Vikan - 26.07.1962, Side 26

Það væri naumast hægt að segja, að
ég hafi lifað tilbreytingalitilli ævi. 1
hálfa öld vann ég sem leynilögreglu-
maður hjá hinu mikla leynilögreglu-
fyrirtæki Pinkertons. Ég komst oft í
hann krappann, en líklega hef ég kom-
izt næst dauðanum, þegar ég fékk það
hlutverk að koma upp um hinn ill-
ræmda félagsskap „Mafiu".
Mafían var í þá daga önnur en hún
er nú. Sú Mafía, sem ég átti í tæri við,
var hin upprunalega Mafía, en ekki
sú, sem blöðin keppast við að auglýsa,
þótt hún sé í rauninni í dag aðeins laus
samtök óbótalýðs um allan heim. Maf-
ían á rætur sinar að rekja til ítaliu.
Ameriskir félagar eins og aðrir urðu
að vinna blóðheit, hefndarheit —
„merki hnifsins" kölluðu þeir það —
og hlýðnast caponum i sínum flokki
skilyrðislaust. Foringjarnir voru út-
lagar frá Sikiley, sem flúið höfðu vest-
ur um haf undan ítölsku lögreglunni.
Um 1880 voru þeir margs ráðandi við
höfnina i New Orleans og svifust
einskis.
Barátta mín við Mafíuna byrjaði
ekki með neinum hamagangi — eða
góðviðrisdag einn í október 1889. Ég
var á leiðinni til Williams Pinkertons,
sonar stofnanda Leynilögreglufélags
Pinkertons. Ég gekk hægt upp tröpp-
urnar að húsi hans, rúmlega tvítugur
að aldri, dökkieitur og þóttist fær í
flestan sjó. Ég var allsæmilegur box-
ari, og einhvern veginn grunar mig,
án þess ég sé nokkuð að stæra mig, að
allnokkrir afbrotamenn hafi litið
hægri hnefann á mér óhýru auga.
Þetta kom sér vel, en það var leikni
mín í ítölsku, spönsku og portúgölsku,
sem kom þorpurunum til þess að
halda, að ég væri einn úr þeirra hópi.
William Pinkerton tók vingjarnlega
á móti mér. Ótal sögur voru til um
afrek hans i borgarastyrjöldinni og
síðar. Inni hjá Pinkerton sat ungur
maður, Harry Minster, sem ég hafði
nokkrum sinnum unnið með. Pinker-
ton bað okkur að setjast, bauð okkur
sherryglas og kom sér strax að efn-
inu:
— Þið eigið báðir að fara til Chi-
cago og leigja ykkur herbergi á Bre-
voort-gistihúsinu, hvor í sinu lagi.
Sendið mér aðeins skeyti og segið
mér, að þið séuð komnir. Ég kem
bráðum til Brevoort og tala við ykkur.
Þetta var allt og sumt. Við Minster
litum undrandi hvor á annan.
— Hvað gengur á? spurði ég.
— Þú færð að vita Það í Chicago,
sagði hann. Meðal annarra orða — þú
átt að kaupa þér ný föt og hatt með
merkisspjaldi frá New York.
Ég fór strax og keypti fötin og hatt-
inn, áður en ég hélt aftur heim til
Pinkertons, til að borða kvöldverð. En
þar varð ég engu visari um verkefni
mitt.
Áður en Pinkerton kvaddi, spurði
hann: — Ertu giftur, Dimaio?
— Já, ég hef verið giftur i rúmt ár.
— Ég ætla að láta þig vita, að þér
er heimilt að skorast undan þessu, þeg
ar þú færð að vita alla málavöxtu í
Chicago.
Mér rann kalt vatn milli skinns og
hörunds.
Til Chicago hélt ég, hvort sem mér
líkaði betur eða verr. E'ftir tveggja
daga bið í gistihúsinu, birtust svo
Pinkerton og Harry Minster.
Pinkerton vatt sér strax að efninu.
— Hvað veiztu um morðið á Henn-
essy í New Orleans, Dimaio?
Ég sagði honum það, sem ég hafði
lesið í blöðunum. David Hennessy lög-
reglustjóri í New Orleans hafði lengi
barizt af heift gegn Mafiunni. Fyrir
skömmu hafði hann svo verið .myrtur.
Yfirvöldin í New Orleans höfðu
byrjað á því að handtaka 19 menn,
sem taldir voru meðlimir í Mafiu. En
að vanda stóð múgur manns að baki
glæpamannanna, og margir voru
reiðubúnir til þess að sverja rangan
eið fyrir rétti og „sanna" Þannig sak-
leysi þeirra, svo að fátt benti til þess
að þeir yrðu nokkurn tíma sakfelid-
ir.
Pinkerton bætti við: — Og þorpar-
arnir í fangelsinu þykjast svo öruggir,
að þeir segjast áður en varir sleppa
úr fangelsinu og morðið á lögreglu-
stjóranum verði ekki iengi eitt sinnar
tegundar. Mér er sagt, að á þessu ári
hafi Mafían 89 manndráp á samvizk-
unni.
Og hann hélt áfram: — Það er að-
eins ein leið til þess að komast inn
undir hjá þessum þorpurum, sagði
hann. Hann sneri sér að mér. — Þess-
vegna fórst Þú til Chicago, Dimaio. Þú
verður tekinn fastur sem glæpamað-
ur í New Orleans og mikið veður gert
út af því og settur í fangelsið, þar sem
þessir menn eru geymdir. Einhvern
veginn verður þú að fá þá til þess að
segja þér, hver myrti Hennessy.
Hann þagði andartak. — Þú skalt
samt vita, að þessir menn hika ekki
við að drepa þig, ef þeir komast að
hinu sanna. Það verður lika farið með
þig eins og stórglæpamann af yfirvöld-
unum. Aðeins fjórir menn munu vita,
hver þú ert: ég, Luzenberg sýslustjóri,
Minster og yfirmaður leyniþjónust-
unnar i Louisana.
Minster og Pinkerton störðu Þegj-
andi á mig. Ég herti upp hugann: —
Hvenær legg ég af stað?
— Þú ferð til Hammond, þar sem
þú gengur undir nafni afbrotamanns,
Anthony Ruggiero. Þegar þú ferð út
úr þessu herbergi, verður þú um leið
einn alræmdasti íalsari landsins.
Minster hlýðir þér yfir ævisöguna.
Mundu, að það er allt undir því kom-
ið að þú kynnir þér ævisögu þessa
manns.
— Hvar er Ruggiero núna? spurði
ég.
—- Hann er í höndum lögreglunnar
á Italiu og verður þar um hríð. En
hann á marga vini hérna. Við skulum
vona, að þú rekist ekki á þá. Jæja, þú
verður tekinn fastur með tösku, fulla
MENNSK
BRÁÐ FYRIR
MAFIA
26 VIKAN