Vikan - 21.09.1961, Blaðsíða 11

hann vingjarnlega.
„Það hef ég ekki hugmynd um,“
svaraði konan. „Og þar að auki vil
ég ekkert vera flækt í þetta mál.“
Að svo mæltu snaraðist hún út um
dyrnar og var öll á bak og burt.
En það er ekki auðvelt að sleppa
úr greipum lögreglunnar, hafi mað-
ur einu sinni gengið í þær. Það
fékk unga konan að sanna. Lög-
regluþjónninn veitti henni nefnilega
eftirför og bauð henni, ljúfmann-
lega, en ákveðið, að snúa við og
gera heimsókn sina á lögreglustöð-
ina ekki svo snubbótta. Og þegar
hann hafði leitt hana aftur til
stofu, opnaði hann böggulinn að
henni viðstaddri.
Lesandinn mun þegar hafa fengið
hugboð um, hvað i böggli þessum
var. Og eflaust hefur hann þegar
gert sér ljóst, að málið var nú ekki
orðið æsitegt iengur og þaðan af
síður giæpsamiegt. Það var vitan-
lega fatnaður hins fyrrverandi
reyKliafsbúa, sem í böggiinum var,
ytri sem innri kiæði hans, sokkar,
skór, -— meira að segja húfan.
Unga konau skýrði lögregluþjón-
inum síðan frá því, og það var ekki
laust við, að hún roðnaði, að það
væri vinkona sín ein, sem beðið
hefði sig að koma bögglinum á lög-
reglustöðina; hún væri gift og byggi
í húsinu, þar sem brunaliðið rauí
reykháfinn um nóttina.
Leyndarmálið upplýstist nú smátt
og smátt, öilum tii gamans og
skemmtunar — nema aðalpersónun-
um i því ævintýri.
Garðyrkjumaðurinn, sem var
kvæntur, hafði heimsótt ástkonu
sina þessa umræddu nótt, en með
mestu leyncl, þar eð hún var einn-
ig öðrum buiiain. En liún liafði
einmitt fuilvissað eiskhuga sinn um,
að eiginmaður hennar yrði víðs-
fjarri þá nótt alia.
En hann var að minnsta kosti
ekki nógu fjarri. Hann hafði að
minnsta kosti orðið þeim elskeud-
unum allt i einu óþægilega nálæg-
ur — og það einmitt, þegar þannig
stóð á, að eiginmaðurinn gat ekki
með nokkru móti verið í neinum
vafa um, hvað fram færi.
Þá hafði eiginmaðurinn gerzt all-
hávær og orðijótur i þokkabót. Og
til áherziu ölium skammaryrðunum
og hótununum liafði hann gengið
berserksgang', ekki aðeins i svefn-
herberginu, lieldur og í stofunni,
svo að húsgognin hlutu að bera
því lengi vitni. En fyrst og fremst
hafði þó þetta æði hans beinzt að
gestinum með þeim afleiðingum, að
hann varð að flýja úr yli sængur-
klæðanna og ástkonu sinnar, án
þess að honum veittist nokkurt ráð-
rúm til að skýla nekt sinni, — og
allsnakinn smaug liann síðan út um
dyragættina, hvarf hljóðlaust eins
og skuggi upp stigana í von um, að
hann fyndi þar eitthvert afdrep
fyrir berserksgangi eiginmannsins.
En sú von brást.
Framhald á bls. 32.
Eiginmaðurinn hafði óvænt komið heim og
friðillinn komst undan honum upp á þakið á
húsinu. Hann hugðist leita hælis ef st í reyk-
háfnum en einginmaðurinn barðí á fingur
hans og hann féll niður.