Vikan - 02.09.1971, Qupperneq 28

VIKAN BIRTIR
KAFLA UR
ÞESSARI
HEIMSFRÆGU
SÖGU
1.
Hvað er hægt að segja um tuttugu og fimm ára
gamla stúlku, sem dó,
Að hún var falleg. Og greind. Að hún hafði inætur
á Mozart og Bach. Og Bítlunum. Og mér.
Einu sinni, þegar hún var að blanda mér saman
við þessa músíkkarla, spurði ég hana, hver röðin
væri, og liún svaraði brosandi: „Stafrófsröð“. 1 það
skipti brosti ég líka. En nú sit ég og brýt lieilann um,
hvort hún notaði fornafnið mitt— en þá hefði ég
komið á eftir Mozart — eða eftirnafnið og þá hefði
ég komið á milli Bachs og Bítlanna. I hvorugu til-
vikinu hefði ég orðið fyrstur og af einhverjum
heimskulegum ástæðum finnst mér það fjandi hart,
þar sem ég hef alizt upp við það að vera alltaf
fremstur. Þetta er ættgengt, skiljið þið?
Hausið, sem ég hyrjaði í efri bekk, fór ég að lesa
á Radeliffe-bókasafninu. Ekki bara til að glápa á
stelpurnar, þó að ég viðurkenni að mér þyki gam-
an að horfa á þær. Staðurinn var kyrrlátur, enginn
þekkti mig, og það voru færri, sem spurðu eftir bók-
unum, sem ekki mátti lána út. Daginn fyrir eitt af
söguprófunum mínum var ég ekki einu sinni búinn
að lesa fyrstu bókina á listanum, en slíkt er alvana-
legt í Harvard. Ég stikaði yfir að afgreiðsluborðinu
til að ná mér í eina skrudduna, sem skyldi fleyta
mér í gegnum prófið daginn eftir. Tvær stúlkur voru
að vinna þarna. Önnur var há, tennisleg stelpa, hin
músarleg með gleraugu. Ég valdi Fjóreygu-Lillu.
„Heftrrðti Hnignun miðalda"?
Hún leit snöggt á mig.
„Hefur þú ekki þitt eigið bókasafn“? spurði hún.
„Sjáðu nú til, Harvard hefur leyfi til að nota Rad-
cliffe-safnið".
„Ég er ekki að tala um leyfi, Busi. Ég er að tala
um siðfræði. Þið strákarnir hafið fimm milljón bæk-
ur. Við höfum nokkur vesæl þúsund“.
Drottinn minn, þetta var þá stórmennskutýpa! Ein
af þeim, sem halda, að þar sem fimm sinnum fleiri
eru í Harvard en Radcliffe, hljóti stelpurnar að vera
fimm sinnum gáfaðri. Venjulega læt ég svoleiðis
stelpur hafa það óþvegið, en einmitt nú vantaði mig
þessa bók alveg óskaplega.
„Sjáðu nú til, mig vantar þessa bölvaða bók“.
LOVE STOfiY
„Sparaðu blótsyrðin, Busi“.
„Hvers vegna ertu svona viss um, að ég hafi verið
á undirbúningsskóla“?
„Þú lítur út fyrir að vera heimskur og ríkur“, sagði
lnin og tók af sér gleraugun.
„Þú liefur rangt fyrir þér“, mótmælti ég. „1 raun
og veru er ég gáfaður og fátækur“.
„Ó, nei, Busi. Ég er gáfuð og fátæk“.
Hún starði beint á mig. Augun voru brún. Allt í
lagi, kannske leit ég út fyrir að vera ríkur, en ég
vildi ekki láta einhverja Radcliffe-stelpu — þó hún
hefði fálleg augu — kalla mig heimskan.
„Hvað í fjáranum gerir þig svo gáfaða“? spurði ég.
„Ekki myndi mig langa til að fara í kaffi með
þér“, svaraði hún.
„Nei, heyrðunú, mig langar ekki til að bjóða þér“.
„Þess vegna ertu heimskur“, svaraði hún.
Nú skal ég útskýra, hvers vegna ég bauð henni í
kaffi. Með þvi að vera svo kænn að gefast upp á
úrslitaaugnablikinu — þ.e.a.s. láta sem mig langaði
til þess — fékk ég þessa bók. Og þar sem hún losn-
aði ekki fyrr en bókasafninu var lokað, gafst mér
nægur tími til að innbyrða nokkrar sundurlausar
málsgreinar um það, hvernig konungborið fólk sneri
sér frá þeim klerklærðu og hallaði sér að þeim lög-
lærðu í lok elleftu aldar. Ég fékk Ágætt mínus á
prófinu og það samsvaraði alveg þeirri einkunn, sem
ég gaf fótleggjum Jennýjar, þegar hún gekk fram
fyrir afgreiðsluborðið. Ekki get ég nú samt sagt, að
ég gæfi klæðnaði hennar ágætiseinkunn, hann var
einum of hippalegur fyrir minn smekk. Sérstaklega
fannst mér ljót þessi Indíánataska liennar. Til allrar
hamingju hafði ég ekki orð á því, ég komst nefni-
lega að því seinna, að hún hafði búið hana til sjálf.
Við fórum á Litla veitingahúsið, smurbrauðsstað
í grenndinni, sem þrátt fyrir nafnið er ekki einungis
ætlað litlu fólki. Ég pantaði tvo kaffi og brúnköku
með rjómaís (handa henni).
„Ég heiti Jennifer Cavilleri“, sagði hún, „Ameríkani
af ítöslkum ættum“.
Eins og ég hefði nú ekki getað sagt mér það sjálf-
ur. „Og á seinna ári i tónlistarskólanum“, bætti hún
við.
„Ég heiti Oliver", sagði ég.
„For- eða eftirnafn“? spurði hún.
„Fornafn“, svaraði ég og viðurkenndi síðan, að fullt
nafn mitt væri Oliver Barrett. (Ég á við næstum fullt
nafn.)
„Ó“, sagði hún, „Barrett eins og skáldið“.
„Já“, sagði ég, „en við erunj ekkert skyldir“.
í þögninni, sem á eftir kom, þakkaði ég mínum
sæla fyrir, að hún skyldi ekki liafa komið með þessa
venjulegu, neyðarlegu spurningu: „Barrett, eins og
byggingin"? Ég er nefnilega með þeim ósköpum fædd-
ur að vera skyldur náunganum, sem byggði Barrett-
húsið, stærstu og ljótustu bygginguna á Harvardsvæð-
inu, stórkostlegt minnismerki um auðæfi fjölskyldu
28 VIKAN 35. TBL.