Vikan - 12.05.1960, Side 20

Mick æddi fram og aftur um setustofuna. Hann
var klæddur svo stuttum buxum, að helzt mátti
kalla mittisskýlu, svo að hinn stælti og vöðva-
mikli líkami hans naut sín vel. „Hvers vegna má
ég ekki hlusta á útvarpið," nöldraði hann eins og
þrár krakki.
„Einfaldlega af þeim ástæðum," svaraði Will
Roth kuldalega, „að tónlistarsmekkur þinn er með
öllu óþolandi."
Mick urraði. „Og hvers vegna verðum við að
hýrast inni í þessum svækjuhita? í>að er andvari
úti og forsæla undir pálmatrjánum. Hérna inni
er eins og maður væri í gufubaði, þegar hlerar
eru fyrir gluggunum. Við höfum farið út á hverj-
um degi — hvers vegna ekki líka í dag?"
Hár Will Roth var þvalt af svita, og dökkir
svitablettir sáust greinilega á bláu skyrtubakinu.
„Það stendur þannig á því, að í dag stöndum við
í stórglæpum. Þarna sérðu, Karen, hvað gerði,
að mér tókzt aldrei að gera hnefaleikameistara
úr honum, þrátt fyrir alla vöðva hans og krafta.
Mér tókzt nefnilega aldrei að finna ráð til að
hugsa fyrir hann, þegar út í bardagann var
komið." ,
„Þegar ég hef lesið allar þessar bækur, verð
ég þér jafngáfaður," lagði Mick enn til málanna.
„Gáfaðri ..
Ég slepp aldrei frá þeim, ef við verðum hér
inni, hugsaði Karen. Ef við færum út, mundi það
ef til vill horfa öðruvísi við. Raunar mundi Will
hafa skammbyssuna sífellt við hendina, og Mick
yrði þar ekki auðveldari við að fást. En það er
ekki útilokað að einhver kynni að koma auga á
okkur ...
Hún gerði sér fyllilega ljóst, að þess var lítil
von að henni mætti takast að flýja, enda þótt úti
væri. En þó var ekki fyrir það að synja, að hún
sæi þá einhver ráð. Hún gerði sér því upp hlátur,
furðaði sig á því sjálf hve eðlilega hann hljómaði.
„Eg geri ráð fyrir því, Mick, að stóri bróðir þinn
sé hræddur . . . Hræddur um að jafn stórhættu-
legur kvenmaður og ég kunni að ráða niðurlögum
ykkar, eða flýja; eða einhver kunni að koma
labbandi yfir kóralklettana, eða akbrautina, bara
til þess að gera honum einu sinni reglulega bylt
við . ..“
En kuldinn í gráum augum Will Roth var sam-
ur og áður. „Barnaleg tilraun, væna mín, en
vita árangurslaus. Ég er ekki hégómlegur."
„E'kki mundi neinn kvenmaður geta sagt það
um mig, að ég væri huglaus,“ sagði Mick og það
var aðdáunarhreimur í röddinni.
Það brá fyrir óþolinmæði í svip Will Roths.
„Ég er orðinn leiður á ykkur báðum tveim," sagði
hann. „Ég er orðinn sárþreyttur á ykkur. Og þar
sem mér veitir ekki af að halda öllum mínum
líkams og sálarkröftum óskertum þegar kvölda
tekur, nenni ég ekki að standa lengur í þrasi
við ykkur. Snakaðu þér í sundfötin, telpa mín.
Við .skulum koma út. Þú heldur þig svo í nánd
við mig og skammbyssuna, þegar út kemur. Og
ef þú ferð út í sjóinn, gætir Mick þín. Ef svo
skyldi fara, að einhvern bæri að og þú reyndir
að gera vart við þig með því að reka upp óp, Þá
skýt ég viðkomandi á stundinni. Og eins mun ég
ekki hika eitt andartak við að skjóta þig til bana,
ef þú gerir minnstu tilráun til að sleppa.“
Karen virti Will Roth fyrri sér á meðan hann
talaði. Henni flaug það ekki í þanka, að henni
eða' Mick hefði tekizt að telja hann á að þau
skyldu koma út, eða að breyta skoðun hans á
hættunni. sem því væri samfara. Það lá einhver
allt önnur orsök að baki þessari skyndilegu á-
kvörðun hans, það var hún viss um. Hún sá að
svitinn stóð í stórum dropum á enni hans. Það
var ekki laust við að hann væri reikull i spori,
þegar hann reis á fætur. Og þegar Mick horfði
í aðra átt, dró Will brúnt smáglas í laumi upp
úr vasa sínum og gleypti einhverjar töflur.
Hann var að fá hitasóttarkast. Hann þoldi því
ekki við inni, en varð að komast út fyrir. Það
var bersýnilegt, að honum leið mun lakar nú en
í morgun. Augu hans skinu annarlega og hann
var rauður í andliti. Bara að svo færi, að hann
gæti ekki valdið skammbyssunni. En þá var það
Miqk ... og þá mundi Will Roth ekki hafa taum-
hald á ofsa hans, hvorki með skammbyssunni né
sefjunarmætti orða sinna . ..
Hendur Karenar voru kaldar sem ís, þegar hún
klæddist sundfötunum. Þrátt fyrir allan hitann
var henni þvert um geð að fara í þau, og finna
þar með græðgislegt augnaráð Micks hvila á
líkáma sinum, sama og nöktum.
Og það vantaði heldur ekki neitt á það, þegar
hún kom fram í setustofuna aftur. „Svei mér þá,
þetta er kroppur, sem segir sex. Mér fellur alltaf
betur, að þær séu dálítið leggjalangar; að visu
ertu helzt til mögur, en þér ætti að vera leikur
að fita þig dálítið,“ smjattaði hann.
Jafnvel Will Roth gat ekki dulið aðdáun sina.
„Ekkert listaverk jafnast á við mannslíkamann
sjálfan, eins og hann getur verið fegurstur að lín-
um og formi,“ sagði hann.
Will settist í forsælu undir pálmatré og las ljóð
Brownings. Þegar Mick tók í hönd henni og þau
hlupu niður að sjónum, varð henni litið um öxl.
Hún sá að Will Roth hóstaði ákaft, andlit hans
varð purpurarautt og skammbyssan féll úr hendi
hans.
Það er vegna þess arna, að hann vildi að við
færum út, hugsaði hún með sér. Hann vildi þar
með leyna Mick því, að hann væri þess ekki um-
kominn að ráða atburðunum. Og komist Mick að
því ...
Mick steypti sér í sjóinn, kafaði, kom upp og
réði sér ekki fyrir kæti og vellíðan. Karen varð
það allt í einu ljóst, að hann var á mjög svipuðum
aldri og hún. Og þegar hann lék sér þarna á sundi,
hló og spaugaði, gat hún í rauninni ekki séð svo
mikinn mun á honum og ungum mönnum heima
í Pawnee Falls. Hver gat og um það sagt, hvort
hann hefði ekki orðið þeim líkur um flest, ef hann
hefði aðeins alizt upp við svipuð skilyrði til
þroska.
„Hvað geturðu sagt mér af fjölskyldu þinni,
Mick? Hvaðan ertu eiginlega?" spurði hún.
Mick hristi lokkaljósan kollinn. „Ég á móður
á lífi. Skrifa henni í hverri viku og sendi henni
peninga, þegar mér tekzt að hafa eitthvað út úr
Will. Hún er í kvennafangelsinu í New Jersey.
Myrti einhvern náunga, skilurðu — ég held raun-
ar fleiri en einn. Ég fædidst þarna í fangelsinu,
og svo var mér komið í fóstur. Flæktist víða, það
vildi enginn hafa mig til lengdar. Þegar ég var
tólf ára, strauk ég og sá um mig sjálfur þangað
til Will tók mig að sér.“
„Og það 'hefur orðið mesta ólán þitt,“ mælti
hún. „Skilurðu það ekki, Mick? Skilurðu ekki, að
hann notar þig eingöngu sem verkfæri til ill-
verka?‘.‘
Mick teygði út hramminn og sló á öxl henni,
svo við sjálft lá að hann færði hana í kaf. „Ég
þoli ekki kerlingamas,“ sagði hann.
Og enda þótt hann stillti kröftum sínum svo í
hóf að frekast væri um klapp að ræða, var höggið
svo þungt að Karen sárkenndi til. Henni varð
ljóst, að hún varð umfram allt að komast hjá
því að egna Mick til reiði. Hún varð að forðast
að veita honum tilefni til að neyta handanna.
Will Roth mundi ekki hirða um að fara að steypa
20
VIKAN