Vikan - 26.07.1962, Qupperneq 15

úlfalda undir sýnishornum og farangri. Ég
ákvað aS slá upp tjaldi mínu og taka okkur
hvild, matast og sofna unz sól færi aS halla.
Þessi hversdagslega athöfn varS örlagaatburSur
ævi minnar.
Ég skreiddist inn í tjaldiS, löSursveittur og
uppgefinn, ætlaSi aS láta líSa úr mér meSan
fylgdarmaSurinn tæki fram nestiS, halla mér
útaf. Og samstundis veit ég þaS, aS ég hvíli
hér á vatni, ísköldu, silfurtæru vatni, veit aS
þaS seytlar og iSar hér i jörSunni undir.mér,
veit aS þaS streymir svalt og perluskært i myrk-
um djúpum. Og samstundis veit ég þaS, aS þetta
er dýrasti bletturinn í nágrenni Kairo, gullnáma,
heilsulind, töfrastaSur, Paradís. Ég reis upp
og skalf af geSshræringu. FylgdarmaSurinn hélt,
aS mér væri aS verSa illt. Ég var allur á valdi
þessarar skynjunar, hafSi enga matarlyst. Ég
skreiddist út úr tjaldinu. Sólbirtan ætlaSi aS
blinda mig. Svo dimmdi mér fyrir augum og
ég hélt aS ég væri aS fá aSsvif. En þá skeSur
þaS, aS mikil birta tekur aS lýsa í þessu
myrkri — og ég sé Wadi Natrun, litlu eySi-
merkur-Paradísina, sem þér sjáiS á morgun.
Frá þvi augnabliki vissi ég, aS Wadi Natrun
myndi verSa aS veruleika.
Ég dreif okkur af staS, þegar fylgdarmaSur
minn haföi matast, rak okkur miskunnarlaust
út í sólbrunann og liélt beint til Kairó. Ég sendi
bróSur mínum hraSskeyti og baS hann aS koma
þcgar í staS til fundar viS mig í Alexandriu.
ÁríSandi viSskiptamái.
Ég beiS ekki aSgjörSarlaus. Þér skuluS ekki
láta ySur detta þaS í hug! Ég tók þegar aS afla
mér heiinilda á landinu umhverfis tjaldstaS-
inn okkar. ÞaS kostaSi ógurlega rekistefnu og
vafninga. Þær gengu hægt stjórnarvélarnar í
Kairó í þá daga og þaS þurfti aS smyrja þær.
Ég smurði þær daglega. ÞaS fór margur iag-
legur skildingur i þaS. Þeir umhverfSust af tor-
tryggni, þegar ég lagSi fram beiðni um aS mega
leita vatns á staSnum og hagnýta þaS. Hvort
þaö væri þarna vatn? Ekki deigur dropi! Hvort
likur bentu til, aS svo væri? Ég lét, sem mér
væri ekki kunnugt um þaS. Af hverju þá um-
sókn um vatnsnýtingarleyfi?
Af rælni, sagSi ég, sérvizku. ÞaS gæti engu
spillt og ekkert frá þeim tekiS. Þeir létu trún-
aSarmann sinn rannsaka staSinn. Ekkert vatn
og mundi aldrei verSa. Ég lézt vera orSinn af-
huga málinu. Þetta hefSi aldrei veriS annaS en
fluga í höfSinu á mér, sennilega afleiSing af
sólsting. ÞaS væri bezt aS hætta viS þessa vit-
leysu. Ég gæti alls staSar fengiS 200 ekrur af
eySimörk ef mig langaSi til. Og þaS fyrir ekki
neitt. Þá fór aS koma sveigja í þá. Ég fékk lög-
fræSing til aS ganga frá pappírunum. Þeir lágu
tilbúnir til undirskriftar, þegar Alexander bróS-
ir minn kom.
Ég tók á móti honum á skipsfjöl. ViS sett-
umst aS á gistihúsi. Þegar viS höfSum búizt
um sagSi hann:
— Jæja, bróSir, þú kveSur mig ekki hingaS
tilefnislaust. Ertu búinn aS gera eitthvert axar-
skaftiS núna? Nýr kvenmaSur í spilinu? Leystu
frá skjóSunni!
— Ég er ekki búinn aS þvi, bróSir, ekki alveg,
en langt kominn. ÞaS er ekki lcvenmaSur i spil-
inu. En þaS er gull i spilinu — vatn og gulÍ!-
Milljónir!
— Láttu mig heyra.
Ég sagSi lionum alla málavöxtu, lýsti fyrir
honum atburSinum í áfangastaSnum á eySi-
mörkinni, skýrSi honum frá öllu, sem ég hefSi
gert síSan, hverju ég héfSi kostaS til. Nú lægju
heimildarskjölin fyrir landinu og nýtingu hugs-
anlegs vatns á staSnum tilbúin til undirskriftar
í Kairó.
Hann greip aldrei fram i fyrir mér. SpurSi
einskis, hlustaði meS þeirri hvössu, glaSvakandi
athygli, sem einkenndi hann. Þegar ég hafSi
lokiS máli mínu, spurSi hann:
— Hefur þú náS í nokkurn, sem liklegur er
til aS geta séð um leitina og stjórnaS borun-
um og greftri.
— Ég þekki verkfræðing í Kairó, sem hefur
iofað mér að koma verkinu af stað, ef úr verð-
ur, og sjá um útvegun tækja.
— Og kostnaðurinn?
—- Hef ekki hugmynd um hann.
— Það er ekki von. — Hvernig hefur þú lmgs-
að þér þetta í framkvæmd?
— Ég hef liugsaS mér, að við gerum um þetta
fyrirtæki helmingafélag. Ég sé um það og
stjórna verzluninni við Egyptaland. Þú stjórnar
verzluninni heima. Við gefum föður okkar kost
á að verða hluthafi, ef hann vill styrkja fyrir-
tækið meS fé. ViS hættum í þetta öllu fé okkar
— og öllu lánstrausti — ef með þarf. Þetta
verður dýrasti bletturinn í grennd viS Kairó.
Hann er milljóna virði ...
— Ef við finnum vatnið.
— Við finnum vatnið!
— Þú ert viss um það?
— Alveg handviss!
— Jæja, Pulio, ég skal segja þér, hvað þetta
er. Það er hreina brjálæði, kol-hvínandi,
glórulaust brjálæði. Það væri réttast og það eina,
sem skynsömum manni er samboðiS, að ég láti
þig nú þegar borga ferðakostnaðarreikninginn
miun og sneri heim.
— Ég veit það, Alexander, — en vatnið er
þarna.
— ÞaS getur vel verið. Ég veit ekkert um
það. Og þó að það sé þar, þá getur það orðiS
okkur ofviða að ná í það. Og hvar erum við þá?
— Sennilega gjaldþrota.
— Einmitt — gjaldþrota. En þaS er nú þetta,
Pulio, að þér er ekki vant að skjátlast. Þú hefur
i þér einhvern þremilinn, sem öðrum er ekki
gefinn. Ég veit ekkert hvað það er. Þú ert þegar
búinn að vinna stórvirki fyrir okkur feSgana
með því að láta Melas gamla reka þig. Þér
heppnast allt. Ég hef trú á þér. Þú hefur meist-
aralegt handbragð i viðskiptum. — Þetta er
brjálæði — óðs manns uppátæki. En ég ætla
samt að líta á staðinn. Geturðu verið tilbúinn
éftir þrjá klukkutima?
— Þó þú vildir strax!
Við vorum lagðir af stað eftir þrjá klukku-
tíma. Næsta dag voru pappírarnir undirritaðir
í Kairó. Daginn eftir stofnuðum við fyrirtækið
Wadi Natrun og Alexander bróðir minn hélt
hcim á leið.
Ég á alltaf mjög erfitt með að muna næstu
mánuði. Þeir eru eins og martröð — flækja af
æðisgengnu annriki, baráttu, vonbrigðum, sleitu-
lausu striti. Það átti að heita, að ég stýrði fram-
kvæmdum úti i Wadi Natrun, en verkfræðing-
urinn varð brátt ofjarl minn. Ég var líka að
reyna að halda í horfi með verzlunina, var á
sífelldum þönum, lagði nótt við dag, en gat í
Framhald á bls. 42.
VIKAN 15