Vikan - 22.04.1971, Qupperneq 16

HVOR
VAR
ÞAÐ?
Joanna rölti í hægðum sínum
milli söluborðanna, þar sem
þeldökkir sölumenn sátu, eða
réttara sagt lágu, innan um
söluvarninginn. Þeir fylgdu
henni með augunum og ákaf-
inn skein úr augum þeirra.
Þetta var reyndar merkis-
dagur. Þetta var í fyrsta skipti
í öll þau ár, sem hún hafði bú-
ið í Afríku, sem hún var á
hnotskóg eftir einhverjum
minjagrip handa sjálfri sér.
Hún hafði keypt marga hluti
áður, en alltaf til gjafa handa
öðrum.
Hún nam staðar fyrir fram-
an eitt borðið, sem var hlaðið
tréskurðarmyndum og tók upp
lítinn fugl, mjög hálslangan.
Rauðbrúnn viðurinn var slétt-
ur og silkimjúkur viðkomu.
Sölumaðurinn þaut á fætur,
brosti út undir eyru, svo það
skein í skjannahvítar tennurn-
ar.
— Fimm kwacha,' frú mín,
sagði hann. — Alveg sérstakt
verð handa yður! Hann hló
hjartanlega, eins og Afríkubú-
um er svo eðlilegt.
Hún gat ekki annað en hrif-
izt af ákafa hans.
— Allt of ódýrt, sagði hún
hlæjandi.
— Ó, frú, hann er svo fal-
legur....
— Já, en allt of dýr!
Sölumaðurinn við næsta borð
fór að ýta til hennar sínum
söluvarningi; þvottakörfum úr
fléttuðum tágum, fagurlega
skreyttum.
Fjögur kwacha, aðeins
yðar vegna, sagði sá fyrri.
Hann deplaði augunum laumu-
lega til hennar, eins og þau
ættu sér sameiginlegt vanda-
mál. — Það er mjög ódýrt.
Joanna hikaði andartak. Svo
kinkaði hún kolli. — Ég ætla
að fá hann, sagði hún og opn-
aði töskuna sína.
— Á þetta að vera gjöf?
— Nei, ég kaupi fuglinn
handa sjálfri mér. Ég ætla að
taka hann með mér til minn-
ingar....
— A-ha. Hann tróð seðlun-
um niður í brjóstvasa skyrt-
unnar og setti varlega fuglinn
i plastpoka. — Til minningar
um Zambiu? Um Lusaka?
Eða til minningar um Tim?
hugsaði Joanna, meðan hún
gekk yfir götuna og að póst-
húsinu.
Hún opnaði pósthólfið og fór
sér hægt, hugsaði það sama,
sem hún hafði hugsað í gær
og fyrradag.... Nicholas hef-
ur ekki getað svarað svona
fljótt; ekki vona . . . þá verð-
urðu bara fyrir vonbrigðum.
Pósthólfið var tómt. Joanna
beit á vörina og sneri við. Á
morgun förum við, hugsaði
hún. Snemma í fyrramálið, áð-
ur en pósturinn verður borinn
út.
að var nokkuð kaldhæðnis-
legt að Tim var sá sem
kynnti hana fyrir Nicholas.
Hún brosti út í annað munn-
vikið, þegar hún náði bílnum
út af stæðinu við járnbrautar-
stöðina, þar sem bougainvillan
hékk eins og fjólublátt teppi
yfir girðinguna.
Þeldökkir og hvítir starfs-
menn tóku nú að streyma út
úr stjórnarbyggingunni. Tim
kom síðastur, eins og venju-
lega.
Hún heyrði hæla hans skella
við steinþrepin, svo kom hann
úr blásvarta skugganum, út
í skerandi síðdegissólina.
Var hann orðinn grennri?
Hún virti hann vel fyrir sér.
Andlitið var tekið og drætt-
irnir við munninn gerðu hann
eldri í útliti, eldri en þrjátíu
og átta ára.
Hún flutti sig undan stýrinu,
þegar hann tók í hurðina. Hon-
um fannst óþægilegt að vera
farþegi.
— Sæl og blessuð, Jo, sagði
hann og kyssti hana lauslega,
einhvers staðar nálægt vinstra
eyranu. Svo stakk bann
kveikjulyklinum í og flutti
hnén, eins og hann gerði allt-
af, því hann var svo hár. Kné
hennar náðu ekki nema fram
á mið læri hans.
— Ertu búin að setja niður
i töskurnar? Hann sneri bíln-
um og þá skein sólin i augu
hans.
— Fjandinn hafi það, sagði
hann og dró niður sólhlífina.
— Já, sagði hún, — það er
að segja hér um bil.
— Það er gott. Ég vil helzt
leggja af stað klukkan fimm,
þá getum við verið laus við
tollinn í Chirundu, áður en
hitinn verður óbærilegur. Hvað
Framhald á bls. 38.
Hvers vegna var hún ekki
búin að segja honum
það fyrr? En hvað átti
hún að segja?
Hvað gat kona, sem ætlaði
að yfirgefa manninn
sinn, sagt?
Hún hirti ekki lengur um að
leyna því fyrir Tim. Þau Nicholas
voru nú stöðugt saman
og hún vonaði nsstum því
að Tim frétti það.