Vikan - 16.03.1961, Blaðsíða 16

Ný framhaldssaga
Saga þessi gerist meö-
al æskufólks í París.
Ungur námsmaður, Bob
Latellier, kernst fyrir
einkennilega ’hendingu í kynni viö Alain nokk-
urn, furöulegan mann, sem gengur undir nafninu
,.skynsemispostulinn“ meöal félaga sinna — og
Bob fær brátt aö reyna aö þessir félagar eru
ekki siöur furöulegir en Alain sjálfur; aö minnsta
kosti ólíkir því sem Bob á aö venjast. Meöal þeirra
eru nokkrar ungar stúlkur, frjálsar í fasi og hisp-
urslausar.
„Ée: er hræddur um ekki.“
...Tæja. þarna sérðu."
Þá fæ ég mér steypibað, en þú tekur sprett
við lesturinn."
„Því ekki? Vinnan er bezta steypibaðið."
..Það liggur við að ég heyri rödd föður míns
í eyrum mér. Og hún er mér tákn alls þess. sem
. . veldur mér slíkum óþægindum og leiða, að
mig langar mest til að reka upp öskur. Hvers
vegna erum við svona farnir? Hvað hefur síðasta
kvnslóð eiginlega gert okkur? Læturðu þér nægja
að öiöa eftir Godot?"
„Ég sá ekki þann sjónleik Becketts, og guði
sé lof fyrir það. Ég hef meir en nóg að brjóta
he’lann um.“
Bob var í þann veginn að svara. þegar rödd
móður hans barst úr næstu stofu. „Kvöldverður-
inn er borinn á borð, drengir!"
Bob hafði varla lokið við að þvo sér hendurnar,
þegar s'minn hringdi. Hann heyrði móður sína
sva'-a hárri röddu.
„Ó Casimir, kemurðu ekki heim i mat? Og
ég sem þarf nauðsvnlega að tala við big. Þetta
hefur allt gengið öfugt í dag. og Þú hefur aldrei
mátt sjá af bílstjóranum við mig ... Hvað seg-
irðu — taka leigubíl? Þakka þér kærlega, bú
veizt að ég hata leigubíla. Hlustaðu nú á mig,
Casimir .. Ó, hann er farinn úr símanum!" Hún
sneri sér að syni sínum og félaga hans og virtist
öldungis úrvinda. „Þetta er meiri ólánsdagurinn
á allan hátt." stundi hún.
...Tá. ég fer nærri um það.“ svaraði Bernard
hæðnislega. „Lifið er þraut og bjáning."
Hann sneri sér að Bob. veitti því athygli að
hann brosti ekki og gaf honum olnbogaskot í
glett.ni. „Hugsaðu skýrt. en rólega, vinurinn."
„En hve þetta er allt dásamiega einfalt," mælti
Alain Clo
Bob glaðlega. „Ég get séð þetta allt á skjaldar-
merkinu . . . Á skjaldabmerki þeirra, sem rakið
geta ættir sínar til krossferðariddara. Það er göf-
ugt tákn. . .“
„Nú líður þér betur, sé ég er. Þú gerir þó að
gamni þínu. Kemurðu í „Kiltinn" á eftir? Öll
klíkan mætir þar."
„Nei, þakka þér fyrir. Ég ætla að skreppa út
með kunningja minum. Nei, ég get ekki tekið hann
með mér þangað, hann mundi eyðileggja sam-
kvæmið. Hann samræmist ekki stílnum, viður-
kennir ekki millistéttar-áhyggjur okkar og allt
það." Bob smellti gómum. Bernard furðaði sig á
þvl, að allt i einu brá aðdáunarglampa fyrir í aug-
um hins unga Letelliers.
„Einhver vigreifur vinstrisinni, geri ég ráð
fyrir?"
„Nei, alls ekki. Þar ferðu villur vegar. Til
þess er hann allt of vel gefinn. Hann lætur sér
ekki nægja það eitt að öskra."
..Hvað gerir hann þá?“ spurði Bernard, dálítið
móðgaður, en um leið með áhuga.
„Ekki nokkurn skapaðan hlut," svaraði Bob,
s;gri hrósandi. „Alls ekkert. Geturðu gert þér það
lióst, að það þarf meira en lítið til þess að gera
ekki neitt. en hafa samt í sig og á, í Parísarborg
árið 1958?“
,.En spennandi," glotti Bernard, „en við látum
kvöldverðinn kólna og ég er allt of mikill milli-
stéttarmaður til þess, að ég vilji láta móður þína
bíða."
Bob óttaðist að hann kynni að hafa móðgað
vin sinn, og sló vingjarnlega á öxl honum um
leið og þeir gengu inn i borðstofuna, en vinur
hans lét sem hann yrði þess ekki var.
Það var dauflegt við borðið, þrátt fyrir hjal
frú Letellier og þótt gremja hennar hefði óðara
rokið út í veður og vind. Bob lauk máltíðinni í
skyndi og kyssti móður sína þegar hún hóf þul-
una: „Langar ykkur ekki í kaffi? Hvers konar
asi er þetta, þegar þú hefur allt kvöldið fyrir þér?
Komdu nú ekki allt of seint heim og gerðu ekki
neinn hávaða. . . og mundu eftir að slökkva ljósið
í ganginum. Fer Bernard ekki með þér?“
Hún er ekki slæm í sér, hugsaði hann, þegar
hann gaf leigubílstjóranum merki um að nema
staðar, bara dálítið þreytandi. Bernard hélt leiðar
sinnar gangandi.
. Tabac de Trocadéro!"
Hálfri klukkustundu síðar gengu þeir Alain
inn í húsakynni greifahjónanna, de Vaudrémont.
Gleðin var þegar komin í algleyming. Hand-
Bob Mic
töskur, frakkar, kápur og úlpur lágu í hrúgum
frammi í anddyrinu, sem skreytt var gömlum
vopnum og forfeðramálverkum. Þeim utanyfir-
fötum og töskum, sem ekki komust fyrir í and-
dyrinu, hafði verið fleygt inn í lítinn hliðarsal,
sem þiljaður var Ijósgráum viði og var með ein-
um mjóum glugga, sem vissi út að garðinum.
■Stundu síðar laumuðust tveir piltar inn í þennan
salarkima, annar seytján ára, hinn átján; annar
á bláum gallabuxum, síðhærður og skeggjaður,
hinn vel klæddur og vel til hafður, eins og þeir
Bob og Bernard. Þeir tóku að leita í vösum yfir-
hafnanna og i töskunum, fimum fingrum. — Hélt
annar vörð, en hinn leitaði og skiptust á.
„Nokkuð, sem máli skiptir, Lou?“
„Sama og ekki neitt. Guy minn góður." tuldraði
sá skeggiaði. „Á ég að standa vörð andartak? Ég
var að finna farmiða. . .“
„Allt í lagi. En mér finnst þetta andstyggilegt.
Okkur hefði verið eins gott að taka Þátt í drykkj-
u’mi. Kvöldið er eyðilagt, og ekkert í aðra hönd!"
Þegar þeir komu inn í anddyrið, mættu þeir
rióðleitri stúlku með flókið hár, sem rétt í Þessu
hafði verið að enda við að kvssa pilt á svipuðu S.
reki. fast og lengi og hraðaði sér nú fram til
að hregða sér í yfirhöfnina.
„Ertu að fara strax, Muriel?" spurði Guy.
...Tá. mamma heldur að ég hafi verið að snæða
kvöldverð með Laure. Blessaðir".
Pilturinn, sem bar flekki eftir varalit hennar
um munninn, leit í áttina að salarkimanum og
kinkaði kolli. „Voruð þið að athuga dótið?" spurði
hann
,.Þú átt kollgátuna." svaraði Lou hryssings-
leea. „Þetta er lióta lífið! Ég er orðinn svo sár-
ieiður á bessu öllu saman. að ég veit ekki nema
ég fari að vinna án Þess að spyrja um launin."
„Þið eruð kjánar. það er allt og sumt. Þið mátt-
uð vita það. að Þau láta ekki neitt liggja á glám-
bekk Kunningjafólk Clo hefur vaðið fyrir neðan
sig. Það er veraldarvant."
„Farðu norður og. . ."
Guv hélt inn í aðalsalinn, þar sem gleðin stóð
sem hæst. Húsgögnunum hafði verið ýtt upp
að veggjunum, á milli hárra glugganna, sem
v’ssu út á svalirnar. Allmargir af gestunum döns-
uðu af kappi eftir æsandi tónlistinni, en áhorf-
endurnir ráku upp rauðskinnaóp og klöppuðu
saman lófunum eftir hljóðfallinu. Alain og Bob
höfðu tekið sér sæti á legubekk rétt við skenkinn;
þeir urðu að hrópa hvor í annars eyra, svo mikill
var hávaðinn Nokkrir af piltunum höfðu brugið
sér úr jökkunum, tekið af sér hálsbindin og hneppt
skyrtunum frá sér, en stúlkurnar farið úr skóm
ng sokkum og dönsuðu nú berum fótum á gljáðu
harðviðargólfinu.
Bob, sem var farinn að finna dálítið á sér, sá
p:lt og st.úlku i opnum dyrunum að fatageymsl-
T-ini. Drengurinn, sem varla var meira en fjórtán
eða fimmtán ára, var svo ölvaður, að hann mundi
ekk; hafa getað staðið á fótunum ef stúlkan, sem
var bolluleit og með óliðað hár, hefði ekki stutt
hano. Svipur hennar var armaæðulegur.
„Francois", æpti hún, ,,þú verður að fá þér
kalt steypibað. Það er eina ráðið til þess að
þú jafnir þið“.
„Hvort þó í þreyfandi •— sá hefur sopið á“,
mælti Guy með aðdáun.
Pilturinn var auðsjáanlega mjög miður sín.
Hann gat ekki hugsað nema eina hugsun. „Ég
vil vita hvar við erum stödd", tuidraði hann.
„Ég er búin að segja þér að ég veit það ekki
sjálf“, svaraði stúlkan og ræksti sig. „Ég kom
hingað með einhverjum náunga. Ó, fjandinn hafi
það, ég er búin að fá meira en nóg af þessu öllu
FORSAGA
16 VIKAN