Vikan - 14.06.1962, Side 36

M^ÍKM DREIVGJABUXUR
SÖLUUMBOÐ: G. Ö. NILSEN, Aðalstr. 8. Sími 18582. Klæðagerðin SKIKKJA Reykjav.
„Æ-já,“ sagði Alan. „Það er rit-
höfundurinn úr sveitinni. Ég er bú-
inn að gleyma nafninu."
„Bernard Palig."
„Þú sagðir mér af honum eitt
kvöldið. Þú heimsóttir hann eitt
kvöldið til að koma honum í skilning
um að konan hans byrfti hans við,
og varst svo um kyrrt hjá honum i
gistihúsinu. Er það ekki sá hinn
sami?“
„Jú,“ svaraði hún. „Það er sá hinn
sami.“
Hún sá allt í einu fyrir hugskots-
sjónum sínurn grámózkulega götuna
í Poitiers, óhreint veggfóðrið í her-
berginu og andaði enn einu sinni að
sér hinum annarlega þef héraðs-
borgarinnar. Hún brosti. Hún átti
í vændum að eignast þetta allt
aftur: hinar mjúku hæðir Ile-de-
France, litlu og snyrtilegu garðana,
gömlu húsin, andrúmsloftið í París,
sólgullið Miðjarðarhafið, allar þær
sýnir sem fylltu hug hennar minning-
um.
„Mig rekur ekki minni til að hafa
sagt þér það.",.
„Þú hefur sagt mér margt. Hið
eina, sem ég veit ekki um þig er það
sem þú hefur sjálf gleymt. Ég hef
lokkað þig til að láta allt uppskátt
við mig."
Framhald í næsta blaði.
Vertu nú hraustur ...
Framhalrl af bls. 15.
ar það setti eitthvert rafmagnstæki
upp í sig. Það var anzi hreint þrálátt,
30 TIEAii
en ég held að Það hafi lagazt aftur.
Það er oft erfitt að kenna börnum að
vara sig á rafmagni, og oftast læra
þau það sjálf af reynslunni, að fikta
ekki í slíku. Auðvitað er sjálfsögð
skylda hvers manns að varast a8
börn geti náð í rafmagnstæki og sett
þau í samband, eins og hrærivélar
t. d.
—O—
Og svo kom litli strákurinn með
höndina.
Ég held að hann hafi verið sex
ára gamall, og höndin á honum var
greinilega þverbroitn.
Báðar pípur, rétt fyrir ofan úln-
liðinn.
En hann sagði ekki orð. Heyrðist
ekki í honum. Hann hafði komið með
móður sinni í leigubíl upp á Slysa-
varðstofu og hélt undir hægri hönd-
ina, er hann gekk inn. Síðan beið
hann rólegur og æðrulaus þangað til
læknirinn hafði tima til að skoða á
honum höndina. Hann sá þegar í stað
að höndin var brotin, og það illa.
Svo var tekin myndi af höndinni,
og filman framkölluð á meðan hann
beið. Það tók nokkrar mínútur. Svo
ráðguðust læknarnir um það, hvern-
ig bezt væri að haga aðgerðinni, og
undirbúningur var hafinn til að svæfa
hann og setja höndina í gipsumbúðir.
Strákurinn beið á meðan og móðir
hans hjá honum. Ég gekk til þeirra.
— Hvernig fórstu að því að meiða
þig svona, kunningi?
„Ég datt ofan af rennibraut."
— Þú hefur dottið niður öfugu
megin, eða hvað?
,,Já,“ sagði hann og vildi sýnilega
sem minnst um þetta lítilræði tala.
„Hann kom svona gangandi heim,“
sagði móðir hans. „Hann hefur stolizt
niður á leikvöll á Grettisgötunni. Það
er töluverður spölur að heiman —
við eigum heima nálægt Miklatorgi.
Svo hefur hann dottið ofan af renni-
brautinni, greyið og kom gangandi
heim með höndina svona."
— Er þér ekki illt í hendinni ?
„Jú, dáldið ....“
Og svo sat hann kyrr og beið, þang-
að til hann var settur upp á vagn
og ekið inn á lækningastofuna.
Þegar læknirinn setti á hann svæf-
ingargrímuna, kveinkaði hann sér dá-
litið augnablik, því honum fannst lík-
lega erfitt að anda fyrst í stað, en
eftir augnablik varð hann máttlaus,
þegar svæfingarvökvinn fór að hafa
áhrif, og hann féll í væran svefn.
Þórarinn Ólafsson læknir sá um
svæfinguna, en Tryggvi Þorsteinsson
læknir tók til að laga á honum hönd-
ina, strax og hann var sofnaður.
Beinin voru brotin þannig í sundur,
að þau gengu á misvíxl og höndin
hafði stytzt um leið. Til þess að koma
beinunum í réttar skorður þurfti því
að teygja á hendinni, um leið og bein-
in voru látin nema enda við enda,
og síðan þurfti að setja gipsumbúðir
þétt um brotið, svo ekki færi úr skorð-
um aftur. Þetta er mikið nákvæmnis-
verk og jafnframt erfitt og krefst
mikillar kunnáttu. Læknarnir urðu
tveir að teygja á hendinni, og síðan
varð að halda henni nákvæmlega í
réttum skorðum, meðan sá þriðji setti
gipsumbúðirnar á, en Gottskálk
Björnsson læknanemi aðstoðaði. Tvær
aðstoðarstúlkur voru einnig viðstadd-
ar, þær Þuríður Sörensen hjúkrunar-
kona og Arnbjörg Pálsdóttir, hjúkr-
unarnemi.
Læknarnir unnu verk sín fljótt og
örugglega, með aðstoð kvennanna, og
það voru varla liðnar nema 5—6 mín-
útur, þegar Tryggvi sagði: „Það er
óhætt að láta hann vakna.“
Gríman var tekin af andlitinu og
eftir augnablik opnaði hann augun.
Ennþá var hann jafn salla-rólegur,
þegr hann leit á handlegginn, sem
nú var reifaður í gips. Hann skildi
strax að það versta var liðið hjá og
það sást aðeins votta fyrir brosi á
syfjulegu andlitinu, þegar hjúkrunar-
konan ýtti fingri á nefið á honum og
sagði: „Þú ert aldeilis huggulegur. Þú
ferð bara að sofa hérna uppi á borði
hjá okkur .... “
—O—
„.... og svo eru það brunar," sagði
Haukur, þegar við vorum setztir. „Sem
betur fer er frekar lítið um þá hjá
okkur. Það eru yfirleitt leiðinlegustu
sár, sem maður fær til aðgerðar. Þau
eru oft ljót og erfitt að græða þau.
Erlendis er meira um brunasár á
börnum, en hér heima. Líklega er það
vegna arineldanna, sem þar eru svo
algengir. Þeir eru hættulegir fyrir
börn. Hér er það helzt, að eitthvað
heitt hellist yfir börnin, grautur, kaffi
eða annað slíkt. Svo brenna þau sig
á höndum á rafmagnshellum og strau-
járnum.“
— Brunasár eru ekki mjög algeng,
nei ....'!
„Nei, ég man bara varla eftir al-
varlegu brunasári á barni. Að visu
kemur dálítið af þeim i kring um
gamlárskvöld, þegar krakkar eru að
leika sér að bálköstum og sprengjum,