Vikan - 02.09.1971, Qupperneq 20

— Ó, nei, sagði Rosemary.
Henni brá illa við fréttina.
— Hann reyndi að hengja sig
í morgun. Hann er nú á tauga-
sjúkradeild.
Þau litu hvort á annað.
— Ég fæ hlutverkið, sagði
Guy. — Þá er hábölvað að fá
það á þennan hátt. Ég ætla að
bregða mér í gönguferð. Hann
stóð upp. -— Fyrirgefðu, en ég
verð að fá frið til að bræða
þetta með mér.
— Ég skil. Já, labbaðu, sagði
Rosemary.
Hann gekk rakleiðis fram
ganginn og út um dyrnar, sem
féllu í lás að baki honum með
lágum smell.
Hún gekk inn í dagstofuna
og hugsaði um aumingja Don-
ald Baumgart og Guy hinn
heppna, heppnu Guy og Rose-
mary. Leikur Guys í hlutverk-
inu myndi áreiðanlega vekja
athygli, þótt svo að leikritið
sjálft kynni að falla, og verða
til þess að hann fengi ný hlut-
verk, hús í Los Angeles, og
síðan gætu þau eignazt þrjú
börn með tveggja ára millibili.
Rosemary lagðist á hnén í
gluggakistunni og horfði á út-
ganginn langt fyrir neðan í von
um að sjá Guy koma út. Hún
beið og horfði en hann kom
ekki. Hann hlaut að hafa farið
um dyrnar út á Fimmtugustu
götu.
Næstu dagana var Guy dap-
ur í bragði og áhyggjusamleg-
ur, enda þótt ætla hefði mátt
að hann væri kátur. Hann sat
venjulega í stól og það eina af
honum sem hreyfðist, var hönd-
in sem hélt á sígarettunni og
augun. Hann fylgdi henni eftir
með augunum, hvert sem hún
gekk um íbúðina, og það var
spenna í svipnum líkt og hún
væri hættuleg. -—- Hvað er nú
að? spurði hún meira en tíu
sinnum.
— Ekkert, sagði hann. — Er
ekki skúlptúrtími hjá þér í
dag?
— É’g hef ekki farið í tíma í
tvo mánuði.
—- Hvers vegna ferðu ekki?
Hún fór, henti því sem hún
hafði verið með og byrjaði á
nýju verki ásamt nýjum nem-
endum. — Hvar hafið þér ver-
ið? spurði kennarinn.
—■' f Sansíbar, svaraði hún.
— Nú er ekki lengur talað
um Sansíbar, sagði hann og hló
taugaóstyrkum hlátri. — Nú er
það allt kallað Tansanía.
Þegar hún kom heim síðdeg-
is, voru rósir í eldhúsinu og
rósir í dagstofunni. Og Guy
kom út úr svefnherberginu með
rós og bros sem sagði fyrir-
gefðu.
— Ég hegða mér eins og
þorpari, sagði hann. —• Það er
sjálfsagt af því að sitja og vona
að Baumgart fái ekki sjónina
aftur. Það hef ég einmitt gert,
þorparinn ég.
— Það er eðlilegt, sagði hún.
— Þú hlýtur að finna til þessa
á tvennan hátt.
— Hlustaðu nú á, sagði hann
og færði rósina að nefi hennar.
—■ Jafnvel þótt þetta skotfalli
eða ég verði í hlutverkinu það
sem ég á eftir ólifað, þá hætti
ég hér með að sýna þér kæru-
leysi.
Þú hefur ekki sýnt mér
kæruleysi.
— Jú, það hef ég gert. Ég hef
verið svo upptekinn af að rífa
hár og klæði yfir minni eigin
20 VIKAN 35. TBL.