Vikan - 12.05.1960, Síða 9

það hafði tekizt með þeim langþróaður félagsskapur um útvegun á víni,
en nú hafði kvenmaðurinn komið inn í lif hans og þeir höfðu hálfvegis afskrifað
i
VIKAN
fór sá beirra, sem gengið hafði fyrir efan húsið,
fyrir neðan það og öfugt. Þannig upp aftur og aftur.
Það var helviti knappt um það, ef þeir náðu ekki sinn
hvorri, áður en ballinu lauk.
Það leið nokkur stund. án þess þeir kæmu, og Auðunn
fór að ókyrrast við borðið. Þetta tók oftast miklu
styttri tíma. Hann lék sér stundarkorn við að stafla
glösunum og setja flöskurnar hverja upp á áðra, en
fékk aldrei nema eina til að standa á þeirri, sem
var á borðinu. Ölseljan kom og spurði, hvort það væri
nokkuð fyrir hann. En það var ekkert fyrir hann,
af því að stúlkan kom ekki og þetta með vínið ætlaði
ekki að lánast.
Hann bölvaði lágt, reis á fætur og gekk fram i
anddyrið. Þar var á ferli auk bílstjóranna, sem tímdu
ekki að kaupa sig inn, slangur af ófullum mönnum,
sem voru vanir að vera fullir, og honum skildist, að
enn væri ekki dropi fáanlegur á staðnum. Þeir voru
slapplegir í framan, óhreinir og brotin horfin lir
fötunum og blóðslettur á sumum eftir áflog á ballinu
kvöldið áður. Hann gekk fram hjá þeim án þess að
gefa sig á tal við þá og skammaðist sín fyrir að
fyrirlíta þá.
Einn þeirra veitti honum eftirför til að vera nær-
staddur, ef hann kæmist í rekju.
Úti var kalt. Dauf lýsing af nýrisnu tungli glampaði
á gljáum flötum bifreiðanna sunnan og vestan hússins.
1 sumum þeirra lifðu dauf ljós yfir fólki, sem var að
elskast og drekka vin.
— Það eru þá ekki allir þurrir, heyrði hann fylgi-
naut sinn segja á bak við sig á tröppunum.
Það kom maður út úr einni bifreiðinni, og Auðunn
heyrði hann kalla á sig með nafni og benda sér að
koma. Hann þekkti hann og konuna hans, af því
að stúlkan hafði stundum komið þangað með þeim
um sumarið, þegar hún fékk ekki far með öðrum.
— Nei, það lítur út fyrir, að ekki séu allir þurrbrjósta
hér í kvöld, svaraði hann fylginaut sínum og gekk
hratt til mannsins hjá bifreiðinni, er samstundis opnaði
afturhurð hennar og bauð honum að setjast inn.
Það var heitt í bifreiðinni og viðtæki í gangi. Einhver
söng: „Vornæturfriður fyllir bæinn í rökkurró." Auð-
unn tók í hönd stúlkunnar, fann hún var heit
og smá og náði brátt hinni.
— Ég hélt þið munduð ekki koma, sagði hann á meðan.
— Við komumst ekki fyrr af stað, sagði konan
annars hugar. Og síðar, þegar laginu lauk:
— Finnst ykkur þetta ekki fallegt. lag?
— Jú, þú mátt gjarnan syngja það fyrir mig, sagði
Auðunn.
— Þér er kalt á höndunum, sagði stúlkan lágt viö
hann.
— Mér er það ekki lengur, sagði hann og lokaði
augum hennar með kossi.
— Þetta máttirðu ekki gera, sagði hún og opnaöi
hægt augun í rökkrinu, sem bros hennar gerði bjart.
— Ég var búinn að bíða svo lengi, sagði hann
afsakandi án þess að iðrast.
— Nú er ég komin, sagði hún og lagaði sig eftir
faðmlag hans.
— Ég finn það, en segðu ekki meira. Það er betra
svoleiðis. Þegar þau stigu út úr bifreiðinni til að
fara inn á ballið, sá Auðunn þá ljóshærðan og dökk-
hærðan standa á tröppunum til hliðar við dyrnar. Þau
gengu á undan honum heim að húsinu. Og þegar
þau voru komin inn og hurðin fallin að stöfum, gekk
dökkhærður fyrir dyrnar og sagði:
— Andskotann ertu alltaf að viðra þig upp við
þetta fólk? Auðunn fann blóðbylgju þjóta til
höfuðsins, en sagði ekki neitt., af þvi að honum fannst
dökkhærður ekki vera réttur aðili til að
ræða Þetta mál við, og hann spurði rólega, eins og
hann hefði ekki tekið eftir hinu:
—• Ætlarðu eitthvað að tala við mig? Dökk-
hærður þagði við, en sagði svo:
— Heldurðu, að það eigi nokkurn leka. og hinn
venjulegi sperribrúnasvipur hvarf af andliti hans
fyrir vanmáttugu umkomuleysi eftirvæntingarinnar.
— Ég veit það ekki. Þú skalt fara sjálfur og
spyrja Það.
— Nei, maður talar ekki við andskotans
komma.
— Þetta er gott fólk, sagði Auðunn og hugsaði,
að enginn væri bæt.tari, þótt hann hefði farið að
raga við hann um Þetta, espa hann, láta hann
kjafta nógu mikið og auglýsa þannig heimsku sína.
Hann gekk inn í húsið og settist í sæti sitt
við borðið. Tómu flöskurnar höfðu verið teknar
af borðinu, á meðan hann var úti, en glösin voru
kyrr. Honum var heitt, og hann fann til þorsta
eftir áfengið fyrr um daginn. Hann benti ölseljunni
að koma og bað hana um eina flösku af bjór.
Hún hafði mikið að gera, en kom samt strax með
flöskuna og beið óþolinmóð, á meðan hann náði
i veskið til að borga. Hann setti flöskuna á munn
sér og drakk úr henni í einum teyg. Það hafði
fjölgað verulega í húsinu, á meðan hann var úti.
Einhverjir köstuðu vatnsglösum milli borða uppi í
kaffistofunni. Á öðrum stað höfðu tveir ofurölvi kjaftað
sig upp í afllausar ryskingar, og lögreglan kom, stíf
og hnarreist, til að fjarlægja þá, Drafandi blótsyrði
ofurölvanna runnu saman við graðhestahljóð dans-
fólksins í endi rokklagsins. Brot úr sekúndu ríkti
eitthvað, sem nálgaðist að vera Þögn í húsinu.
Auðunn setti flöskuna á borðið. Hann fann
einmanakenndina gagntaka sig. Þessi veröld, hugsaði
Framhald á bls. 29
Nú skulum við ögra helvítis löggunni