Vikan - 09.03.1961, Blaðsíða 30

Jón Indfafari
Framh. af bls. 8.
í vist, „því hann vissi misjafnt fólk
og sér vanþekkt í Englandi vera“.
í>að fékk Jón líka að sanna. Stýri-
inaður sætti lagi, gabbaði hann með
sér til „herramanns gestaherbergj-
ara“, þar sem þeim var tekið með
kostum og kynjum. Hreifst Jón bæði
af fagurgala „gestaherbergjarans“,
sem hældi mjög enskukunnáttu
hans, og biíðlæti konu hans og dótt-
urinnar, sem honum leizt „væn og
dægileg, en þó ljúf og lítillát“. Kom
stýrimaSur því svo fyrir, aS Jón
réSst þar til vistar, en segir þó, aS
sér hafi veriS þaS þvert um geS.
Tók gestaherbergjarinn viS góssi
hans, sem var „fimm vættir af vor-
fiski, tvær kistur fullar, item tvær
voSir“, en aSra voðina galt Jón
skipstjóra, eins og um samið var.
Reiddist skipstjóri ákaflega, er hann
heyrði, hvað Jón hafði afráðið að
honum fornspurðum, hafði og varað
Jón við vélum stýrimanns, en vissi
„herramanna g€staherbergjara“
þennan versta fant, — „hressti sig
þó við hans kvinnu dyggðir".
EfrAR JÓN kom úr ferðalagi
f \ nokkru síðar, fann hann
I / kistur sínar „brjálaðar og
■ mestöllu úr þeim rænt, hvar’
upp á ei mun hafa stórt brostið, aðí
veriS mun hafa 30 dala gildi“. Þetta"
var síSla kvðlds. Svaf Jón litið um
nóttina, en snemma morguns sneri
hann sér til konu gestaherbergjar-
ans og dóttur, sagði þeim, hvernig
komiS væri, „hvar yfir þær sig stór-
um aumkuðu með gráti“ og ráðlögðu
honum aS ræða málið við húsbónd-
ann, sem þá sat i loftsal að morg-
unverði með tveimur „nobilismönn-
um“. Fór Jón að ráðum þeirra, en
þegar hann bar sig upp við gesta-
herbergjarann, urðu viðtökurnar
aðrar, þvi að hann „fylltist ofsa og
mikilli bræði“, greip skerdisk og
kastaði að Jóni, skipaði sveini sin-
um að slá hann, en Jón tók á móti
og hafði sveininn undir eftir harðar
sviptingar, og urðu þá „nobils-
mennirnir“ að halda gestaherbergj-
aranum. Vildu þeir koma á sættum,
og annar þeirra bauð .Tóni „þénustu
hjá sér í sjö ár og þriðjung sinna
eigna“, ef þeim kæmi vel ásamt, þvi
aS hann ætti enga nákomna erfingja.
Hvort sem honum hefur veriS þetta
alvara eða aðeins viljað sefa Jón
til sætta, þá er svo að sjá af frá-
sögn Jóns, að hann hafi lagt trúnaS
á tilboSið — en nú svall honum
móður. ,yEn með þvi svo hafði skeð,
sem nefnt var fyrr, og ég hafSi
viðbjóS þar i landi langa dvöl að
hafa, neitaði ég þessu boSi, hvað
honum mikið þótti, þvi hann lét svo
[i orði sem ég hefði gott álit. Hann
keypti af mér 5 hundruS fiska fyrir
25 dali engelska og þaS lýsi, sem
ég eftir hélt.“
Segi Jón þarna frómt frá, sem
frásögnin virðist bera meS sér, svo
eðlileg og látlaus er hún, má mjög
af þessu marka skapgerð Jóns, —
kapp hans og óvægni, er hann
glúpnaði hvergi, þótt viS ofurefli
virtist að etja, og festu hans og
þrákelkni, þegar hann tók eitthvað
í sig, og kemur þetta allt heim við
þaS, sem beinlinis og óbeinlinis má
ráSa af siðari frásögnum hans. Nú
reyndisj sannur dómur skipstjórans
um þau'hjón, þvi að kona „herra-
manna gistiherbergjarans“ var Jóni
jafnholl og maSur, hennar var hon-
um fólskur. Kom hún honum i aSra
vist og betri, og þegar Jón sá þess
nokkra leáð, að hann gæti haldiS
til Danmerkur, sem hann var mjög
fýsandi, ef hann aðeins kæmist til
Lundúna, útvegaði hún honum far
þangað og greiddi það sjálf.
„Skenktu þær mæðgur mér mörgu
gagnlegu, nær 15 dala gildi. Skildist
ég svo við, þær með elsku og góð-
um kærleika. Hún átti einn bróður
til Lundún, sá eð var einn kokk
stórhöfðingja. Honum sendi hún
bréf með mér að hafa mig hjá sér
i herbergi, þar til ég kæmist til
Danskra." En þaS hafði frétzt til
Harits, „aS tvö skip kóngsins í Dan-
mörk, Christians fjórða, væri kom-
in til Lundún til kóng Jakobs meS
olivetti
Divisumma 24
Reiknivélin, sem prentar alla útreikninga. Leggur saman, dregur frá, marg-
faldar og deilir. Hefur „minni“, sem hægt er að nota sem aukateljara í samlagningu,
geymir í sér margfaldara, hefir auk þess áframhaldandi margföldun og negativa
margföldun.
Divisumma 24 er með lð lykla leturborð og eykur öryggiB og afköitin á
hverri skrifstofu.
G. HELGASON & MELSTEÐ H.P.
Rauðarárstíg 1. - Sími 11644.
skenkingar“, en meS þeim skipum
hugSist Jón taka sér far til Dan-
merkur.
Til Lundúna komst Jón heill á
húfi og þótti þar að vonum margt
að sjá og heyra, og lýsir hann þann-
ig ferðinni upp „móðuna“, Tliames-
fljót, með ferjubát: „Þar liggja
byggðir og þorp og ein borg, er
kallast Kvinzborg. Þar má margan
sjá úti, hvern við sitt handverk og
erfiði, suma við sin akurverk, suma
við trésmíðahandverk, suma við
hverfusteinahandverk og aðra steina
að úthöggva, ferjur að byggja, skút-
ur og skip og önnur nauðsynleg
þarfindi. Skipum mættum vér fá-
um, þau eð blésu fagurt i sín trómet.
Nær vér komum á miðja leiS, litum
vér þann mikla turn, S. Pálsturn,
dómkirkjunnar til Lundún, sá eð
var tilsýndar sem ein fjallagnipa
... Ferjumanna bátar eru fallega
smiSaðir, málaðir og vel tilsettir.
í þeim eftra helmingi þeirra eru
spírur bjúgar og tjald yfir slegið,
nær sem döggvar, svo fartugar vökni
ei. Þar undir kunna þeir að hafa
gott bilifi öls og matar. Fyrir borg-
inni liggja mörg skip, stór og smá,
á móðunni og prjámur við bryggj-
urnar ...“
„Nú tek ég þar til máls aftur, er
vér komum seint upp til borgar-
innar. Þar mátti heyra trómet,
trumbur, pipur og hljóðfæri alls
konar upp á spilað og aðrar þess
konar raddir, hana, manna, fénað-
ar, klukkna, á hverjar spilaðir voru
sálmar á fjögur hljóð á kvöldin eft-
ir vaktklukkurnar. FerjutnaSurinn
fylgdi mér til kokksins ...“
FurSufljótt virðist Jón átta sig
á öllum staðháttum, og vel virðist
honum hafa gengið að komast niður
i tungunni, þvi að hvergi minnist
hann á nein vandkvæði hess að gera
sig skilianlegan. Fn honnm verSur
seinna fvrir að átta sig á mannfólk-
inu og siá við hrekkium óhlut-
vandra manna. Rer hvort tveggia
til. að hann kemur beint úr fá-
menni og fásinni, ungur heimaaln-
ingur, og að hann er hrekklaus sjálf-
ur og kann lítt aS siá við fagurgaTa
og falsi. Vtst er um haS, að ekki
tét hann framkomu stvrimannsins
og „herramanna gestaherbergiar-
ans“ sér að kenningu verða. TTm
hnrS i feriunni tekur hann kunn-
ingsskan við náunga nokkurn. sem
gaf sig að honnm. Hét sá Daniel.
ng hefur hann ekki veriS lengi aS
siá haS á .Tóni. aS hann væri fram-
andi maSur. einlægur ng auStrúa.
Hefnr .Tón sagt honnm frá hréfinu.
sem hann hafSi meSferSis. ng efni
hess. þvf að Danfel slæst i fvlgd
með honum heim til kokksins og
biSur hann aS „árna sér herhergis“
hiá beim hiónnm. Fundu þeir sfrax
húsfreyju, sem fvlgdi þeim til
kokksins, „hver eS svaf á einum
stól sitjandi, en svo var um búiS,
aS steikarahjólin sjálf vendu um-
kring steikunum“. Tók hann Jóni
fálega fyrst, en þegar hann hafSi
lesiS bréfiS frá systur sinni, glaSn-
aSi hann allur viS, lét Jðni falt her-
bergi og vist og hýsti Daníel einn-
ig fyrir hans bænastaS, hvaS Daniel
sá galt honnm eins og hann var
maSnr til. „Hann biSnr húsfreyjn
einn sunnudagsmorgun aS útvega
fyrir sinn bænastaS, aS ég léði sér
nokkur klæSi til kirkju, þvi hann
lézt vilja til sakramentis ganga. Ég
trúSa þessn og hans mSrgum gull-
yrSum, og léSa ég honum heilan
klæSnaS til handa og fðta og bðk i
30 WDtAN