Vikan - 02.09.1971, Qupperneq 8

Ég varð alveg óviðráðanlega
gíöð, þegar ég sá Robert stíga
út úr flugvélinni — á réttum
tíma, alveg á réttum tíma. svo
það varð ekki nokkur stund til
að verða fyrir vonbrigðum eða
nokkrum öðrum tilfinningum.
Hann var kominn! Við mynd-
um þá fara í afmælisferðalag-
ið til Amsterdam! Ó, þessi dá-
samlegi, óhreini sauðskinns-
jakki! Ó, ég gæti hámað hann
í mig, stykki fyrir stykki og
þráð fyrir þráð, vegna þess að
fyrir innan hann var þessi dá-
samlegi ylur, maðurinn minn.
Það var reyndar ekki fyrr
en við komum heim að ég fann
þetta gamla „sj álf“ mitt, þessa
óþolandi tilfinningu að vera
gfeymda konan. Við höfðum
ekki verið heima í fimm mín-
útur, þegar Lucie spurði mig
hvert hún ætti að láta töskurn-
ar, sem ég var nærri búin að
fylla. _
— Ó, sagði Robert, — ertu
að fara eitthvert?
Hann hafði þá gleymt því.
Ó, Guð! „Þú hefur þá gleymt
því?“ var það eina sem ég gat
sagt.
— Auðvitað ekki, sagði hann
og lagði handlegginn um axlir
mínar. — Ég ætlaði að kaupa
einhverja gjöf handa þér, en . ..
Ég tók fram í fyrir honum og
sagði: — Það er ekki það, Ro-
bert. Við ætluðum að fara til
Amsterdam.
— Ó, já, Amsterdam. Var
það í dag? É'g hafði hugsað mér
að fara eftir tvo til þrjá daga.
— Heyrðu mig nú, elskan,
sagði ég „hetjuleg að vanda“,
eins og Jacqueline komst að
orði, þegar ég reyndi að láta
ekki á afbrýðisemi bera, — það
er nú ekki mér að kenna að
þú átt afmæli á morgun.
Ég brosti, þessu „hetjulega“
brosi og sagði honum að ég
væri búin að panta stórkostlega
afmælisköku og að ég hefði
líka pantað far með svefn-
vagni handa okkur.
— Eigum við að fara með
lest?
— Ja, — já, ég hélt það væri
skemmtilegra . . . þú skilur . . .
að ferðast öðruvísi en venju-
lega. Er það ekki allt í lagi?
— En sjáðu nú til, elskan,
ég verð að skoða strax kvik-
myndirnar sem við tókum í
ferðinni. Það getur enginn ann-
ar gert það. Þú veizt það. Við
þurfum að klippa . . .
— Já, auðvitað, en ég er bú-
in að setja niður í töskurnar
okkar.
— Ágætt, þá tek ég ekki
upp úr mínum töskum . . .
— Heyrðu nú, Robert. Lofts-
lagið í Kenya og Amsterdam er
nú nokkuð ólíkt.
— Hvað gerir það til? sagði
hann. Og hann kyssti mig inni-
lega og horfði á mig með þess-
um ómótstæðilega svip, sem
bræðir öll hjörtu þeirra, sem
horfa á hann í sjónvarpi og
hlusta á rödd hans. Er hægt að
lá mér það? Ég held ekki.
En svo skeði það að Jacque-
line, sem hefur meiri áhuga á
að njósna um fólk, heldur en
að reyna að ná sér í eiginmann,
ákvað að njósna svolítið upp
á eigin spýtur, eða það sagði
hún. Það sem hún sagði mér,
síðar um kvöldið, hafði auð-
vitað áhrif á mig, en reyndar
ekkert frekar venju.
Hún elti Robert, frá því að
hann sótti vinkonu sína og fór
á eftir þeim inn á veitingahús;
hún settist jafnvel í hornið á
bak við borðið þeirra, en sneri
andlitinu upp að veggnum. En
hún heyrði allt sem þau töluðu
saman. Hún heyrir mjög vel,
jafnvel gat hún skilið enskuna,
því þau töluðu ekki frönsku.
Og hún sagði að hann hefði
sagt þessum kvenmanni að
hann yrði ekki fjarverandi
lengur en eina viku í mesta
lagi, að hann myndi hringja
daglega til hennar og að hann
ætlaði að segja mér „allt“.
Þetta var nú ekki reglulega
skemmtilegt veganesti til þess-
arar ferðar, sem átti að verða
eins konar seinni brúðkaups-
ferð okkar Roberts, en við fór-
um nú samt. Ég spurði sjálfa
mig hvort það væri ekki skárra,
en þessi blinda auðn. Robert
hafði örugglega élskað mig
einu sinni. Og hve dásamlegur
hann hafði verið og elskað mig
heitt í Amsterdam! Ég vissi að
ég hafði ekki breytzt svo mik-
ig, og vegna þess, sem við átt-
um saman, hélt ég að ég gæti
unnið Robert aftur . . . þrátt
fyrir þessa amerísku fegurðar-
dís með spékoppana, sem hafði
fengið hann til að borða afmæl-
isköku með sér og tekið af
8 VIKAN 35.TBL.