Vikan - 07.09.1967, Blaðsíða 15

ruglingi. Þessar sextón stóru flug-
vélar, sem við notum, eru átta af
gerðinni Lockheed Hercules og átta
Antonoff An-12. Skriðdrekavarnar-
sprengjurnar, sem við stráum um-
hverfis borgina og höfnina, eru
brezkar. Mótorhjólin í mótorhjóla-
deildinni eru tékknesk. Hinir hrað-
skreiðu, litlu njósnabílar, sem sniðn-
ir verða við okkar hæfi, eru þýzkir.
Af vopnum má nefna Armalite
AR-15 með öllum sínum möguleik-
um sem sjálfvirkur rifill, vélbyssa
á tvífæti og handsprengjuvarpa . . .
Liebmann þagnaði og yppti öxl-
um: — Þessi dæmi ættu að nægja.
Markmið okkar er að rugla stjórn-
málamennina. Því hefur verið kom-
ið svo fyrir, að ákveðin lönd munu
undir eins lýsa því yfir, að Banda-
ríkjamenn standi að baki Tígris-
tönn. Það er að sjálfsögðu fárán-
legt, en allur þorri hinna nýju
afrísku landa munu bergmála það,
þegar í stað.
Hann stakk höndunum í vasana
og leit til Cogans sem hafði nú
sezt. — Þú minntist á viðbrögð, hélt
hann áfam. — Að sjálfsögðu verða
viðbrögð. Bandaríkjamenn munu
verja miklum tíma í að neita ákaf-
lega. Bretar munu hlaupa í hringi
í kringum sjálfan sig og þeir rífast
hressilega innbyrðis í sjónvarpinu.
A meðan talar Es-Sabah Solon í
útvarp og tilkynnir, að stjórn hans
hafi tekið við völdum, jafnhliða þvf,
sem hann ieggur áherzlu á, að
engin erlend öfl standi á bak við
þetta. Hann mun tala um nýlendu-
kúgun, leppi og olíukónga og þjáð,
fótum troðið fólk. Fólkið hans, fbúa
Kuwait.
Varir Liebmanns þynntust í ein-
hveru, sem minnti á bros.
— Ákveðin stórveldi, sem fyrst f
stað hafa sakfellt Bandaríkin fyrir
þessa byltingu, munu síðan kú-
venda. Þau munu þegar í stað við-
urkenna þessa nýju stjórn. Allur
þorri hinna nýju, afrísku landa mun
koma á eftir. í sambandi við þetta
hefur mikil áróðursstarfsemi verið
skipulega rekin. Es-Sabah Solon býð-
ur eftirlitsnefnd frá Sameinuðu þjóð-
unum til Kuwait til að vera við-
stödd kosningarnar, sem hann ætlar
að halda. Þar með getur ekkert
meiri háttar vestrænt ríki gert nokkr-
ar gagnráðstafanir gegn okkur. En
nefndin kemur aldrei alla leið til
Kuwait vegna þess að venjuleg,
tafatækni verður þá notuð.
Cogan hló. Liebmann lyfti hönd
og hélt áfram. — Þannig líða tólf
dagar eftir byltinguna. Á þrettánda
degi gerist allt í einu eitthvað ó-
venjulegt í einhverju af mestu
hættusvæðum heims. Það gæti ver-
ið í Berlín, Malaysíu, Kýpur eða
Formósu. Ég veit ekki hvar, og
það skiptir okkur ekki máli. Það,
sem máli skiptir, eru þessar alvar-
legu horfur í sjálfu sér, sem munu
draga að sér athygli heimsins.
— Laglegt, sagði Cogan. — Ég
skil hvernig þetta er hugsað. Einnig
þessi hlið er snjöll. Afgangurinn af
heiminum heldur áfram að vera
hamingjusamur eins og hann er,
og okkar árangur verður sá sami,
eftir sem áður. En við getum ekki
haldið Kuwait með valdi að eilífu.
Við viljum fá okkar laun og fara
heim.
— Skipulagið inn á við helzt í
hendur við það, sem út á við snýr,
sagði Liebmann. — Hin nýja stjórn
verður að koma sér upp vörn
heimafyrir. Nokkuð er þegar fyrir
hendi. Við höfum vísi að vel skipu-
lagðri fimmtu herdeild. Ef stjórnin
getur tryggt að minnsta kosti tíu
prósent af fólkinu, hin réttu tíu
prósent, er enginn vandi. Þá er
hægt að koma á öruggu lögreglu-
rfki í fljótheitum.
— Hvernig verða þessi tfu pró-
sent fólksins tryggð? spurði Cogan.
— Með fé og vernd að sjálf-
sögðu. Skattarnir af olíunni eru
yfir ein billjón dollar á ári. Með
fjórðungi af því er hægt að kaupa
allan þann stuðning, sem við þörfn-
umst. Að sjálfsögðu verður að
koma nokkrum aðilum, sem eru á
móti lýðveldi, fyrir kattarnef. Blöð-
in og útvarpið verða í fullum gangi
allan tímann í þrautþjálfuðum
höndum. Þau lönd, sem reiða sig
á olíuna frá Kuwait, munu í flýti
ákveða að semja við hina nýju
stjórnendur. Innan sex vikna mun
allt fara hljóðlega fram undir hinni
nýju stjórn. Og þá, Cogan, getum
við fengið launin okkar og farið
heim.
Liebmann þagnaði og leit yfir
hópinn. Sumir höfðu hlustað vand-
lega, en flestir sýndu lítinn áhuga.
Þeir höfðu engan áhuga fyrir stjórn-
málahliðinni. Hann leit á Cogan og
lyfti augabrúnunum. Cogan opnaði
munninn og lokaði honum svo aftur
og hristi höfuðið.
— Alveg rétt, sagði Liebmann
með hauskúpubrosi. — Spurðu al-
drei, hverjir borgi okkur, Cogan.
Það væri óheilbrigt.
Karz stóð á lágri klettasyllu,
annarsvegar í litla dalnum, sem lá
vestur úr aðaldalnum, gegnt höll-
inni. Hann var með hendur fyrir
aftan bak og stóð svo hreyfingar-
laus, að hann var eins og höggvinn
út úr klettinum, sem hann stóð á,
tröll, sem orðið hafði að steini við
dögun.
Hann horfði á hóp manna um
fimmtíu metra í burtu, þar sem
verið var að kenna þeim að fara
með eins manns byssu með löngu
hlaupi og stórum en léttum strokk.
Þetta var vopn, sem byggt hafði
verið á fjörutíu millimetra Avroc
fallbyssum og skaut eldflaugarknún-
um kúlum og hlóð sig sjálf úr
skrokkgeymzlunni.
— Var námskeiðið bærilegt?
spurði Karz, án þess að snúa höfð-
inu til. Liebmann kinkaði kolli við
hlið hans. Já. Þeir skildu áætlunina
auðveldlega. Þetta eru allt reyndir
menn.
— Engar spurningar? spurði
hann.
— Engar sem máli skipta. Cogan,
Englendingurinn, spurði um stjórn-
málalegu hliðina.
— Forvitinn?
— Nei. Hann hafði rökvísan á-
huga á að vita, hvernig framhald-
inu yrði komið þannig fyrir, að
lið okkar gæti farið sína leið.
— Og þú útskýrðir það?
— f stórum dráttum.
— Voru mennirnir ánægðir?
— Aðeins fimm höfðu áhuga.
Þeir voru ánægðir. Ég mæli með að
fylgzt verði með Cogan komandi
vikur. Hann hefur möguleika sem
flokksstjóri.
Kúla þaut fram úr fjörutíu milli-
metra hlaupi og skall á skriðdreka-
mynd, sem máluð var á kletta-
vegginn, þrjú hundruð metra frá
skotstaðnum.
— Er nokkuð að frétta frá ráðn-
ingarstjóranum varandi Blaise og
Garvin? spurði Karz.
— Það var að koma. Liebmann
dró skeytið upp, nokkrar línur á
grófum pappír. — Hann er sam-
mála um gildi þeirra, en efast um,
að hægt sé að koma þeim til að
taka þátt í þessu. En hinsvegar, ef
nokkur möguleiki er á, telur hann
að ekki þurfi að reyna hæfni þeirra
fyrirfram.
Karz hreyfðist afurlítið, sneri stór-
um hausnum til að horfa á Lieb-
mann með skriðdýrsaugum. — Skoð-
un hans er hafnað. Þegar það er
annarsvegar að velja flokksstjóra,
læt ég engan um að dæma fyrir
mig. Ekki einu sinni þig. Liebmann.
— Og ef hann getur ekki fengið
neina vogarstöng?
Karz leit aftur á hópinn, sem
verið var að þjálfa. Hann sagði
hægt: — Þessi kona. Þessi maður.
Fortíð þeirra. Hún er full af ein-
kennilegum hugmyndum og marg-
breyttum glæpum. Breiðir, flatir nas-
vængirnir þöndust út. — Þar sem
slíkar flækjur eru annarsvegar, hlýt-
ur að vera hægt að finna vogar-
stöng. Ég veit það, Liebmann, ég
finn það á mér. Gefðu ráðningar-
stjóranum fyrirmæli um að finna
hana.
Mennirnir tveir stóðu þegjandi í
nokkrar mínútur. Hinum megin við
skotæfingasvæðið, þar sem litli dal-
urinn tók að breikka, komu tólf
verur með mannlegri lögun, en af-
káralega útþandar, í Ijós. Þær þutu
saman í gegnum loftið í stórum,
fljótandi stökkum, eins og geim-
farar á plánetu þar sem þyngdar-
leysi rikir. Verurnar snertu jörð á
hundrað skrefa fresti, lyftust síðan
afur í öðru risastökki og hurfu úr
augsýn.
— Við þurfum þrjátíu stökkbún-
inga í viðbót fyrir fótgönguliðið
svífandi, sagði Liebmann.
— Þú færð þá á morgun, ef ekki
gerir storm. Karz virti fyrir sér
heiðan, heitan himininn. — Það
koma tvær flugvélar. Fjörutíu tonn
af birgðum.
Liebmann kinkaði kolli. Hugsun
fæddist og tók lögun f huga hans,
og hann velti henni vandlega fyrir
sér, áður en hann tók til orða. Að
lokum sagði hann: — Ertu ánægður
með fjárveitinguna í Tígristönn,
Karz?
Skriðdýrsaugun depluðu einu
sinni svo sagði Karz: — Ertu að
spyrja, hvað hún sé mikil?
— Nei. Bara, hvort þú sért á-
nægður.
— Ég hef jafngildi eitt hundrað
milljón dollara.
Liebmann reiknaði í flýti. —
Fjörutíu og fimm milljónir fyrir
flugsamgöngur,- fimmtán fyrir vopn,
skotfæri, sprengiefni; eitthvað í
kringum þrjátíu rryllljónir til að
borga málaliðunum; eina eða tvær
milljónir í mat og aðrar nauðsynjar
fyrir þennan fámenna her meðan
stóð á þjálfunartímabilinu og sjálfri
framkvæmd verksins; fjórar milljón-
ir fyrir flutningskostnað á sjó, þá
er ofurlítið eftir fyrir ófyrirsjáan-
legan kostnað.
— Þetta er góð fjárveiting, sagði
hann. — Mér kemur upphæðin á
óvart.
— Finnst þér þetta há fjárhæð?
— Já.
— Englendingar eyða jafn miklu
á einni eða tveimur vikum í fjár-
hættuspil. Þetta er ekkert. Ekkert,
þegar útgjöldin eru borin saman
við tekjurnar eftir á.
— Já. Tekjurnar eru stórkostleg-
ar. Þetta er betra en Tíbetmálið.
— Miklu betra. Okkar hluti af
því stóð í tvö ár og fjárveitingin
var tvisvar sinnum meiri.
Liebmann rifjaði upp fyrir sér
Tíbetmálið. Það hafði verið athyglis-
vert að sumu leyti, en að mestu
leyti var það aðeins fólgið í veið-
um og slátrun, sem var leiðigjarnt
til lengdar. Tígristönn, rrreð fá-
mennum her, skipuðum málaliðum
eingöngu, var miklu skemmtilegri.
Hann braut saman skilaboðin og
stakk þeim aftur í vasann.
— Ég skal senda skipanir þínar
af stað undir eins. — Til ráðningar-
stjórans varandi Blaise og Garvin.
Fyrirlestrarsalurinn var gamall,
lítill og sóðalegur. Hann rúmaði (
sæti um tvö hundruð manns. Við
annan endann var lágur pallur með
upplituðum tjöldum, sem ekki var
hægt að draga fyrir lengur, vegna
þess að brautirnar voru ryðgaðar
og stirðar. Við hinn endann var
auður veggur með tveimur litlum,
ferköntuðum götum, þétt saman.
Hinum megin við vegginn, nokkru
hærra en gólfið í salnum, var sýn-
ingarklefinn.
Tarrant horfði á mann sinn frá
deildinni, Boothroyd, þar sem hann
raðaði litglærunum, sem átti að
sýna. I sýningarklefanum var Ker-
shaw sýningarvél fyrir skugga-
myndir og litglærur og Bell & How-
ell kvikmyndasýningavél með fjög-
urra þumlunga linsu.
Tarrant hafði skoðað glærurnar.
Þær voru vandlega valdar til að
sýna arabiskt fólk í hungri, eymd
og kúgun, það var ósennilegt að
nokkuð af þessum myndum hefði
verið tekið í Kuwait, en það skipti
ekki máli. Meirihluti þess fólks, sem
sækti fundinn, myndi trúa hverju
því, sem það vildi trúa.
Framhald á bls. 31.
36. tbi. viican 15