Vikan - 22.04.1971, Side 52

sitt. Segir að þá standi full-
yrðing gegn fullyrðingu.
"VT firlögregluþjónninn fór út
úr herberginu og kom aft-
ur ásamt Sugar.
Hún var aftur komin í svart
og kuðlaði vasaklút í lófanum.
Ég hlustaði aðeins með öðru
eyranu. Mike hafði sagt að
litli grafhundurinn væri veik-
ur, og það var lýgi; hann kom
seint heim um kvöldið sem
John var myrtur og sagðist
hafa verið hjá dýralækninum
. . . það var lýgi líka. En hvar
hafði hann verið? Ég heyrði
utan að mér að Wilkinson
rakti alla atburðarásina á ný.
Hann byrjaði frá því, sem skeð
hafði um nóttina, og spurði Su-
gar hvort hún hefði heyrt
it* Viricí cr clri0 Ul'm
uv/nnui CUct ulUg. XJLUH
hristi höfuðið og sagðist hafa
vaknað þegar ég æpti, hlaup-
)ð þá fram í forstofuna og
kveikt ljósið. En þá sást eng-
inn . . . en bíðum við, dyrnar
höfðu verið ólæstar.
Hún hikaði og leit á mig áð-
ur en hún hélt áfram. — Ég
hélt að Pat hefði fengið mar-
tröð: Við höfðum talað um
John og morðið, og Pat virt-
ist ákaflega niðurdregin. Mér
datt meirá að segja í hug að
hún hefði reynt að... . En
dyrnar voru sem sagt ólæstar,
og Pat var sannfærð um að
einhver hefði reynt að hrinda
henni út um gluggann.
Einhver hafði reynt það, og
það sagði' ég. en Wilkinson
hélt sinu striki án þess að
hlusta á mig. Þegar Sugar
heyrði að Jimmy hefði enga
. örugga fjarvistarsönnun, sagði
hún að hann hefði ekki viljað
að hún giftist John. Það vakti
sýnilega áhuga hjá Wilkinson,
og hann spurði hvers vegna.
Sugar yppti öxlum.
— Vegna peninganna, geri
ég ráð fyrir.
— Minntist hann nokkru
sinni á það við yður?
— Nei, ekki beinlínis, en Su-
gar hafði engu að síður skilið
það á honum. Hvernig? spurði
Wilkinson.
En það gat Sugar ekki út-
skýrt nánar. Kannski átti hin
næma skynjun konunnar þar
hlut að máli....
— Hvað um Bill Ransome?
Var hann mótfallinn því að þér
giftust frænda hans?
— Nú, sagði Sugar og forð-
aðist að líta á mig. — John
hafði alltaf sagt að Bill og
Jimmy fengju allt, sem hann
léti eftir sig, en ef hann kvænt-
ist.. . . Hún sló höndunum út
frá sér.
— Hvenær ætluðuð þið að
gifta ykkur?
—A næstunni, en við höfð-
um ekki fastákveðið daginn.
— Vissu frændúr hans það?
— Allir vissu það. Ég á við
. . . þeim hlýtur að hafa skil-
izt það.
Ég reyndi að segja að Bill
hefði aldrei farið að myrða
John til að hindra' að hann
kvæntist Sugar, en Wilkinson
nennti ekkí einu sinni að líta
á mig. Þess í stað spurði hann
Sugar, hvort hún vissi að John
hefði arfleitt hana að pening-
um. Hún kipptist við. -— Hvað
eigið þér við? Hafið þér séð
erfðaskrána? Hún greip and-
ann á lofti og hrópaði: — Hve
mikið er það?
Það lá í augum uppi, að þetta
kom henni á óvart, og hún
flýtti sér að segja lögreglu-
manninum að hún hefði aldrei
látið sig dreyma um að John
ætlaði henni eitthvað í erfða-
skrá sinni . . . að minnsta kosti
ekki að svo komnu máli. —
Hve mikið er það? endurtók
hún áköf.
— Tíu þúsund dollarar, sagði
Wilkinson. — Hvers vegna
haldið þér að hann hafi arf-
leitt yður að þeim, ungfrú
Candy?
— Hef ekki hu.gmynd um
það. Hann nefndi það aldrei
einu orði. Ég skil ekki hvers
vegna....
Hún þagnaði, og Wilkinson
leit uppörvandi á hana. — Þér
skiljið ekki hvers vegna. Hvað
eigið þér við með því?
Hún yppti öxlum. —• Mér
finnst það undarlegt. Við ætl-
uðum að gifta okkur, og . . .
já, mér finnst það talsvert
furðulegt. Hvenær gerði hann
skrána?
— Sjálf erfðaskráin var gerð
fyrir fimm árum. En Ransome
bætti tvisvar við hana. í fyrra
sinnið þegar frú Sales hætti
sem einkaritari hans og í það
síðara fyrir um það bil mán-
uði'. ... Það er sú viðbót, sem
er viðvikjandi yður.
Hún hristi höfuðið. — Ég
vissi ekkert um það. Ég skil
ekki hvers vegna hann gerði
það.
-— Hann gæti til dæmis.hafa
gert það af því, sagði Wilkin-
son hægt, — að hann hafi ver-
ið hræddur um að verða myrt-
ur.
— John!
— Hann hefur kannski vilj-
að tryggja, að þér.... Hann
litaðist um í ríkmannlega búnu
herberginu, — ja, ekki kann-
ski beinlínis að séð væri fyrir
yður um alla framtíð, en að
þér fengjuð . . . fengjúð eitt-
hvað fyrir samband yðar við
hann.
— Hann var ekki hræddur
við neitt, og ég vissi ekkert um
þetta, sagði Sugar ákveðin.
Wilkinson spurði nokkurra
spurninga í viðbót, sagði að
þetta væri nóg í bili og fór.
Tæja! Sugar lokaði dyrunum
á eftir honum og starði á
mig. — Tíu þúsund! Getur þú
skilið hvað hann átti við með
því?
— Hann var gefinn fyrir að
hafa reglu á hlutunum, sagði
ég. — Hann hefur sjáifsagt
hugsað sem svo, að áður en þið
væruð gift, þá . . . nú, hver
sem er getur orðið fyrir stræt-
isvagni.
— Þú hefur kannski rétt
fyrir þér, sagði hún dauflega.
— Og þar með er ég komin á
listann yfir grunaða. Það sá ég
á honum!
— Við liggjum öll undir
grun, sagði ég. í sama bili var
dyrabjöllunni hringt. Það var
Bill.
Síminn hringdi líka, og Su- ■
gar fór til að svara. Ég var
fegin að fá tækifæri til að vera
í einrúmi með Bill í nokkrar
mínútur. Hann sagði að lög-
reglan hefði haft hann í gæzlu
til miðnættis, en hún teldi
ekki líklegt að hann væri
morðinginn. Andlit hans var
fölt og þreytulegt, og ég hef
varla verið glæsilegri.. En í
svipinn fann ég ekki til ann-
ars en feginleika vegna þess
Höf nm grlæsilegrt
lirval af
snmarskóm á
börn ogr fullorðna
SKÚBÚDIN suðurveri
SlMI
8
3
2
2
5
52 VIKAN 16. TBL.