Vikan - 22.04.1971, Side 54

JOHN LENNON
Framhald af bls. 23.
drei náð sér eftir það. Nú er
hann að verða gamall og leiðin-
legur og þess vegna er hann að
skíta okkur út. Ég mótmæli því
vegna þess að við sömdum
meira að segja fyrir hann annað
lagið hans. Mick sagði einu
sinni: „Það er hægt að græða
peninga á friði“. Við græddum
ekkert á því.
Yoko: — Við töpuðum á því..
— Víssuð þið, þegar „Sgt.
Pepper“ kom út að þið höfðuð
sett saman stórkostlega plötu?
Kannst ykkur það á meðan þið
voruð að taka hana upp?
— Já. Það sama fannst okk-
ur um „Rubber Soul“ og „Re-
volver".
— Hvað fannst þér um gagn-
rýnina á „Sgt. Pepper“ í New
York Times?
— Ég veit það ekki. Ég man
hana ekki. Fékk hún slæma
dóma?
— Já.
— Ég man það ekki. f þá
daga skipti gagnrýni ekki svo
miklu máli vegna þess að hún
gerði okkur ekkert, til eða frá.
Sama hvað skeði, við vorum á
toppnum. í dag er ég aftur á
móti óskaplega viðkvæmur fyr-
ir öllu svona, en þá vorum við
alltof stórir. Það mátti ekki
snerta okkur. Ég man ekkert
eftir neinni gagnrýni, því ég
las hana aldrei. Við vorum
þannig.. . ég las ékki einu sinni
forsíðufréttirnar um okkur, því
mér fannst hundleiðinlegt að
lesa um ' okkur. Ég man ekki
einu sinni eftir að hafa heyrt
um þetta sem þú ert að tala um.
Það hefur verið reynt að slá
okkur kalda alveg síðan við
byrjuðum, sérstaklega brezka
pressan. Þeir hafa alltaf verið
að segja: „Hvað ætlið þið svo
að gera þegar bólan hjaðnar?"
Okkur þótti þetta sniðugt og
sögðum þetta hver við annan
daglega. Við myndum hætta
þegar okkur sýndist en ekki
þegar einhverjum lúsablesa hjá
NBC eða BBC dytti það í hug,
hvað þá heldur almenningi. Við
vorum ekta og vissum hvað við
vorum að gera.
Auðvitað gerðum við mörg
mistök, en við vissum alltaf
innra með okkur að við mvnd-
um geta haft þetta eins og okk-
ur sýndist en ekki einhverjum
öðrum. í raun og veru var
ákaflega fátt sem Bítlarnir
lentu í sem við höfðum ekki
þaulhugsað — hvort það ætti
að gerast eða ekki, hvernig við-
tökur það fengi og hvort það
myndi duga okkur þegar fram
í sækti. Við vissum allt svona,
höfðum einskonar eðlishvöt um
svona hluti.
— Hvers vegna getur þú ekki
verið án Yoko?
— Ég get það, en mig langar
það ekki. Ég sé enga ástæðu í
heiminum til þess að vera án
hennar. Það er mér ekkert mik-
ilvægara en okkar samband,
ekkert. Okkur finnst gaman að
vera alltaf saman og þó við
gætum bæði komist af sitt í
hvoru lagi, til hvers? Ég ætla
ekki að fórna ást, raunverulegri
ást, fyrir einhverja helvítis hóru
eða vín eða bíssniss, því að lok-
um, er maður einn á nóttinni.
Hvorugt okkar vill vera það og
það er ekki hægt að fylla rúm-
ið sitt af hljómsveitarmellum.
Ég vil ekki vera glaumgosi.
Eins og ég segi þarna i einu
laginu, þá er ég búinn að gang-
ast í gegnum þetta allt saman
og ekkert hefur betri áhrif
heldur en að láta einhvern sem
maður elskar halda utan um
sig.
— Hvað fannst bér um
(Charles) Manson og það allt
saman? .
— Ég veit ekki hvað mér
fannst þegar það skeði. Mikið
af því sem Manson segir er satt,
hann er afkvæmi ríkisins, af-
kvæmi okkar og hann tók við
börnum okkar þégar enginn
annar vildi gera það. En auð-
vitað er hann klikkaður.
— Hvað um „Piggies“ og
„Helter Skelter"?
— Hann er eins og margir
aðrir Bítla-aðdáendur, sem lesa
alls konar tákn úr því sem við
höfum sagt. Við vorum vanir
að hlæja að þessu öllu saman;
einhver snobbari, intellektúali,
las eitthvað eftir mig eða ann-
an og tók það alvarlega og eins
var með krakkana. Vissulega
tókum við sjálfa okkur alvar-
lega við og við, en ég veit ekki
hvað „Helter Skelter" hefur að
gera með að stinga fólk með
hnífi. Annars hef ég aldrei
hlustað nákvæmlega 'á textann,
þetta hefur aðallega verið mér
hávaði.
— Hvernig myndir þú lýsa
„Bítlamúsík“?
— Það þýðir margt. Það er í
rauninni ekkert eitt sem er
„Bítlamúsík“. Hvernig getur
maður sagt svoleiðis. Hvað er
Bítlamúsík? „Walrus“ eða
„Penny Lane“? Hvort? Það er
ekki hægt. „I Want To Hold
Your Hand“ eða „Revolution
Number Nine“?
— Hvað var það þá í músik-
ihni ykkar sem fékk alla með í
upphafi? Hvers vegna hafði
hún svo mikil áhrif?
— Við hljómuðum öðruvísi
en allir hinir. Við hljómuðum
ekki eins og svertingjarnir
vegna þess að við vorum ekki
svartir. Við vorum aldir upp á
allt annan hátt og í öðru t.ón-
listarandrúmslofti. „Please
Please Me“ og „From Me To
You“ var okkar álit á öllu sa.m-
an. Við vorum nýir og ferskir.
Fyrsta bragðið var munn-
harpan. Áður hafði verið „Hey
Baby“ með munnhörpu og svo
var ægilegt lag sem hét „I Re-
member You“ í Englandi, en
allt í einu byrjuðum við að nota
hana í „Love Me Do“. Svo fór-
um við að tvítaka á næstu plötu.
Ég vildi gefa mikið fyrir að fá
að setja rásirnar (mixa) saman
aftur á þessum fyrstu lögum
okkar, því ég veit að það var
betra en það hljómaði þegar
það kom út.
— Hvað fannst þér um stóru
hljómleikana, eins og til dœm-
is Hollywood Bowl Hollywood
Palace og fleiri?
— Það var ægilegt, j og ég
hataði það. Nokkrir vorú góðir,
en ég hataði Hollywood Bowl.
Sumir stóru hljómleikanna voru
góðir, en ekki margir.
— Hvað finnst þér um „Give
Peace A Chance“?
— Meinarðu plötuna?
— Já.
— Mér fannst platan dásam-
leg.
— Varstu í Washington, D.C.
á mótmœladaginn, Moratorium
Day?
— Það var einmitt það sem
lagið var fyrir. Ég man að ég
heyrði alla syngja það — ann-
aðhvort í útvarpinu eða þá
sjónvarpinu. Það var stór stund
fyrir mig. Lagið var búið til
fyrir það.
Sjáðu til, ég er feiminn og
frekur svo ég bind miklar von-
ir við það sem ég geri. En ég er
líka örvæntingarfullur — kann-
ski er það allt út í hött, bara
skítur á priki. Ég meina....
Hver getur verið betri en Beet-
hoven og Shakespeare? Innst
inní mér vildi ég semja eitt-
hvað sem átti að koma í stað-
inn fyrir „We Shall Overcome”.
Ég veit ekki af hverju. Það var
alltaf verið að syngia „We Shall
Overcome" og ég hugsaði með
mér: „Hvers vegna semur ekki
einhver eitthvað fyrir fólkið?
Það er einmitt það sem ég og
við eigum að gera.“
Ég bind sams konar vonir við
„Working Class Hero“. Ég tel
að hugmyndin sé byltingar-
kennd og ég vona að það verði
fyrir verkamenn og launþega
en ekki snobbara og homma.
Ég vona að það verði eins og
„Give Peace A Chance“. Það
getur náttúrlega verið að eng-
inn taki eftir laginu en mér
finnst það vera byltingarsöngur.
Ég held að það sé fyrir fólk
eins og mig, sem er verkafólk,
annaðhvort efri eða neðristétt-
ar. Fólk sem á eftir að „þróast“
inn í miðstéttina í gegnum
maskíneríið. Þetta er mín
reynsla og ég vona að þetta sé
fólki viðvörun. Ég segi að þetta
sé byltingarsöngur, ekki lagið
sjálft, heldur lagið fyrir bylt-
inguna.
— Hvað finnst þér beztu lög- ■
in sem þú hefur samið?
— Meinarðu bezta lagið
mitt??
— Hefurðu hugsað um .það?
— Ég veit það ekki. Ef ein-
hver spyr mig hvað sé uppá-
haldslagið mitt segi ég „Star-
dust“ eða eitthvað svoleiðis. Ég
get ekki svarað svona löguðu,
ég get ekki tekið svona ákvarð-
anir. Mér hefur þó alltaf þótt
gaman að „Walrus“, „Straw-
berry Fields", „Help“, „In My
Life“ og fleirúm, en þetta eru
nokkur uppáhöld.
— Hversvegna „Help“?
— Vegna þess að ég meinti
það — það er ekta. Textinn er
jafngóður nú og hann var þá.
Ekkert hefur breyzt og ég fæ
öryggistilfinningu af því að vita
að ég vissi þó þetta mikið um
siálfan piig á þeim tíma. Ég var
að syngja „hjálp“ og ég meinti
það.
Mér fannst platan sjálf ekki
sérstaklega skemmtileg; það var
allt of hratt. Við gerðum það af
ásettu ráði — til að selja hana.
En mér finnst „I Want To Hold
Your Hand“ gott' lag. Við
sömdum -þáð í sameiningu —
það er dásamleg melódía.
Kannski geri ég „Help!“ og „I
Want To Hold Your Hand“ aft-
ur, vegna þess að mér líka lög-
in og ég get sungið þau. Ég er
hrifinn af „Strawberry Fields“
vegna þess að það er raunveru-
legt og mér finnst það stundum
eins og að tala ...
Mér finnst líka gaman að
„Across the Universe". Það er
sennilega einn bezti texti sem
ég hef gert. Það er gott ljóð —
gæti verið það allra bezta.
Sjáðu til, það sem mér líkar eru
lögin sem geta staðið ein og
sér, ljóðið sér og lagið sér. Ljóð-
in eiga ekki að þurfa að hafa
lag, maður verður að geta lesið
þau eins og venjuleg ljóð.
Framhald í nœsta blaði.
54 VIKAN 16. TBL.