Vikan - 08.04.1971, Blaðsíða 25

— Ég held að honum sé trú-
andi til alls sem getur aukið
völd hans, svaraði Kit. Hann
gekk fram um eitt skref og
greip hönd hennar og leit í
augu hennar. — Lofaðu mér
því að gefa þig ekki á vald
hans, nema að athuga fyrst
hvort ég hef ekki á réttu að
standa.
— Ég lofa engu, slepptu
mér! Hún reyndi af alefli að
losa hönd sína, en þegar það
heppnaðist ekki, réðist hún að
honum með orðaflaumi. ■— Ef
þetta er satt, þá kemur það að
minnsta kosti ekki þér við! Ég
vil heldur vera vinkona kon-
ungsins og skoða mig um í hin-
um stóra heimi, en að verða
húsmóðir á einhverri plant-
ekrunni hérna!
Hann sleppti henni snögg-
lega og gekk nokkur skref aft-
ur á bak. Hann hafði kreist
svo fast úlnlið hennar að það
skildi eftir sig rauð merki.
— Ég skil, sagði hann lágt,
— það leið þá ekki á löngu
þangað til þitt fína bláa blóð
gerði vart við sig. Ég bið þig,
allra auðmjúklegast, fyrirgefn-
ingar.
Hann hneigði sig lauslega
fyrir Oliviu og arkaði út. f dyr-
unum nam hann staðar við það
að Damaris kallaði til hans, og
nú var röddin ekki þrjózku-
leg, heldur óttafull.
— Kit, þú getur ekki yfir-
gefið mig á þennan hátt! Við
hittumst kannske aldrei fram-
ar.
Hann sneri sér við. Hann
var náfölur og undarlegir
drættir voru kringum munn-
inn. Augu hans voru dökk
af reiði, en iíklega líka af
sársauka.
— Vertu róleg, þetta er ekki
lokakveðja! sagði hann snöggt.
— É’g hef ekki sagt skilið við
þig ennþá, Damaris. Við eig-
um eftir að hittast aftur.
Kit reið beint til húss land-
stjórans og óskaði eftir viðtali
við Chelsham jarl....
Kit fann Ingram Fletcher
hjá jarlinum og undraðist með
sjálfum sér hvað það væri sem
þeir væru að makka saman.
Chelsham tók á móti honum
með háðsglotti, hann hafði bú-
izt við heimsókn hans, þegar
brottför Damaris færi að kvis-
ast. Kit heilsaði stuttaralega
og bað um viðtal við jarlinn.
Chelsham var mjög elskuleg-
ur. —- Sjálfsagt, sagði hánn,
viljið þér ekki fá yður sæti?
Kit leit á Fletcher. — Viljið
þér leyfa okkur að vera ein-
um, erindi mitt er einkamál.
— Fletcher stirðnaði í fram-
an, en Chelsham sagði með
hæðnisrödd:
— Það er sjálfsagt. Við
Fletcher getum talað saman
síðar. Við vitum að Lucifer
skipstjóri er alltaf önnum kaf-
inn. Hann beið þar til Fletcher
gekk treglega út úr herberg-
inu, en svo hélt hann áfram:
— Ég reikna með að erindi yð-
ar muni vera eitthvað í sam-
bandi við brottför mína frá
Jamaica?
Nei, svo er ekki, svaraði
Kit, stuttur í spuna, — það er
vegna brottfarar frænku yðar.
Það varð stutt þögn. — Já,
auðvitað, sagði Chelsham lágt.
- En má ég þá benda á þá
staðreynd að frænka mín er
ekki á yðar vegum lengur.
- Þótt hún sé það ekki, þá
mun ég alltaf láta mig varða
velferð hennar! Kit var ákveð-
inn í því að vera rólegur, en
nú var það á takmörkum að
hann gæti það. — Drottinn
minn, þér haldið þó ekki að
þessir atburðir geti þurrkað út
öll árin, sem á undan eru geng-
in? Haldið þér að ég standi
hér aðgerðarlaus og horfi á að
þér leiðið hana út á þá braut,
sem þér hafið hugsað henni?
— Og hvaða braut er það,
ef ég má gerast svo djarfur
að spyrja? Jarlinn pírði augun
svo þau voru eins og mjóar
rifur.
— Þér hafið fyllt hana
draumum um lífið við hirðina
og blindað hana með loforðum
um glæsilega framtíð....
— Brandon skipstjóri, má ég
minna yður á að ég hef tölu-
verð áhrif í Englandi. Það ætti
að vera nóg að Damaris er
systurdóttir mín og þar að
auki mjög glæsileg stúlka, til
að skapa henni örugga fram-
tíð.
— En ef hún hefði ekki feg-
urð og greind til að bera, herra
minn, myndi yður þá vera svo
mikið í mun að kynna hana
sem frænku yðar? Eg held,
satt að segja, að það sé vegna
eigin hagsmuna að þér lofið
henni hirðmeyjarstöðunni.
Drottningin hefur margar hirð-
meyjar, er mér sagt. Eins og
til dæmis lafði Castlemayne!
Chelsham hallaði sér aftur á
bak í stólnum og virti fyrir sér
þennan reiða unga mann, með
háðsglotti. Honum fannst hann
hafa ráð á að brosa, því að ef
Damaris Tremayne kaus frek-
ar að fylgja frænda sínum til
Englands, þá gat Brandon ekk-
ert gert til að hindra það.
—■ Álit yðar er mjög greini-
legt, sagði hann með fyrirlitn-
ingarsvip. — Eg ætla ekki að
eyða orðum að þessum móðg-
andi aðdróttunum. En ég leyfi
mér að benda yður á að Da-
maris er sjálf mjög áköf í að
komast sem fyrst burt frá Ja-
maica. Það er reyndar ekki
undarlegt. Mér er sagt að hún
hafi elskað ungan mann, sem
missti lífið í einum af bardög-
um yðar við Spánverjana.
Það kom ónotalega við Kit
að hann skyldi nefna Nick, en
þess hafði Chelsham líka ætl-
azt til. En jarlinn var ekki við-
búinn því sem á eftir kom.
Kit hafði ekki tekið sér sæti
og nú stóð hann við stólbakið
og hélt fast um bríkina. Hann
tók nú til máls, fullkomlega
rólegur. — Myndi hún vera
eins áfjáð að fara með yður til
Englands, ef hún vissi um hina
réttu orsök fyrir dauða föður
hennar?
Jarlinn hrökk við og settist
upp í stólnum og nú gleymdi
hann alveg brosinu. Andlit
hans varð náfölt, augun hörð
eins og demantar, — hættuleg.
— Hvað í djöflinum eigið þér
við?
— Má ég skýra þetta nánar.
Nú var það Kit sem gat bros-
að háðslega. — Ég á við það
hvort hún væri eins áköf að
fylgja yður, ef hún vissi að þér
eruð morðingi föður hennar!
Þér hafið verið of öruggur um
yður, herra minn! John Tre-
mayne fól ekki móður minni
að annast barnið. Ég hitti hann
á veginum, þegar hestur hans
féll af þreytu og þér voruð á
hælum hans. Hann fleygði
barninu í fangið á mér og bað
mig að fela það í skóginum,
meðan hann reyndi að leiða
yður á villigötur. Eg var í að-
eins tíu metra fjarlægð, þegar
þér skutuð hann til bana.
Chelsham var nú orðinn sót-
Framhald á bls. 56.
14. TBL. VIKAN 25