guðnnindar
Steinssonar, hljómlistarmanns, prent
ara og lukkunnar pamfils, sem fékk
bifreið af Opel Caravan gerð i happ-
drætti DAS skömmu eftir hádegi
laugardaginn 4. júli 1959 — á þjóð-
hátíðardegi Bandaríkjanna ... og
væntanlega „þjóðhátíðardegi" Guð-
mundar Steinssonar héðan í frá.
,— Já, ég átti þrjá miða i DAS,
og það var dregið á föstudeginum.
Ég vissi ekkert af þvi að ég hafði
hlotið vinninginn fyrr en ég kom
lieim frá því að spila i Tívolí um
nóttina. En þessa nótt varð mér ekki
svefnsamt og ég held að ég hafi ekki
verið fyllilega með sjálfum mér, þeg-
ar ég hélt af stað daginn eftir til að
veita vinningnum viðtöku.
— Það var lieppni, að þú gleymdir
ekki að endurnýja.
— Ég liefi nú, held ég, alltaf
gleyint að endurnýja miðana mína,
sem ég er þó búinn að eiga frá því
að happdrættið hóf starfrækslu.
Mamma hefir alltaf séð um það fyrir
mig, svo að ég á henni þetla allt að
þakka. En ég var fljótur að borga
henni sextíukallinii fyrir endurnýj-
unina, þegar ég frétti hvernig kom-
ið var.
— Þú ert bæði hljómlistarmaður
og prentari, auk þess sem þú ert
auðvitað fyrst og fremst bileigandi
þessa dagana, er ekki svo?
— Jú, ég hefi leikið á trommur i
hljómsveitum í fjögur eða fimm ár,
meðal annars hjá Birni R. og í
Stratos kvintettinum. Jafnframt því
liefi ég svo stundað prentnám í lsa-
fold, man að ég byrjaði þar nákvæm-
lega þann 3. febrúar 1955. Svo und-
arlega vildi 111, að ég var einmitt að
Ijúka sveinsprófinu i prentiðninni
sömu helgina og ég fékk bílinn i
happdrættinu, og satt að segja var ég
hálf svona sinnulaus í prófinu eftir
að ég fékk fréttina um bílinn.
— Þú færð þá hækkað kaup ein-
mitt um lcið og þú hlýtur glæsileg-
an vinning?
— Já, og kominn tími til. Ég man
Frh. á bls. 19.
— Verðum of lengi, sagði fyrsti
stýrimaður, — en þarna kemur
niótorbátur fyrirtækisins, — við ná
um þeim ef til vill i honum.
Nú tölduni við sekúndurnar þar til
báturinn lagði að skipinu, og uin
Ieið reyndum við að fylgjast nieð
baráttunni niilli hákarlsins og veiði-
mannanna tveggja.
Kvikindið synti enn i víðum
hringjum umhverfis bátinn, og enn
synti hann of djúpl lil þess að geta
velt kænunni — en það gat naumast
liðið á löngu áður en skeífingin gripi
uni sig. Strákarnir rey.ndu að hræða
hákarlinn með því að kasta í liann
tómum flöskum og öllu handbæru,
en liað var eins og að kasta eldspýt-
um á fil, og hákarlinn lét sér það i
léttu rúmi liggja. Þetta var óvenju-
stór liákarl. Uggarnir voru eins og
segl á sjóræni ngjaskonnortu, og hann
var á stærð við hnísu.
— Ef þeir gætu lagzt niður í báln-
um, sagði niaður, sem fæddur var á
þessuni slóðum. —- En báturinn er
víst of litill. ... Það erum við van-
ir að gera, og þá er eins og liákarl-
inn missi allan áliuga á bátunum.
Ef mennirnir sitja í bátnum, sér há-
karlinn þá eða finnur af þeim lykt-
ina — og þá tryllist liann. Þá hring-
sólar hann um bátinn, kafar í si-
atlögu
fellu, þar til liann er kominn undir
bátinn, og þá hvolfir hann lionum.
Ég hef ekki hugmynd um það, hvers
vegna hann hringsólar svona lengi,
en liklega er þetta nokkurs konar
striðsdans — eða þá að hann er
hræddur og er að virða nánar fyrir
sér verðandi fórnarlamb sitt. Há-
karlarnir eru ógn strandarinnar
hérna.
Á meðan hélt hákarlinn áfram
æðisgengnum striðsdansi sinum um-
hverfis brothætta kænuna. Það var
eins og ófreskjan, sem sagt er frá
í Biblíunni, Leviatan, væri að dansa
i kringum litla mýflugu, áður en
hún læsti skoltunum um bráð sina.
Það skein í hvassar tennur hákarls-
ins í sólinni, þegar hann sneri sér
á bakið. Það, sem járnkjammar
ófreskjunnar læstu sig utan um,
hafnaði óumflýjanlega i kviði lienn-
ar.
Og að slík ófreskja skyldi óttast,
var næsta furðulegt. Hákarlinn lét
strákana ekki liræða sig með því að
berja árunum á vatnið og kasta í
liann öllu, sem hönd á festi. Hann
hringsólaði enn um bátinn í villl-
um djöfladansi. Blóðþyrstur hring-
dans. eins og þegar mannæta dansar
i kringum kristniboða, sem hefur
fallið henni í hendur.
f kíkinum sáum við, að strákarnir
höfðu gert sér skutla. Þeir höfðu
reyrt hnífa sina fasta við árarnar
og með þessum vo])iium reyndu þeir
að koma lagi á skepnuna. f livert
sinn sem liákarlinn nálgaðist, stungu
þeir til lians, en þeir virtust gera
honum litið mein, þótt við sæj'um
greinilega, að þeir stungu i hann með
linifunum. En skráþurinn var auð-
vitað þykkur — því að skrápurinn
á svona skepnu er harðari en ramm-
gerðasta brynja.
En nú var mótorbáturinn kom-
inn að skipslilið og einn hásetinn,
Frh. á bls. 26.
12
VIKAN