Vikan - 09.03.1961, Blaðsíða 12
FYHSTI KAFLI.
„Halló!"
Bob heyrði rödd föður síns í sfmanum um leið
og honum tókzt að skella aftur klefahurðinni.
Hún var hviklæst og sífellt staut við hana að
fást.
„Halló, pabbi, það er ég ... Við erum að koma
úr prófinu, við Bernhard. Ég hringi til þin héðan
úr kaffihúsinu. Við erum búnir að sjá niðurstöð-
urnar. Já, allt I stakasta lagi. Ég er sloppinn I
gegn.“
Hann furðaði sig á sinni eigin rödd. Hve hún
var djúp, þreýtuleg og hfeimvana. Rödd gamals
manns ... Rómur föður hans var fágaður, alvar-
legur, kannski hel/.t til mjúkur.
„Halló? Já?“
Enn hrökk klefahurðin upp. Bob sá hvar Bern-
ard sat hjá Odettu eins og þegar hann hvarf frá
þeim. Auðvitað mátti ekki láta þau ein andartak,
svo þau færu ekki að kjassa og kyssa hvort ann-
að. Bob starði á ,marmaraplötu borðsins, sem
Odetta hvildi nakirin arm sinn á. Armur hennar
var fagurbrúnn og hún bar silfurkeðju um úln-
liðinn.
„Jú, vitanlega hlusta ég á þig, pabbi. Nú læt
ég þessu öllu lokið. Ekki nein heimskulæti fram-
ar. Nú er ég einmitt að byrja lífið. Jæja, vertu
sæll, pabbi, og þakka þér fyrir. Sjáumst von bráð-
ar.“
Fólk kemst oft þannig að orði, að þetta sé
orðinn fullþroska maður. Rómur fullþroska manns
er dálítið smeðjulegur, það heyrist jafnvel þegar
hann talar í síma. Bob hugleiddi oft hvort hann
gerði ekki föður sínum rángt til, þar sem það
ætti einnig fyrir sjálfum honúm að liggja að verða
fullþroska maður. Reyndar var dagur og vika
Adalpersónuif4 sögunnnr;
Alain
þangað til. Faðir hans hafði sagt: „Þetta próf
er upphaf alls fyrir þig. Nú ert þú orðinn maður
— fullþroska maður.“
„Þú kemst ekki há, að feta í fótspor þeirra,"
mundi Alain hafa sagt.
Bob langaöi til að ganga fram fyrir, en brast
kjark til þess. Hann stóð á öndinni, rétt eins og
hann væri að koma í markið að loknum snörp-
um skriðsundspretti. Bernard og Odetta vöfðu
hvort annað örmum, og hann heyrði kurr þeirra:
„Ég elska þig! Ég sé ekki sólina fyrir þér!“ Það
var ákveðið að þau gengju í hjónabandið eftir
þrjá mánuði.
„Og þá verður nú úti friðurinn," mundi Alain
segja.
Ný framhnldssagA
Alain! Alltaf Alain! Sí og æ þessi opinmynnti
skynsemispostuli, sem lagði orð í belg. Bob gat séð
hann fyrir hugskotssjónum sínum. Hann heyrði
meira að segja spott hans í eyrum sér.
„Farið þið ekki að koma?“ kallaði unglings-
piltur með ljóst, úfið hár um leið og hann gekk
fram hjá elskendunum, sem sátu önnum kafnir
við atlot sín.
Bernard blés mæðinni. „Komum á stundinni,"
svaraði hann.
„Bigum við ekki að bíða eftir Bob?“ spurði
Odetta.
Þjónninn kom á vettvang. Bernard greiddi fyrir
drykkina.
„Ég geri varla ráð fyrir að hann komi með
Clo Bob
okkur,“ sagði hann við Odettu, sem lagfærði lokka
sína og lét hringla í armbandinu. „Þú veizt að
hann hefur forðast alla síðustu tvo mánuðina."
„Er eitthvert ósamkomulag á milli hans og
ykkar?“ spurði ljóshærði pilturinn.
Hann sneri baki við simáklefanum.
Bernard kinkaði kolli, dálítið vandræðalega.
Pilturinn skyggði á svo að Bob gat ekki virt
fyrir sér fritt andlit Odettu eða séð sólbrenndan
arm hennar og marmaraplötuna á borðinu, en
hins vegar gat hann séð svipbrigðin á andliti vin-
ar síns, Bernards, þegar pilturinn vildi ekki láta
af forvitni sinni: „Nú, hvað er það eiginlega, sem
að Bob gengur?"
Odetta reis á fætur og gekk í átt til dyra.
Bernard laut höfði, vandræðalegur; vissi, að
hann varð að svara einhverju til. „Segi þér það
seinna. ... Farðu til hinna. Ég reyni að fá hann
til að slást í hópinn. En ég lofa ekki neinu um
það.“
„Allt í lagi.“
Bob spurði sjálfan sig hvers vegna hann væri
að hangsa í tóbaksstækjunni þarna í símaklefan-
um. Loks tók hann rögg á sig og gekk út. Guð
minn góður, hvað hann vað þreyttur. Einungis það
að hengja upp talnemann og loka klefahurðinni —
slíkir smámunir voru honum erfið raun. Hann
varð sér þess meðvitandi að hann brosti, dapurt
og þrjózkulega. Bernard stóð frammi fyrir honum.
„Náðirðu sambandi við gamla manninn?"
,.Já. Honum kom þetta alls ekki á óvart, það
get ég sagt þér. Hann treysti alltaf á það.“ Rödd-
in varð hreimmýkri en hann kærði sig um. „Maður
verður fyrir smávægilegum vonbrigðum nokkr-
um sinnum, og síðan kemst allt í samt lag.“
Hann fylgdist með Bernard út fyrir. Bernard
virtist hugsi.
Mic
12 VIKAN