Vikan - 03.06.1971, Blaðsíða 48

Róberfc
AfkFírrssor
seaisoP'
RÓBETTT ?5RHF3HRS§0R
3 fyrafa aínn
tg er frjáls
■■$ttojfákrtar'
wnm
j« r«
mm Wém
S<S-hl}<ím>j>4<M4»r
Röbert Arnfinnsson
Hver man ekki eftir hinni frábæru frammistöðu Róberts i söngleiknum
„Fiðlarinn á þakinu"? Og hver hefur ekki notið hins líflega leiks
Róberts í hlutverki „Zorba" í samnefndum söngleik, sem
nú er verið að sýna í Þjóðleikhúsinu?
Nú hefur Róbert sungið tvö lög úr hvorum þessára
söngleikja: (í fyrsta sinn og Ég er frjáls úr Zorba
og Ef ég væri ríkur og Sól rís, sól sezt úr Fiðlaranum á
þakinu) inn á hljómplötu, sem er komin i verzlanir
aðeins tólf dögum eftir að hún var hljóðrituð.
Og Róbert stendur sig ekki síður á þessari 45 snúninga hljómplötu
en hann gerir á fjölum Þjóðleikhússins.
SG - liljómplöVur
— Gott, sagði hann aðeins.
— Þú ert þreytuleg. Hvíldu
þig bara.
Hún sat í sloppnum og drakk
kaffi, gekk svo um gólf eftir
að hann var farinn, vökvaði
blómin og dundaði. Hana
verkjaði enn í höfuðið af áköf-
um grátnum, en henni leið vel
innra með sér. Hún var líka
tóm, ekkert var eftir af bar-
áttuvilja, af ástríðum eða öðr-
um tilfinningum. Allra, allra
lengst niðri var enn eftir ögn
af örvæntingunni, sem ætlaði
að skjóta upp kollinum og
henni fannst hún heyra rödd
bróður síns, þegar hún hafði
leitað til hans með áhyggjur
sínar. — Þú ert huglaus, Anna.
Það breytist ekkert við grát og
sættir. Ekkert skánar. Þú
ímyndar þér það bara.
En hún hafði veigrað sér við
að hlusta á Pétur þá og hún
hafði ekki leitað til hans aft-
ur. Hann gerði hana aðeins
ringlaða. Ef hún þurfti að tala
við einhvern, gat hún talað við
Kristínu. Aðeins kona gat skil-
ið svona hluti.
Hún lá lengi í baðinu og
þvoði sér um hárið og hafði
sig til. Hún lagði sig um miðj-
an daginn, fór út í búðir, eld-
aði góðan mat. Hún var kyrr-
lát og róleg, kveikti á útvarp-
inu til að hlusta á tónlistina,
skreytti borðið. En tómleikann
réð hún ekki við, þreytuna
ekki heldur.
Þegar hringt var og hún
hafði gengið til dyra og opn-
að stóð hún og starði á Krist-
ínu og Stefán litla. Það var
hún, sem ætlaði að leita til
Kristínar, ekki núna, en seinna
í vikunni. Og nú kom Kristín
til hennar og hún þurfti ekki
nema að horfa í augu hennar
til að skilja, að eitthvað hafði
komið fyrir.
— Kristín? sagði hún aðeins.
— Já, hér er ég komin. Hún
gretti sig og ýtti Stefáni inn.
— Megum við ekki koma? Við
— röðin er víst komin að okk-
ur. Að okkur Stefáni.
Anna átti kassa með alls
konar leikföngum, krít, kubb-
um, bílum og brúðum. Stefán
var hrifinn af kassanum. Þetta
var kassinn hans. Hann sótti
kassann og Kristín horfði á
hann og reyndi að hlæja.
— Hann sér um sig, sagði
hún. -— Ég vildi óska þess, að
ég ætti svona kassa. Ekki veitti
mér af.
Anna hellti kaffi í bolla
handa Kristínu og fékk sér
sjálf.
— Þú sagðir ekkert í gær. •
— Þá var nú eiginlega röðin
komin að þér, svaraði Kristín.
Hún strauk ljóst hárið frá enn-
inu og Anna sá, að andlit henn-
ar var rakt af köldum svita. —
Segðu mér hreinskilnislega
sagt, Anna, megum við Stefán
vera hjá þér í sólarhring? Ég
hef engan annan stað að leita
til.
— Auðvitað.
— 'Ég skal nefnilega segja
þér . . . Georg . . . Nei, ég get
ekkert sagt, meðan Stefán er
þarna. Leyfðu mér að hjálpa
þér við eitthvað, leggja á borð,
skræla kartöflur eða eitthvað.
Eitthvað, sem ég get gert. Ég
held það ekki út að sitja hérna
og hugsa.
— Ég er búin að leggja á
borðið, sagði Anna. — En þú
getur farið upp á háaloft og
sótt rúm handa Stefáni. Það er
ekkert sérstaklega þungt.
Kristín sótti rúmið. Hún bjó
um Stefán í innsta litla her-
berginu, sem var sameiginlegt
gesta- og vinnuherbergi þeirra.
Saumavélin hennar Onnu var
þar, pappakassar með þvotti,
sem átti að strjúka, aðrir kass-
ar með fötum, sem átti að gera
við.
— Það er óþrifalegt hérna,
sagði Anna og fór hjá sér.
— Skiptir engu, sagði Krist-
ín. — Það er ágætt hérna.
Leyfðu mér að gera eitthvað.
Ég skal sjá um þetta allt fyrir
þig-
Nú tókst henni að hlæja,
henni tókst meira að segja að
tala við kvöldverðarborðið og
leika við Stefán. En um leið
og hann var kominn í rúmið
og sofnaður, féll hún saman i
sófanum og rólegt yfirborðið
hvarf eins og dögg fyrir sólu.
Andlit hennar var náfölt og
þreytulegt.
— Við Georg ætlum að
skilja, sagði hún og leit ekki á
þau. — Ég ætti víst að segja:
auðvitað.
48 VIKAN 22.TBL