Vikan - 22.10.1970, Síða 39

og þegar hún var búin að leggja
drenginn og sjálfa sig, var þetta
orðinn griðarlangur listi.
Hvað áttu þau að gera? Cissi
var ennþá í vafa. Og Sten var
ekki hjálplegur við að taka
ákvörðun og það var í rauninni
mjög undarlegt. Hann, sem
venjulega var svo fljótur að taka
ákvarðanir. En nú var hann jafn
ráðvilltur og hún, já, ráðvilltur
og eitthvað meira. . . .
Hræddur? Var Sten hræddur?
Cissi hristi höfuðið vandræða-
lega. Stundum fannst henni eins
og Sten væri að fjarlægjast hana.
Þannig hafði það verið frá því
þau fluttu í þetta hús. Það var
eins og einhver ósýnilegur múr
hefði risið á milli þeirra.
Þegar hún vaknaði aftur, var
drengurinn vakandi. Klukkan
var kortér gengin í tíu. Það
heyrðist ekkert í drengnum, ekki
ennþá. En hann hlaut að vera
svangur!
Cissi klæddi sig í flýti og greip
töskuna sína. Það var bezt að
fara strax út, því nú var búið
að opna búðir. Barnaþurrmjólk
og bleiur, var það sem fyrst
þurfti að kaupa, hvað sem Sten
segði. Ef einhver gæti gefið
henni ráð, sagt henni eitthvað
um það hvað hún ætti að gera
við drenginn.
Hún flýtti sér fram á ganginn
og skellti í lás á eftir sér. Hún
nam staðar við gluggaskotið og
það lá við að liði yfir hana.
Fyrr um morguninn hafði
ekkert verið þarna í skotinu, en
nú lá þar stór brúnn pakki og
á honum stóð með stórum stöf-
um: MIKAEL.
Framhald í næsta blaði.
LÍFIfl BLASIR VIÐ MER
Framhald af bls. 32.
þeirra verkum sem undirstöðu
undir mín eigin. Það verður til
dæmis blues, ég er ennþá með
þel fyrir blues, það verður
himnatónlist og sæt ópíumtónlist
— en allir verða að koma með
sitt eigið ópium — og allt þetta
verður sett saman í eitt.
— Annars fór þetta dóp allt of
langt og fór illa með marga. Dóp-
ið opnaði fólk fyrir alls konar
hlutum sem það réði svo ekkert
við. En tónlistin sjálf getur opnað
mann fyrir hlutum sem maður
ræður við, mjög auðveldlega, svo
maður þarf ekkert að vera að
dópa sig upp. Músíkin mín
verður svolítið dópuð, án þess að
notað verði dóp í raun og veru.
Það getur orðið eitthvað svipað
því sem Pink Floyd er með. Þó
þeir viti það ekki, þá eru Pink
Floyd brjáluðustu vísindamenn
þessa daga.
— Rétt áður en ég fór í fríið
heima í Bandaríkíunum þá fór ég
að hugsa hvort ég væri ekki bú-
inn að vera hérna í Englandi
Kannski var alveg búið að
gleyma mér hérna, hugsaði ég,
og samt hafði ég gefið Bretum
allt sem ég átti. Kannski var bú-
ið að gleyma mér út af öllum
þessum ágætu hljómsveitum sem
hér eru, og ég lét mér meira að
segja detta í hug að sennilega
hugsuðu Bretar með sér: — Jú,
Hendrix var svo sem allt í lagi,
en við erum búnir að hafa hann.
Jimi virtist hafa mikla ánægju
af því að tala um þessa stóru
hljómsveit sína, en hann hafði
einnig gaman af að rifja upp þá
gömlu og góðu daga er hann var
með Experience ásamt Noel
Redding og Mitch Mitchell. Hen-
drix var þeirrar skoðunar að
slíkar hljómsveitir, þriggja
manna það er að segja, ættu alla
framtíð fyrir sér.
— Það er alveg stórkostlega
gaman sem ég hafði af þvi. Það
var gott, æsandi og ég naut þess
alls. En það sem fór í taugarnar
á mér, var að fólk vildi alltaf
vera að sjá mig gera ýmsa hluti.
Ég vildi aldrei vera svo mik-
ið „fyrir augað“, ef svo má segja.
Ef ég var ekki með stæla, þá hélt
fólk að ég væri í vondu skapi, en
ég get bara verið með stæla þeg-
ar ég er í stuði. Ég get ekki gert
einhveria hluti fyrir augað bara
til að gera það. Ég vildi alltaf að
fólk gæti hallað sér aftur á bak,
lokað augunum og slappað af,
vitandi vits hvað var að ske án
þess að þurfa að hafa minnstu
áhyggjur af því sem við vorum
að gera eða hvernig við gerðum
það.
Hann vissi ekki nákvæmlega
hvenær það yrði sem hann myndi
byrja að vinna með nýju og stóru
hljómsveitinni sinni. — Nei, ég
veit það ekki, en það verður ekki
mjög langt þangað til. Isle of
Wight-hátíðin gæti orðið síðasta
skiptið sem ég kem fram áður —
eða kannski næstsíðasta. Ef mér
finnst fólk hafa gaman af því
sem ég er að gera, þá getur verið
að ég haldi eitthvað áfram, en
ég vil koma að einhverju gagni.
Maður verður að álíta að maður
hafi eitthvað takmark í lífinu.
Hann hafði látið skera töluvert
af hinu fræga og villta hári sínu.
Fannst honum hann sjálfur vera
eitthvað tamari?
— Nei, það finnst mér ekki, en
ég neita ekki að öðru hvoru fæ
ég einskonar fullorðinsþroska-
spörk.
— Ég hugsa í lögum og hugsa
í hljómum, en ég á bágt með að
koma þeim frá mér í gegnum gít-
arinn. Mér finnst ég vera betri
gítarleikari en ég var, og ég hef
lært mikið, en ég verð að læra
mikið meira, vegna þess að það
er ennþá heilmikið í þessu hári
sem þarf að fá einhverja útrás.
— í stóru hljómsveitinni vildi
ég helzt losna við að spila á gítar.
Mig langar til að sjá og heyra
aðra menn leika mín verk, því
mig langar til að verða gott tón-
skáld. Ennþá veit ég ekki hvaða
stefnu ég mun fylgja, en ég á
eftir að komast að því. Ég er viss
um það.
— Ég kem ekki til með að
spila mikið fyrir almenning á
næstunni, því ég er áð reyna að
þróa hjá mér nýjan hljómburð
og nýjan tón. Svo hef ég hug á
að senda frá mer kvikmynd með
tónlistinni minni. Það verður
gott — ella læt ég það ekki frá
mér fara.
— Ég er mjög hamingjusamur
því allt lífið blasir við mér.
Jú, lífið blasti við honum — í
nokkra daga. Eftir lifir minning-
in um einn af snillingum þessar-
ar aldar.
☆
SfÐUSTU DAGAR...
Framhald af bls. 34.
bandi. Það hefði auðvitað orð-
ið algjör katastrófa, svo það
var beðið þar til hann var bú-
inn að ljúka sér af. Eftir
shówið komu þeir bakvið þar sem
lágu blóm frá aðdáendum í haug-
um. Þeir supu þarna á viskíflösku
og slöppuðu af, horfðu á blómin
en auk þeirra var þarna sæt,
sænsk dama og ungur aðdáandi.
Annars segja myndirnar sitt...“
(Þá minnist Sigurgeir á það í
bréfinu, með mikilli vandlætingu,
að ég hafi talað um, í 34. tbl.
1970, að í Stokkhólmi væri ekk-
ert að ske í poppinu. Mótmælir
hann þessu harðlega, og bendir
mér á að siðan ég fór þaðan hafi
Rolling Stones, Jimi Hendrix, Jo-
an Baez, Manfred Mann Chapter
III, Blood, Sweat & Tears og
margir fleiri komið þar, og vil ég
því leyfa mér að biðja hann og
aðra Stokkhólmsbúa afsökunar á
fyrrgreindum ummælum mínum
og dreg þau hið skjótasta til
baka). ☆
43. tbi VIKAN 39