Vikan - 16.03.1961, Blaðsíða 6

Place Pigalle, torgið fræga við Montmartre hæðina, þar
sem næturskemmtistaðirnir blómstra.
Dansmeyjarnar í Lido við Champs-Elysées eru mjög tígu'-
legar og það er jafnan margt um stórmenni á þessum dýra
næturskemmtistað. Hér sjáum við rithöfundinn Hemingway
meðal áhorfenda.
Blaðamaður Vikun
AÐ VAR aðeins aS byrja aS
rökkva, þegar ég steig upp i vagn-
inn, sem flytur farþega frá Orly-
flugvelli inn til borgarinnar. Vagn-
inn var fullur af fólki, flest af því
Fransmenn með tinnusvart bár,
greitt beint fram. Þar voru líka
tvær fiugfreyjur frá Air Franee,
báar og glæsilegar og stærri en
fiestir karlmenn, sem ég sá þar.
Það var eittbvað útlent og fram-
ancli við andrúmsloftið og ákaflega
ólíkt því að vera í Sólvailabíinum
eða Kleppshraðferðinni.
Ég get ekki sagt, að mér fyndist
glæsileg aðkoma til Parisar; bafði
búizt við þvi að aka gegnum glæsi-
leg, nýbyggð útbverfi, en nú virtist
mér borgin mjög hrörleg þarna í
útkantinum. Svo þéttist byggðin og
vagninn ók hratt gegnum bellulögð stræti og heidur skuggaleg. Það er mik-
ill munur á París eftir að rökkva tekur; byggingarnar eru mun viðfelldnari
i sólskini.
Ég sagði skilið við vagninn og flugfreyjurnar frá Air France og hraðaði
mér til bótelsins, þar sem ég bafði fengið inni. Það var rétt hjá Jáignu á
vinstri bakkanmn. Það var í mjög stóru búsi, alsettu barokkútflúri og þungum
böggmyndum. Umferðin á götunni fyrir framan húsið var feiknarleg, flestir
á þessum hraöskreiðu frönsku bílum og vegfarendur með langt fransbrauð
undir hendinm. Það er eittbvað einkennilegt við andrúmsloftið i Paris, eitt-
bvað, sem ég bef ekki fundið annars staðar. París er ekki litrík borg. Hiin
er öll í gráu, hvítu eða svörtu. Og svo er þessi dularfulla móða yfir henni,
sem gerir fjarlægðirnar loftkenndar og óraunhæfar. Þegar sólin skin, verður
birtan mjög bvít, en eftir sólarlag hefur maðjur móðuna einungis á tilfinn-
ingunni.
Það var frekar sóðalegt á hótelinu og mundi ekki hafa verið talið fram-
bærilegt hér. Ég undi þar ekki lengi og fór út, þegar ég var búinn að skipta
um föt og horfði á mórautt vatnið i Signu líða fram hjá. Karlarnir, sem selja
bækur í eins konar hillum þarna á bakkanum, voru búnir að taka saman föggur
sínar. Það var hlýtt og notalegt. Ég hitti Svíann þar á bakkanum; sá að
hann mundi vera blaðamaður og ávarpaði hann á skandinavísku. Hann var
einsamali, ætlaði að kynna sér næturiíf Parísar og skrifa eitthvað um það
fyrir vikublað í Sviþjóð. Það talaðist svo til, að við hefðum samflot um
kvöldið.
— Það er munur að vera hér eða í Stokkhólmi, sagði Svíinn. Hann hét
Hans og var rúmlega tvítugur. Jú, mér fannst nú líka, að eitthvað væri það
líflegra en í Reykjavík. Hvert ég vildi fara? Jú, mér hafði dottið í hug að'
byrja einhvers staðar nálægt Pigalle. Svo veiíuðum við í taxa; hann var
gamall og hrörlegur eins og flestir leigubílar i Paris, og bilstjórinn var ekki
heldur af ungu kynslóðinni. Samt ók hann með ofsahraða eftir Signubakk-
anum og yfir hrúna gegnt Louvre-safninu — síðan hjá Óperunni og upp
þröngar göturnar þar til uppljómaðar framhliðar skemmtistaðanna á Pigalle
blöstu við.
m IÐ sátum lengi á bistro og virtum fyrir okkur Fransmennina, sem
fSl komu til þess að fá sér einn gráan áður en þeir færu í rúmðli — eða
S / byrjuðu næturlífið. Við vorum staddir á mörkum dags og nætur. Um
þessar mundir fara milljónir Parísarbúa að búa sig undir nætursvefn-
inn. Það er fólkið, sem vinnur venjuleg störf; byrjar kl. níu á morgnana
eða fyrr, borðar hádegisverð og fer að sofa einhverntíma fyrir miðhættið.
Þá um leið byrjar dagurinn fyrir fjölda fólks, sem hefur atvinnu, beint eða
óheint, af því fræga fyrirbrigði, sem kailað er næturlíf Parísarborgar. Þar
er misjafn sauður í mörgu fé: Nátthrafnarnir, sem tilheyra „Paris la Nuit“
og vaka nótt eftir nótt á næturklúbbum og gleðihúsum og enginn veit, hvaðan
þeim koma peningar. Svo er það hin vinnandi stétt næturlífsins, venjulegt
fólk, sem heldur maskínunni gangandi, þessari risamaskínu, sem byggist á
því að gera allar mannlegar freistingar að verzlunarvöru. Markmið þess er
einungis að afla peninga, því maskínan er afurðagóð. Þar ægir öllu saman
og allir geta fundið eitthvað við sitt hæfi. Það má finna snjalla listamenn
og skemmtistaði, sem hafa yfir sér menningarblæ, en miklu auðfundnari eru
þó staðir, sem ekkert hafa nema sorann. Það eiga að heita dansmeryjar, sem
þar troða upp, en þær geta sízt af öllu dansað og eru oftast gamlar og )ir