Vikan - 03.06.1971, Blaðsíða 16

sína óvenjulegu sál. Hún er
opinská, segir nieiningu sina,
ekki sífíur en þegar hún lék
Moniku í kvikniyndinni, sem
framar öðru varð lil að Ieggja
}«run<lvöllinn að „sænsku synd-
inni“.
Við fórum að lala um synd-
ina vegna þess að sú spurning
liefir alltaf le}«ið lienni á hjarta.
Hað liefir ofl verið sagt um
Harriet Anderson að hún væri
ekki með ölliun mjalla. Lika
að hún væri lieimsk. Hvernig
jiorir |jú að vera svona opin-
ská? Veiztu ekki að Jiað er
rangt ?
En Harriel ladur Jiað ekki á
sig fá.
Hugsaðu um Heddu?
í uppliáfi fórum við að ræða
uin reiðina, „Iliska“ heitir það
á móðurmáli liénnar. En svo
snerist samtalið að ýmsu öðru,
sem mótar daglegt líf okkax%
ekki heinlinis hin miklu vanda-
mál, heldur smáatvikin, sem
oft verða örlagarík, um tilfinn-
ingar okkar og margt annað ...
Við tölum um óréttlæti,
nízku, gjafmildi ... Um hræðsl-
una sem orsakar inagakvalir
og ónot. Um sljórnmálamenn-
ina sem stýra rikisskútunni út
í eilíf myrkur. Um dásamleg
sumur á finnsku skerjagarðs-
evnni. Um lífslöngun og óttann
við dauðann.
Harriel er ckki nízk og hún
hikar ekki við að opna öðrum
ÞAO
ER
HOLLT
AÐ
REIÐAST
16 VIKAN 22. TBL.