Vikan - 20.04.1961, Qupperneq 7

HYERNING GAT HANN VERIÐ
SVONA TVÍSKIPTUR ? HVERNIG
VAR HÆGT AÐ ELSKA BÆÐI
KONU SÍNA OG BÖRN. EN VERA
SAMT VITI SÍNU FJÆR AF ÁST
TIL ANNARRAR KONU?
EtSa ertu að segja mér, að þú viljir ekki hitta mig oftar? Ertu
þreytt á mér?
— Þreytt! Róbert, ég er að reyna að segja þér, að ekkert stend-
ur i stað. Það gera tiifinningarnar ekki heldur. Það byrjar sem
venjulegur kunningsskapur, og upp úr honum geta allar hugs-
anlegar tilfinningar sprottið.
Hann heyrði, að rödd hennar titraði svolítið, og skildi, að þetta
var henni eins erfitt og honum sjálfum. Eftir máltíðina dönsuðu
þau og töluðu um ópersónulega hluti.
Hann hringdi eftir bíl. Þau sátu þögul í dimmu baksætinu.
Loks þoldi hann ekki lengur við. — Karen, hlustaðu á mig. . .
Hann leit á hana, og i sömu andrá sneri hún sér að honum.
Varir hennar voru rétt við hans. Hann tók utan um hana, og þau
þrýstu sér hvort að öðru og sáu ekkert umhverfis sig.
Svo ýtti hún honum frá sér. — Róbert, ég hafði rétt fyrir mér.
Við hefðum átt að skilja, áður en þetta kom fyrir. Nú verður
þetta að taka enda á milli okkar.
— En, Karen, ég þrái þig. Ég þarfnast þín.
Honum var þungt um andardrátt. Svo þagði hann skyndilega,
óttasleginn af því, sem hann hafði sagt.
Þetta er raunverulega ég, Róbert Moss, eiginmaður Evu og
faðir tvíburanna, — sem segi þetta við aðra konu. En þetta er
satt. Ég þrái hana og þarfnast hennar.
Karen færði sig frá lionum.
— Ég vil ekki hafa jietta svona, sagði hún með ákafa, sem
kom honum á óvart. — Ég ætla ekki að láta þetta verða, Róbert.
Við verðum að hætta jiessu samstundis — og byrja aldrei á þvi
aftur.
— Áttu við, að víð eigum aldrei að hittast framar?
Hann kreppti hnefana. Ég þrái hana og þarfnast hcnnar, hugs-
aði hann örvilnaður.
— Já, sagði hún ákveðin, — aldrei framar. Þú átt konu og
börn, manstu ekki eftir þvi?
Hann sá, að augu hennar fylltust tárum.
— En . . . ef við elskum hvort annað? sagði hann ringlaður.
Hún þagði svo lengi, að hann var farinn að halda, að| hún
ætlaði ekki að svara. En lolcs andavarpaði hún og sagði: — Ekki
einu sinni, þótt svo væri, Róbert. Ef maður elskar, á maður ekki
að þurfa að gera öðrum illt.
Bíllinn ók upp að húsinu, þar sem hún átti heima. Hún flýtti
sér út úr bílnum og hvarf inn um dyrnar, áður en hann var
búinn að borga bílinn.
Hann var að hugsa um að fara á eftir henni, hringja á dyra-
bjölluna og þvinga hana til að tala við sig. Við getuin ekki skilið
svona, hugsaði hann æstur og sorgbitinn. Hún verður að hlusta
á mig.
Hlusta á hvað? Hvað vildi hann eiginlega, að hún gerði? Að
hún segðist elska hann og vildi taka honum? Og þá ætti hann
að yfirgefa Evu og börnin hennar vegna. Var hann orðinn brjál-
aður?
Hann gekk hægt heim á gistihúsið. Var hann raunverulega
orðinn vitlaus? Hann gat ekki skilið, hvað hafði gerzt. . . .
Núna, þegar hann var kominn heim, skildi hann það enn
siður. Kvöldið í gær virtist svo löngu liðið og ótrúlegt, og ætlun
hans að yfirgefa Evu hafði aldrei verið fjarstæðukenndari.
Hann var á leið upp til barnanna með gjafirnar. Karen hefði
rétt fyrir sér, hugsaði hann og brá, þegar það rann upp fyrir
honum, hve mikill sannleikur þetta var. Ástin gat ekki þýtt þaðj,
að maður yrði að gera öðrum illt. . .
Hún hafði líka haft rétt fyrir sér, þegar hún neitaði þvi, að
þau elskuðu hvort annað. Hér á heimilinu var hans eina, sanna
ást. . .
Þegar hann opnaði barnaherbergishurðina og sá hlýlegt bros
Evu, vissi hann, að hann gæti aldrei sagt henni frá Karen. Það>
sem eftir væri ævinnar, yrði hann að leyna hana þvi. Hjón áttu
aldrei að leyna hvort annað neinu.
En hér eftir yrði hann að vera á varðbergi, skrökva og hafa af-
sakanir á takteinum.
Honum leið illa. Hann gaf drengjunum gjafirnar, talaði við þá
og bauð þeim góða nótt með kossi. Seinna um kvöldið, þegar hann
kom út úr baðherberginu, sá hann Evu sitja við gluggann i
svefnberberginu. Hún horfði hugsandi út i garðinn í tunglsljós-
inu.
Iiann settist við hlið hennar og reyndi að endurfinna þá ró,
sem hann fann ávallt i návist hennar. En í hvert sinn sem hann
sagði eiithvað fannst honum hann verða að vera varkár og hafa
gát á sjálfum sér.
— Sástu nokkurt leikrit í London?
— Já, ég sá nýtt stríðsleikrit, sem hefur vakið mikla athygli.
Það var satt. Hann hafði séð það fyrir hálfum mánuði, þegar
Karen hafði fengið blaðamannamiða.
Eva horfði áköf á hann, og hann minntist þess, hve hún hafði
gaman af að fara í leikhúsið. Hann varð að taka hana með til
London næst, — reyndar börnin líka. Hann hafði fyrir margt
að bæta.
— Hvernig' fannst þér það? Það er mikill áróður gegn striði,
er það ekki? Einhver var að tala um það um daginn. Hann sagði,
að atriðið, þegar fanginn skaut sig, væri....
Hún þagnaði skyndilega og byrjaði að bursta á sér liárið. —
Það atriði sýndi ljóslega, hve viðurstyggilegt strið er i raun og
veru.
Hann horfði á rjótt og niðurlútt andlit hennar. Hún fitlaði ó-
styrk við flöskurnar á snyrtiborðinu.
vikak 7