Vikan - 13.08.1970, Blaðsíða 19

Los Angeles, átti einkaritari
hans, Jack Byrne, að senda hon-
um skeyti. Hann ætlaði að bæta
aftan við skeytið nokkrum orð-
um um það, að konu, sem Jack
og fjölskylda hans hafði elskað
í mörg ár, langaði til að hitta
hann, en Charmian sagði hon-
um að sleppa þessu, því að hún
þyrfti sjálf að senda honum
skeyti bráðlega og myndi þá láta
þessa getið. Hún sendi aldrei
þetta skeyti. Hún hafði aldrei
leyft Jack að ráða sér kvenrit-
ara, þó að það kostaði hana
siálfa mikið og aukið erfiði. „Ég
vil ekki hleypa annarri að,“
sagði hún. ,,Ég vil ekki láta bola
mér burtu.“ Loks, þegar móðir
Johnny Millers dó og seinni
maður hennar, Jack Byrne, varð
atvinnulaus, fékk Jack leyfi til
að ráða sér einkaritara allan dag-
inn, sem hann svo lengi hafði
haft þörf fyrir.
Hann tók nú að leita meira á
náðir vínsins, ekki til þess að
njóta gleðinnar, heldur til að
deyfa sársaukann. Áður hafði
hann sjaldan drukkið heima á
búgarðinum, en nú breyttist
þetta. Hann ók nú ekki aðeins
einu sinni, heldur þrisvar fjór-
um sinnum á viku til Santa Rosa.
Ira Pyle segir. að hann hafi nú
ekki lengur þolinmæði til að
standa í kapnræðum, ef honum
var mótmælt, þá varð hann
vondur. Fram að þessu hafði
hann — þegar frá er talið svall
hans á sjómannsárunum — geta
drukkið þegar honum sýndist.
Árið áður, þegar hann fór fyrir
Cap Horn á skipinu „Dirigo"
hafði hann áður en hann lagði
af stað frá Boltimore, birgt sig
upp með 180 lítrum af whiskv
or> pRt þúsund bókum og bækl-
ingum. „Þegar við komum til
Seattle, verð ég annað hvort bú-
inn að lesa þessar þúsund bæk-
ur eða drekka allt whiskyið."
Þegar hann steig á land á Kyrra-
hafsströndinni, var hann búinn
að l°sa allar bækurnar, en whis-
kvið var alveg ósnert. En nú
va>- þetta allt breytt. Veikindi
hans leiddu hann út í drykkju-
skap, og drykkjuskapurinn gerði
hann þunglyndan. Hann var
ekki lengur frískur, ekki framar
unaur, né hamingjusamur og
fullur lifsþróttar, og hann þoldi
bví ekki að drekka heilan líter
af whisky á dag. Áður höfðu
m°nn séð hann drekka, nú sáu
meno hann drukkinn.
Þau vnnbrigði. sem vinirnir
ollu honum urðu ekki endaslenn.
Tvei’- i'inir hans, sem höfðu
b-rnr-fSitS á briVusaftinni, sem
J°"k hafði fengið úr þrúgum, ér
hann ræktaði sjálfur, stungu upp
á bví við hann. að beir skvldu
stofna félag til þess að koma
þrúgusaftinni á markaðinn. Þeir
ætluðu að leggja peninga í fyr-
irtækið, en hann átti að leggja
til nafn sitt og þrúgurnar. Það
leið ekki á löngu áður en þessir
tveir vinir hans fóru í mál við
hann og kröfðust eitt þúsund
dollara í skaðabætur.
Þagar hann hafði eytt 3500
dollurum í að kaupa aftur rétt-
indin til að gera leikrit úr „Úlf
Larsen“, og ennfremur látið
kvikmyndafélögin fá beztu smá-
sögurnar s;nar, tilkynntu þau
honum, að því miður væri eng-
inn ágóði af mvndunum. Hann
k°vpti hlutabréf í gullnámu í
/ rizona. sem hann siðar aldrei
cat grafið upp hvar væri, og
rkuldabréf í „Hinum ný'a veð-
lánabanka í Oakland“, sem hafði
í för m°ð sér sífelld réttarhöld
og málsóknir í tvö ár.
Ninetta og Edward Payne, sem
hann alltaf veitti fjárhagsaðstoð,
fenvu nágranna hans til að skrifa
undm áskorun um að banna hon-
um ?ð nota vatn úr nvrri va^ns-
h”ó. sem hann hafði látið bvggja
+il þcss að safna vetrarregnvatn-
inu — og rökst.uddu það með
hvf að hað mvndi taka vatn frá
læknum, sem rynni framhjá hús-
inu þeirra.
Jafnvel George Sterline, sem
hann var nýbúinn að senda 100
dollara fyrir ónothæf söguefni,
af því að hann vissi. að Sterling
var bláfátækur, bar honum á
brvn. að Hearst, hinn afturhalds-
rami blaðakóngur hefði keypt
hano til að skrifa fyrir si". Þ°Ha
s"-r>aði Jack meira en nokkuð
annað.
T fohrúar 1015 fóru þau hjónin
til Hawaii og dvöldu bar b°ð
sem oftir var vetrar. Þarna í sól-
arhitanum. bar sem hann fékk
?ár s'óhöð daglega og kom oft
á hes*bak. varð hann aftur svo
frískur. að hann gat bvHað á
nýrri skáldsögu, „Jerry“, þar
s°m síðas+i neistinn af snilligáfu
•Tacks b^ocraði unp. „É'g get fyr-
irfram fullvissað þig um það, að
„Jerry“ er algerleea nv og sér-
stæð, líkist ekki neinu öðru. sem
fram til þessa befur verið kallað
skáldsatrnalist. ekki einunsis
öðruvísi en allar hundasögur,
sem hingað til hafa verið skrif-
aðar. heldur piörólík allri skáld-
sagnalist yfirleitt. Hún verður
fersk. nv or> lifandi. o» lvsinvi-i
á hundinum mun vHa öllum
hundavinum um hiartaræturn-
ar.“
Hann var búinn með ,.Jerry“
fyrir sumarið, og hvarf þá aftur
heim til Glen Ellen. Hann fór í
listamannaklúbbinn og hitti bav
marga af félögum sínum or> vin-
um. sojallaði við þá, baðaði sig
í fljótinu oe drakk kynstrin öll.
Siðan tók hann nokkra féla»a
sína með sér heim og þar héldu
h°ir áfram drykkiunni. Hann
fékk heiftuga nýrnabólgu. en
vildi ekki hætta að drekka nógu
lengi til að honum gæti batnað
til fulls. Hann vann að undirhún-
inei kvikmvndarinnar „Þrjú
htörtu", af því að „CosmoDolitan
Maeazine“ hafði boðið honum
25.000 dollara fyrir bað, þó að
pfnið væri frámunalega lélegt.
Hann var himinlifandi yfir því,
að fá svo góða borgun fyrir
svona litla vinnu og hripaði nið-
ur hið venjulega dagsverk sitt.
1000 orð, á hálfum öðrum
klukkutíma.
Finn Frölich segir: „Hann
iðkaði ekki framar íþróttir eins
og hann hafði gert áður, t. d.
glímu og alls konar leiki og hann
hafði ekki lengur ánægju af að
fara ríðandi upp á fjöll. Hin
leiftrandi lífsgleði var horfin úr
augum honum.“ George Sterling
legum verðmætum, og snúa svo
aftur til moldarinnar, sem upp-
sprettu og grundvöll að allri vel-
gengni.“ Hann hélt áfram að
ryðja nýja akra og planta út nýj-
um gróðri. Tugthúsfanginn Joe
King, sem hann hafði veitt fjár-
hagslega aðstoð, þegar hann
áfrýjaði máli sínu fyrir sex ár-
um, og sem hann stöðugt vann
að því að fá látinn lausan, fékk
bréf frá Jack, þar sem hann seg-
ir: „Ég er nýbúinn að láta byggja
í febrúar 1915 fóru þ?.u Jack London og Charmian til Hawaii. í sólarhitanum,
þar sem hann fékk sér sólböð á hverjum degi, varð hann svo heilsuhraustur
aftur, að hann gat byrjað að skrifa nýja skáldsögu.
réði Upton Sinclair frá því að
fara til Beauty Ranch, af því að
Jack væri orðinn svo þreyttur.
Búgarðurinn var það eina, sem
færði honum frið og hamingju.
Þó "að mennirnir vektu oft við-
bjóð í sálu hans, missti hann
aldrei trúna á moldina. „Ég er
einn af þeim bændum, sem pæla
fyrst i gegnum allar bækur
heimsins í leit sinni að fjárhags-
svínastíu, sem áreiðanlega mun
vekja mikla athygli hjá öllum
þeim, sem fást við svínarækt.
Það hefur aldrei verið byggt
neitt þessu líkt á sviði svína-
ræktarinnar. Hún kostaði 3000
dollara og á að gefa 12% í ágóða.
Ég á ekki nema fyrsta flokks
svín, og ég hef í hyggju að
Framhald á bls. 43.
33. tbi. VIKiAN 19