Vikan - 22.04.1971, Side 53

nð hann var kominn til mín.
Svo kom Sugar aftur, æst og
rauð í framan. Það var Ly-
dia Rakcley, sagði hún. Lög-
reglan heimsótti hana. En sá
dónaskapur! Þeir hafa engan
rétt á að yfirheyra vini mína.
Höfðu þeir áhuga á fjar-
vistarsönnuninni þinni? spurði
Bill.
Sugar leit snöggt á hann.
Já. Þeir spurðu hvort það væri
satt, að ég hefði verið hjá henni
kvöldið, sem John var myrt-
ur, og hvort hún væri viss um
að ég hefði verið á vinnustof-
unni allan timann.
Varstu það? spurði Bill.
Auðvitað! En fíflið hún
Lydia sagði þeim að hún væri
ckki alveg viss um það. Ég sat
hjá . . . maðurinn hennar sat
á milli okkar, á ég við, og það
var dimiyit i herberginu. Hún
sagði þeim að hún héldi að ég
hefði verið þar, en að ég hefði
getað læðzt út meðan verið var
að sýna. Aðeins fimm eða sex
manneskjur voru viðstaddar,
og ég hefði ekki getað hóstað
án þess að einhver hefði tekið
eftir því. Hún vatt sér við og
starði á mig ævareið. Hvað
sagði ég? Þeir gruna mig!
Bill settist og brosti dauft.
Gerir það nokkuð til? Þetta
er óneitanlega öndvegis fé-
lagsskapur. Við Pat. Jimmy.
Og nú ert bú lika komin í hóp-
inn.
Og Edith Sales, hugsaði ég.
Cg Mike Reilly.
En ég var þar allan tim-
ann! hrópaði Sugar æst. — Að
hugsa sér að nokkur skuli geta
verið svona vitlaus.
Taktu því rólega, sagði
Bill þreytulega. Til að koma
þér í verulega klemmu þyrftu
þeir að ná í einhvern, sem
hefði séð þig fara inn í eða út
úr sjónvarpsstofunni. Ég hélt
annars að þeir hefðu vörð við
dyrnar, meðan sýningar stæðu
yfir.
Sugar hrukkaði .ennið. —
Það er víst rétt. Ég kom eitt
sinn of seint á sýningu hjá
Rakeley - það var fyrir
nokkrum mánuðum — og
komst þá ekki inn.
- Þú þarft ekki heldur ann-
að en að segja lögreglunni,
hvað gerðist á skerminum,
sagði ég.
Sýningin var send út
sama kvöldið, svo að ég hefði
aiveg eins getað séð hana þá,
sagði hún stutt í spuna.
— Ég verð að tala við þig,
Pat, sagði Bill. — Við skrepp-
um út í hádegisverð.
Síminn hringdi aftur.
Sugar gekk inn i bókáher-
bergið til að svara, og í þetta
sinn heyrðum við hvað hún
sagði í símann. Hún hljóðaði
beinlínis. Hvað eruð þér að
segja? Hver er það? Nú svar-
íð.... Svo heyrðum við að
hún skellti á, og Biil stóð upp
og gekk til dyra. Ég fylgdi
honum eftir.
Sugar sat við hliðina á sím-
anum, og hún var svo hvít í
framan að ég var hrædd um
að það væri að líða yfir hana.
Einhver sagði að ég hefði
myrt John! Ó, Pat! Hún há-
grét. Það var ég,' sem hann
reyndi að myrða í nótt. Hann
hlýtur að hafa haldið að það
væri ég, sem stóð við glugg-
ann!
Hvað er hún að tala um?
spurði Bill og greip um hand-
legg mér. — Reyndi einhver
að myrða þig, Pat?
Ég sagði honum frá nætur-
árásinni við gluggann. Hann
sagði ekki, orð, en sneri sér
við og gekk inn í stofuna. Ég
vissi að hann var að virða fyrir
sér gluggann.
Sugar þaut á eftir honum. -
Það gæti hafa verið þú, Bill!
æpti hún. — Eða Jimmy! Pat
hringdi til ykkar beggja, en
hvorugur var heima. Klukkan
var yfir tvö, og. . . .
Stilltu þig, sagði Bill
gramur. — Hvers vegna ætt-
um við Jimmy að hafa ein-
hverja löngun til að myrða
þig?
--- Ég veit það ekki. En það
var einhver í íbúðinni. Fyrst
í stað trúði ég Pat ekki. Ég
hélt að hana hefði dreymt
eða. . . . Hún leit á mig stórum
augum. Ég . . . ég hélt satt
að segja að hún hefði ætlað
að fremja sjálfsmorð, en misst
kjarkinn á síðasta andartaki
og æpt á hjálp.
Bill hrukkaði ennið. — Við
skulum fá alveg úr þessu skor-
ið, sagði hann. — Hélztu að
Pat hefði hugsað sér að
stökkva út um glugga á níundu
hæð? Hélztu að hún hefði
myrt John? Ertu að reyna að
gefa það í skyn?
N-nei.
— Hver hringdi?
En Sugar gerði ekki nema
að hrista höfuðið.
— Var það karl eða kona?
spurði Bill.
— Það var karlmannsrödd,
sagði Sugar skjálfandi. — En
ég þekkti hana ekki.
Framhald í næsta blaði.
Knattspyrnu-
handbókin
óskabók stráka
á
öllnm aldri
Fæst hjá næsta bóksala
HILMIR HF. SKIPHOLTI 33
PÖSTHÖLF 533 SÍMI 35320 REYKJAVÍK
16. TBL. VIKAN 53