Vikan - 26.07.1962, Side 10

Holt sýslumaður varð enn lægri í stólnum. Þriðja hakan kom i ljós
við ofanvert hálslínið.
— Það sem gerir erfiðast fyrir við að upplýsa þennan glæp, er sem
sé það, að þeir eru svo margir, sem grunur getur fallið á, sagði hann
og fitlaði við embættistáknið á barmi sér. Áhyggjusvipurinn á andliti
hans var engn minni en þótt engan hefði verið unnt að gruna.
Ég kinkaði kolli og reyndi að setia upp samúðarsvip. Flýtti mér að
draga til handritahlaðann á skrifborðinu, þegar sýslumaðurinn teygði
báðar býfurnar upp á brún þess. Ég hurfti nauðsynlega á öllum þeim
upplýsingum að halda, sem hann gat látið i té og varð þvi að auðsýna
honum ýtrustu nærgætni.
Hagskýrslurnar sanna nefnilega óvefengjanlega að morð er ekVi
framið í HiÞsdale nema á fimmtíu ára fresti, og þvi varð ég að sjálf-
sögðu að tjalda öllu sem til var, þegar um síðasta morðið á þessari
öld var að ræða. Ég, Sam Caldwell, er nefnilega eigandi, útsefandi.
ritstjóri og fréttamaður Vikutfðindanna í Hillsdale, sem eins og nafnið
bendir til, koma út einu sinni i viVu.
Þegar sýsfumaðurinn kvartaði, vfir bví, hve marga mætti gruna, bá
var það ekki eins fráleitt og það kunni að virðast í fljótu þragði. Én
þafði að vísu ekki þúið i Hillsda^e lengur en í sex mánuði, en þó nógu
ler.gi til þess, að ég gerði mér fyllilega Ijóst, að það sem fréttnæmas*
var i rauninni við morðið á Zeke Warton, var að hann skyldi ekKi
hafa verið myrtur fyrir langalöngu.
Helzti heimildarmaður minn. B'Il Altman, rökstuddi þá kenningn
I fáum orðum, þegar þann fullyrti, að aldrei hefði Zeke ganrda liðjð
betur en þegar hann gat bvrjað daginn á þvi að drekkia fimm—sex
kettlingum, lumbra síðan á systur sinni, gömlu konunni sem hann
bjó með, svo hún væri blá og marin eftir — og enda svo daginn á því
að segja upp tiu—tólf veðlánum, en þeir voru maT’gir þarna í Hills-
dale, sem voru þonum meira og minna skuldbundnir og höfðu neyðzt
til að selja honum eignir s'nar að veði. Og þó sumt, sem um hann var
sagt, kynni að vera dálítið fært f stilinn, var ekki neinn vafi á þvi,
að hann var harðdrægur lánadrottinn.
Það var þvi ekki heldur neinum vafa bundið, að hann hafði ekki
fengið annað en það, sem hann hafði lengi sótzt eftir, þegar hann lá
nú hauskúpubrotinn í likhúsinu.
Og fyrir það var ég nauðbeygður til að fara eins gætilega að sýslu-
manninum og mér var unnt, og hlustq þolimóður á útskýringar hans.
Þótt ég vissi bað allt saman áður, varð ég enn að hlusta á það, að
Zeke hefði aldrei verið við kvenmann kenndur þessi sextíu og fimm
ár. sem dauði hans hafði dregizt úr hömlu: að hann hefði búið með
systur sinni, Söru, sem nú var sjötug að aldri; að hann hafði reynzt
henni harðjaxl og fantur eins og ölhim öðrum: að Sara hefði i mörn
ár verið sárbiáð af liðagigt og gæti ekki lyft handleggjunum nema '
axlarhæð; að hið ævaforna hús beirra stæði afskekkt og eitt sér fyrir
utan kaupstaðinn ...
En loks kom sýslumaðurinn að nokkrum atriðum, sem mér voru
ókunn áður. Zeke hafði komið I járnvöruverzlun bæjarins að morgni
dagsins, sem hann var myrtur og keypt þar eitthvað af vörum, sem
hann bað um að sér yrðu sendar heim. Þegar svo sendisveinninn kom
með vörurnar um fimmleytið, hafði hann komið að Zeke gamla liggj-
andi dauðum á gangstéttinni undir vesturvegg íbúðarhússins. Glugga-
tjöldin höfðu verið dregin fyrir þeim megin, svo síðdegissólin skini
ekki inn í húsið, og sá framburður Söru, að hún hefði ekki séð til
neinna grunsamlegra mannaferða úli fyrir, var því í alla staði hinn
sennilegasti.
Þegar ég nú sat þarna og hlustaði á frásögn ssýlumannsins, varð
mér það ósjálfrátt ljóst, að hann vildi e.kki finna morðingjann. Að
visu þótti mér sem þessi niðurstaða væri hin fráleitasta, en það leið
samt ekki á löngu að ég fengi hana staðfesta. Nokkrir af helztu borg-
urum þarna i Hillsdale komu semsé inn i ritstjórnarskrifstofuna áður
en við höfðum lokið samtali okkar, og gerðu að minnsta kosti heiðar-
lega tilraun til að fullvissa sýslumanninn um, að ef hann gerði bæjar-
félaginu þann bannsetta hrekk að upplýsa morðið, væri honum með
öllu óþarft að gera ráð fyrir því að liann yrði sýslumaður þar í hér-
aðinu lengi á eftir.
Eftir að þeir voru farnir, sat sýslumaðurinn þögull drykklanga stund
og ígrundaði framtíðarhorfurnar. Loks mælti hann enn upp úr eins'
manns hljóði: — Já, það er ekki efnilegt, að þeir skuli vera svona
10 VIKAN
margir, sem grunur getur fallið á ...
En svo var eins og honum félli tilhugsunin samt ekki sem verst,
þvi að hann hagræddi sér i stólnum og bætti við: — Það virðist ekki
vera nokkur skapaður hlutur, sem hægt er að hengja hattinn sinn á.
Það var einmitt sá snagi, sem ég varð að finna, ætti fréttin af morð-
inu að verða þannig úr garði gerð, að hún yki sölu og álit Vikutíð-
inda minna. Efnahagur blaðsins var nefnilega þannig, að annað hvort
varð ég að fá góða frétt, eða það legði upp laupana.
— Hvernig er það með Söru, mælti ég með varúð. Er engin ástæða
til að hafa hana sérstaklega grunaða?
— Ætli það — fjörutiu ár með vöxtum og vaxtavöxtum hljóta að
teljast allgild ástæða. En Sara getur ekki einu sinni myrt flugu; ekki
þótt hún settist á nefið á henni. Hún getur semsé ekki lyft bandprjóni,
hvað þá að hún hafi getað sveiflað þvi þunga barefli, sem með hefur
þurft til að mola hauskúpuna á Zeke. Loks er svo það, að hún hefði
þurft að klífa upp í stiga til þess, því að Zeke var einn metri og fullir
níutiu sentímetrar á hæð, en Sara gamla er ekki nema einn og sextíu
i hæsta lagi — og þar að auki komin í keng.
Mér þótti leitt að Sara skyldi ekki vera að minnsta kosti höfði hærrl