Vikan - 22.10.1970, Qupperneq 30

Það var fyrst viö banabeð hinnar öldruðu móður minnar að mér varð
Ijóst hvers virði hún var mér og hverju hún hafði
fórnað mín vegna ...
Við vissum öll að mamma var
að deyja. En það dróst á lang-
inn, það var eins og hjarta
hennar vildi ekki hætta að slá.
Hún hafði alltaf haft sterkt
hjarta. Hve sterkt og stórt það
hafði verið, rann ekki upp fyrir
mér fyrr en nokkrum dögum áð-
ur en hún lézt.
É’g sat og hélt í hönd hennar
og mér fannst það vera óraun-
verulegt að það væri móðir mín
sem lá þarna. Hún var orðin svo
lítil, eins og snjókorn, sem ör-
lítil vindhviða gæti feykt burt
á svipstundu.
Eins og öll uppkomin börn
hafði ég verið upptekinn við að
skapa sjálfum mér góða fram-
tíð, svo að ég hafði ekki sinnt
móður minni sem skyldi. Hún
bjó ein og ég huggaði sjálfan mig
við það að hún ætti svo marga
vini að hún gæti ekki verið ein-
mana. Ég hafði lokið verkfræði-
námi fyrir nokkrum árum og
átti nú konu, börn, raðhús og
bíl, en mamma hvarf að mestu
leyti af sjónarsviðinu.
Þegar ég sat þarna við bana-
beð hennar, iðraðist ég sárt eftir
að hafa látið það viðgangast. Ég
hugsaði um það hvernig hún
hafði sparað við sjálfa sig, til
þess að ég gæti hlotið þessa
menntun og að hún hafði alltaf
treyst mér. É'g sá líf okkar fyrir
innri sjónum. Áhyggjulaus skóla-
ár mín með góðum félögum. Hve
oft höfðum við boðið mömmu
heim til okkar, eftir að við flutt-
um í raðhúsið? Hvenær hafði
ég síðast tekið undir arm henn-
ar og gengið með henni um garð-
inn? Hún hafði aldrei krafizt
neins af mér. Það var henni svo
auðvelt að gefa og líklega hef
ég líka átt gott með að taka við
því.
Ég man ekki eftir föður mín-
um. Hann dó, þegar ég var mjög
ungur og skyldi móður mína
eftir með lítið fyrirtæki, sem
hún rak í mörg ár eftir lát hans.
Ég átti yngri bróður og ég verð
að viðurkenna að ég hélt að
móðir mín væri alltaf hrifnari
30 VIKAN 43. tbi.