Vikan - 16.03.1961, Blaðsíða 34

BLIK er bezta þvottaefnið á
markaðnum fyrir allar upp-
þvottavélar og auk þess það
lang ódýrasta.
BLIK gerir létt um vik.
BLIK er bezt fyrir brúsann.
B L I K er bezt fyrir pelann.
BLIK gerir létt um vik.
— BeriÖ beztu skartgripi yðar,
því að við förum til eftirlætisgilda-
skála míns.
Beztu skartgripir mínir voru ein-
falt hálsband úr ósviknum perlum,
sem ég hafði fengið, þegar ég tók
stúdentspróf, armbandsúr og arm-
band, sem var ættargripur. En það
var bara betra, ef hann héldi, að ég
hefði fengið arf. Þann misskilning
var alltaf hægt að leiðrétta síðar.
Ég sat og fiktaði við festina, en
tók þá eftir þvi, að ég var ekki ein.
Ég hló sigri hrósandi. Við hlið mér
sat maður, of nærri til þess, að tal-
izt gæti þægilegt. Hann var ítalsk-
ur og svo laglegur sem ítalir einir
geta stundum verið.
— Signorina, sagði hann. Fyrir-
gefið mér, en þér eruð svo fögur,
að ég fékk ekki staðizt það. Hann
kynnti sig sem Francesco Torna-
buona markgreifa, og hann þóttist
ekki hafa hitt mig áður. Þar sem
honum skildist, að ég hefði lokið
snæðingi eins og hann sjálfur, stakk
hann upp á, að við gengjum út á
svalirnar og fengjum okkur kaffi.
Ekki fékk ég af mér að vera svo
ófín að segja sem var, að ég væri
soltin eins og úlfur. Meðan við sát-
um og sötruðum kaffið, barst talið
að því meðai annars, að hann ætti
ættaróðal á Toskanasléttunni með
víngörðum, ólivulundum og öllu
saman. Það var svo erfitt að stjórna
þessu óhemjurikidæmi, að hann
neyddist til þess að fara til Kapri
með köflum og hvíla sig.
— Og hvar eigið þér heima,
Marcella bella? spurði hann.
Ég kom mér ekki til að segja hon-
um, að við ættum bara hornlóð á
Svanavatni, svo að ég nefndi búgarð
i Texas, þar sem holdanaut og olíu-
lindir væru út um allt.
Það fór prýðilega á með okkur,
og þegar við stóðum upp, vildi hann
endilega kynna mér útsýnið ofan
af klettunum. Stígurinn upp á út-
sýnishæðina var lífshættulegur, og
þegar við námum staðar til að dást
að klettunum, sem stóðu á víð og
dreif meðfram glampandi vogunum,
þreif hann mig skyndilega í faðm
sinn og kyssti mig af svo eldheitum
ákafa, að ég ætlaði að missa jafn-
vægið.
— Ég verð að fá að hitta yður
á morgun, hvíslaði hann. Við skul-
um fara i bað hjá Marina Piccola,
taka okkur skemmtigöngu og matast
síðan.
Nú kom mér í hug, að ég hafði
mælt mér mót við ríkan og álitlegan
mann, sem hét Winthrop Vander-
feljer.
-— Því miður er ég lofuð annars
staðar, svaraði ég mæðulega.
— Sendið afboð.
— Það get ég ekki. Þetta er landi
minn, herra Winthrop Vanderfeiler.
Francesco varð þungur á brún.
— Hvar ætlið þið að snæða?
— í eftirlætisgildaskála hans.
— Við sjáum nú til, mælti mark-
greifinn ógnandi.
KLUKKAN hálfátta daginn eftir
hringdi herra Winthrop Vander-
feller neðan úr símaklefanum, og
ég fór ofan. Hann var enn glæsi-
legri en áður, og augun hans bláu
Ijómuðu af aðdáun, svo að ég varð
alveg í sjöunda himni. Hann tók
blíðjlega undir handlegg mér, og
við gengum út í stjörnubjart kvöhl-
ið. Síðan ókum við í rómantískum
hestvagni til gildaskálans, sem
hann var svo hrifinn af.
Ég get ekki eiginlega lýst því,