Vikan - 02.09.1971, Side 14

SHA NA NA
HOPP OG HÍ
- EÐA HVAÐ?
„Ram-a-lang-ading-dong-
búm-babang-bang-ram-a-lam-a
-ding-dong-búm-bam-a-lam-
lang-ding-ram-a-lam-dam . . .“
Þetta er eiginlega það eina
sem söngvararnir í SHA NA
NA láta út úr sér. Flestir
þeirra, það er að segja. Hinir
syngja eitthvað svipað en einn
stendur fremst á sviðinu og
syngur textann, sem hann renn-
ir mjúklega inn á milli bing-
bong- og ding-donganna.
Það eru nokkur ár síðan það
fór eiginlega úr tízku að allir
meðlimir hljómsveitar syngju
lag — raddað. Þó er þetta eitt-
hvað að koma aftur, sbr. Cros-
by, Stills, Nash & Young, en
þrátt fyrir að flestir hljóm-
sveitarkallar séu nú betri hljóð-
færaleikarar en áður, eru fæst-
ar hljómsveitir færar um að
skapa jafn gott og skemmtilegt
harmóní í söng sínum og ame-
rísku kvartettarnir gerðu áður.
SHA NA NA koma með allt
samán aftur. Þeir láta sér ekki
nægja að spila músík fimmta
áratugs aldarinnar, heldur leika
þeir og túlka hvert lag með
söng og dansi, þannig að þeir
eru eins og hópur atvinnu-
dansara í fjölleikahúsi.
Útkoman er ekki aðeins
skemmtileg, heldur bráðfynd-
in. Ýktar hreyfingarnar koma
trúlega í gegn, því hver og einn
hinna 12 meðlima hljómsveit-
arinnar er alvarlegur á svið-
inu og virðist taka hlutverk
sitt alvarlega — þar uppi, alla-
vega.
Þeir klæðast fyrir hlutverk
sín og standa sig vel. Sólógít-
arleikarinn tekur aldrei tann-
stöngulinn út úr sér, feiti saxó-
fónleikarinn klórar sér undir
höndunum, söngvararnir snýta
hver á annan og sá horaði er
sífellt að greiða sér — hann
notar mikið brilljantín.
Flestir urðu varir við hljóm-
sveitina í ,,Woodstock“ og lengi
vel vissi fólk ekki almenni-
lega hvernig það átti að taka
hljómsveitinni. En síðan þá hef-
ur þeim aukizt hróður — og
það all hrikalega. Þeir komu
fram í Fillmore West í Banda-
ríkjunum og þar voru þeir
klappaðir upp hvorki meira né
minna en 9 sinnum, sem er
meira en nokkur hljómsveit
hefur orðið aðnjótandi og er þá
mikið sagt. Nýlega voru þeir á
ferð í Bretlandi og vöktu mikla
lukku.
Brezkur blaðamaður náði í
þrjá meðlimi hljómsveitarinn-
ar á Reading hátíðinni þar í
Jandi, þá Jocko, sem yfirleitt
spilar á trommurnar, Rich, sem
er söngvari og dansari og Gino,
sem leikur á gítar. Þar sem
meðlimir hljómsveitarinnar
skipta svo oft um hljóðfæri, er
erfitt að segja um hver spilar
á hvað.
Hljómsveitin — eða leik-
flokkurinn? — varð til fyrir
tveimur árum síðan, og voru
það stúdentar við Columbia
University í New York sem
stofnuðu hljómsveitina. Þá stóð
til að halda dansleik í skólan-
um sem átti að vera í stíl gömlu
rokkaranna og 12 stúdentanna
tóku sig til og stofnuðu hljóm-
sveit fyrir ballið. Síðar ákváðu
þeir að halda áfram — og komu
skömmu síðar fram á Wood-
stock — og í dag eru 7 af upp- I
runalegu meðlimunum ennþá í
hljómsveitinni. 5 hafa hætt og
5 nýir komið í staðinn.
„Við vorum átta eða níu fé-
lagarnir, sem vorum að syngja
þessi gömlu lög heima hjá
hvérjum öðrum,“ sagði Gino.
„Stundum fórum við á kaffi-
hús og sungum þar og á endan- ;
um ákváðum við að láta slag
standa og koma fram á þessu
balli. Áður en það var bjugg-
um við til nokkur dansspor —
og SHA NA NA varð til.“
„Við urðum strax ákaflega
vinsælir," sagði Jocko .„Fyrir
tveimur árum var söngur eig-
inlega búinn að vera sem slík-
Framhald á bls. 41.
SHA NA NA: Brilljantin og bangbangalang.
14 VIKAN 35. TBL.