Vikan - 08.04.1971, Blaðsíða 54

SÓLUM FLESTAR STÆRÐIR HJÓLBARÐA FYRIR
VINNUVELAR, VEGHEFLA, DRÁTTARVÉLAR,
VÖRULYFTARA OG BIFREIÐAR
Sölning hf.
Baldurshaga við Suðurlandsveg, Reykjavík.
Sími 84320. Pósthólf 741.
búið saman, hefur Björn að-
eins haft hlutverk, sem hafa
verið heldur niðurdrepandi.
Áður gerðum við að gamni
okkar út af því hve hann lifði
sig inn í hlutverkin. Við hent-
um gaman að því hve hann
kunni lítið að fara með pen-
inga. Nú er þetta ekki skemmti-
legt lengur, nú gerir ábyrgðar-
leysi hans mér gramt í geði.
Okkur fannst allt svo einfalt
og látlaust, þegar við hittumst
fyrst. Fyrsta sinn sem ég sá
Björn, þá stóð hann á þrepun-
um við sumarhúsið okkar á
litlu skerjagarðseyjunni og tal-
aði við mömmu. Ég kom neðan
frá baðströndinni og þegar ég
kom auga á hann þótti mér
leiðinlegt hve ég var úfin og
baðskápan mín óhrein. Ég hefði
kosið að vera falleg, þegar
hann fyrst leit mig augum.
Hann var með hópi kvik-
myndaleikara, sem höfðu kom-
ið til eyjarinnar, öllum á óvart.
Hann var að falast eftir her-
bergi til leigu.
Fyrstu vikuna hittumst við
ekki oft. Það var sólskin á
hverjum degi og Björn var all-
an daginn við vinnu sína um
borð í báti, sem lá langt úti á
firði. Hann var samt vanur að
sitja hjá okkur á veröndinni
smástund á hverju kvöldi, áð-
ur en hann fór í háttinn.
Næstu viku var rigning og
vont veður. Kvikmyndafólkið
gekk eirðarlaust um og beið
eftir sólinni. Við Björn ráfuð-
um fram og aftur um eyna
alla dagana. Ég finn ennþá ilm-
inn af regnvotum greinum
trjánna, sem slógust í andlit
okkar.
Á kvöldin sátum við í gler-
veröndinni. Við töluðum um
okkur sjálf, lífið og framtíðar-
drauma. Það var dásamleg vika.
Síðan komu nokkrir sólskins-
dagar og þá var kvikmyndað
af kappi, en síðan fór hópur-
inn, eins skyndilega og hann
kom. Og það var hljótt á eynni.
Þegar ég fékk fyrsta bréfið
hans, fann ég að ég elskaði
hann. Þetta var fyrsta ástar-
bréfið sem ég fékk og það var
dásamlegt. Síðar sá ég að efni
bréfsins var aðallega tilvitnan-
ir úr leikritum Shakespeares,
en það gerði ekkert til. Til-
finningar hans voru einlægar.
Hann var uppi í Norrland
við kvikmyndaleik. Við skrif-
uðumst á daglega. Þegar fríið
mitt var búið og ég komin til
borgarinnar, hringdi hann oft
í mig og það voru bæði löng
og rándýr símtöl. Loksins kom
hann sjálfur til borgarinnar.
Við fundum að við gátum ekki
án hvors annars verið. Björn
stakk upp á því að ég flytti
heim til hans.
—■ En þið ætlið þá vonandi
að gifta ykkur áður, spurði
mamma, skelfingu lostin.
— Aldrei að eilífu, hafði
Björn svarað. — Það er á móti
sannfæringu minni. Fólk væri
yfirleitt hamingjusamara í
sambúð, ef það væri ógift. Sjá-
ið .bara vini mina við leikhús-
ið, þar giftist fólk og skilur og
það er sannarlega ekki ham-
ingjusamt.
Við fluttum saman. Foreldr-
ar mínir voru mjö gleiðir vegna
þess og brúðarslörið hennar
ömmu lá ennþá ónotað og guln-
aði i umbúðum sínum.
Ég opna útidyrnar og geng
inn í anddyrið. Björn er ekki
kominn heim frá leikhúsinu
ennþá.
Það var bezt að kveikja á
ofninum og búa út skemmti-
legan kvöldverð handa honum.
Ég dúkaði borðið af mikilli
nákvæmni, setti á það blóm og
kerti. Ég vil að honum þyki
notalegra að koma heim, held-
ur en að fara á veitingahús eft-
ir sýningar, eins og félagar
hans gera.
Þegar ég var búin að ganga
frá matnum og stinga honum
inn í ofninn, geng ég inn í stof-
una og sezt í sófann til að bíða.
Ég reyni að kæfa geispana, ég
er alltaf syfjuð og þreytt þessa
dagana. Þegar Björn kemur
heim frá leikhúsinu, vill hann
helzt ekki fara beint í rúmið.
Hann verður að slaka á, borða
og rabba, áður en hann getur
farið að sofa. Ég fer snemma á
fætur, ég verð að vera komin
á skrifstofuna klukkan 9, hress
og úthvíld, en það er langt síð-
an ég hef verið það. Stundum
langar mig til að gefa það allt
á bátinn og sofa, — sofa. En
þá getum við aldrei hitzt, við
Björn, ef ég væri ekki vakandi,
þegar hann kemur heim frá
leikhúsinu.
Ég hrekk við, þegar ég heyri
í lyklinum hans í skránni, ég
hlýt að hafa blundað. Hann
kemur beint til mín og kyssir
mig á ennið.
— Svefn þér í auga! í hjarta
fró, segir hann og hlær 'glað-
lega.
— Ljúft væri að búa við
svefn og ró, svaraði ég. Eitt-
hvað þessu líkt var það í Ro-
meo og Julia, og ég er stolt,
þegar ég man eitthvað slíkt.
Það hefur þá eitthvað seitlazt
inn í mína einföldu skrifstofu-
sál.
— Við setjumst við borðið.
Björn borðar með góðri lyst,
hann er svangur.
— En vel á minnzt . . . segir
hann og lítur upp frá diskin-
um. Hann er eitthvað sakbit-
inn á svipinn.
— Hvað?
— Ég borgaði ekki húsaleig-
una í dag, peningarnir dugðu
ekki.
— En ég lagði þá á eldhús-
borðið. Hafði ég mistalið mig?
— Nei, en ég neyddist til að
taka leigubíl, annars hefði ég
komið of seint í útvarpið. Ég
hafði ekki nóg fyrir bílnum,
svo ég neyddist til að taka af
húsaleigupeningunum. Ég tók
líka leigubíl heim, ég þoli ekki
þessar biðraðir við strætisvagn-
ana. Hér hefur þú afganginn.
Hann tók nokkra krumpaða
seðlg upp úr. vasanum.
— En við vorum búin að
ákveða að spara þennan mán-
uð, meðan við erum að borga
skattinn og höfum svo mörg
önnur útgjöld. Ég fer nú að
óska að hlutverkaskipunin í
leikhúsinu verði með öðrum
hætti, þegar þú lifir þig svona
inn í hlutverkin, sagði ég með
biturri rödd.
Mér varð hugsað til þess að
ég stæði í biðröð við strætis-
vagnana á hverjum morgni,
þar sem maður varð bókstaf-
lega að troða sér áfram. Ég
hugsaði líka til þess hvernig
það væri að komast heim í
þessum farartækjum, hlaðin
matarpökkum. Hugsa sér ef ég
gæti fengið mig til að sinna
hvorki skatti eða skuldum og
stökkva upp í næsta leigubíl.
Blörn var leiður á svipinn.
— Ég skal fara til gjaldkerans
á morgun og fá eitthvað af
kaupinu mínu fyrirfram. Þú
mátt bara ekki vera vond, það
gæti gert mig vitlausan.
54 VIKAN 14.TBL.