Vikan - 02.09.1971, Síða 34

— Mamma, hvað ætlar þú að
verða, þegar þú ert stór?
— En, andvarpar hún að síð-
ustu, — sjálf er ég ekki frjáls.
Á veikleikastundum þrái ég
eins og aðrar einhverja breið-
axlaða skepnu til að halla mér
að og njóta verndar hjá. Því að
eins og þið hinar er ég kven-
geldingur.
Þessi frómleiki á kannski sinn
þátt í því, hve góða áheyrn Ger-
maine Greer fær.
☆
BARN ROSEMARY
Framhald af hls. 22.
þvilíkur sægur. Páfinn á Yan-
kee Stadium.
— Hann kemur á hverju
næsta andartaki, sagði Rose-
mary.
Næsta bylgja skall á henni
þegar hún var að hengja upp
uppþvottatuskurnar. I þetta
sinn var kastið lengur að ganga
yfir; eldhúsið sveif með hana
í hring og við lá að hún missti
fótanna. Hún hékk á eldhús-
bekknum.
Þegar það var liðið hjá sagði
hún: — Ó hamingjan góða, og
rifjaði upp hve mikið hún hafði
drukkið: tvö hanastél, tvö glös
af víni (eða höfðu þau verið
þrjú?), og einn créme de men-
the. Ekki furða þótt henni
liði undarlega.
Hún reikaði út úr eldhúsinu
og studdist við húsgögnin.
— Hvað er að? spurði Guy
og stóð upp með hræðslusvip.
— Svimi, sagði hún og brosti.
Hann skrúfaði fyrir sjón-
varpið og gekk til hennar, tók
um handlegg henni og trausta-
taki um mitti hennar. — Ekki
furða, sagði hann. — Eftir
svona mikið áfengi. Og senni-
lega líka á fastandi maga.
Hann hjálpaði henni inn í
svefnherbergið og studdi hana,
þegar fæturnir brugðust henni.
Hann lagði hana í rúmið og
settist hjá henni, tók um hönd
henni og strauk henni vingjarn-
lega um ennið. Hún lokaði aug-
unum. Rúmið var fleki sem
flaut á lágum öldum, sem rugg-
uðu því þægilega.
—• Dásamlegt, sagði hún.
— Það sem þú þarft er svefn,
sagði Guy og strauk enni henn-
ar. — Góður nætursvefn.
—• En við ætluðum að búa
til barn.
— Það gerum við. Á morg-
un. Við höfum kappnógan tíma.
— É’g missi af messunni.
— Sofðu nú. í alla nótt . . .
—- Bara hænublund, sagði
hún og þar með sat hún með
vínglas í hendinni um borð í
skemmtisnekkju Kennedys for-
seta. Það var sólskin og þægi-
legur vindur, upplagður dagur
til að sigla. Forsetinn skoðaði
stórt kort og gaf skipverja, sem
var negri, gagnorðar og kunn-
áttusamlegar skipanir.
Guy hafði klætt hana úr nátt-
jakkanum. — Hvers vegna
klæðirðu mig úr honum? spurði
hún.
— Til þess að þér líði þægi-
legar, sagði hann.
— Það er þægilegt, sagði
hún.
-—- Sofðu Ro.
Hann hneppti sundur hliðar-
klaufunum á náttbuxunum og
dró þær af henni. Hélt að hún
svæfi og vissi ekkert. Nú var
hún aðeins í rauðu bikini, en
hinar konurnar á snekkjunni —
Jackie Kennedy, Pat Lawford
og Sarah Churchill — voru líka
í bikini, svo það gerði ekkert
til. Forsetinn var í einkennis-
búningnum sínum úr sjóhern-
um. Hann var nú alveg búinn
að ná sér eftir morðið og virt-
irst sprækari en nokkru sinni
fyrr. Hutch stóð á hafnarbakk-
anum, allur hengdur utan tækj-
um til veðurmælinga. — Kem-
ur Hutch ekki með? spurði Ro-
semary forsetann.
— Við tökum aðeins kaþó-
likka um borð, sagði hann bros-
andi. — Eg vildi að við vær-
um ekki svona bundin af alls
konar venjum, en því miður
erum við það.
— En hvað þá um Söruh
Churchill? spurði Rosemary.
En allt í einu var Sarah horfin
og i staðinn komin fjölskylda
hennar sjálfrar, mamma, pabbi
og öll hin með eiginkonur og
eiginmenn og börn. Margaret
átti von á barni og sömuleiðis
Jean og Dodie og Ernestine.
Guy dró af henni giftingar-
hringinn. Henni fannst það
undarlegt, en var of þreytt til
að spyrja. — Sofðu, sagði hann,
— sofðu.
Þetta var í fyrsta skiptið sem
Sixtínska kápellan var opnuð
almenningi, og hún skoðaði
loftið úr lyftu, sem flutti gest-
ina lárétt gegnum kapelluna,
svo að það varð mögulegt að
sjá freskómyndirnar nákvæm-
lega eins og Michelangelo hafði
séð þær þegar hann málaði
þær. En hve þær voru stór-
fenglegar! Þarna sat Guð og
rétti Adam fingur og gaf hon-
um guðdómsneista lífsins. —
Varlega, sagði Guy og einhver
annar bætti við: — Þú hefur
fyllt hana um of.
— Fellibylur, öskraði Hutch,
sem enn stóð á hafnarbakkan-
um með öll sín veðurmælinga-
tæki. — Fellibylur hefur drep-
ið fimmtíu og fimm manns í
Lundúnum og er á leiðinni
hingað! Og Rosemary vissi að
þetta var rétt hjá honum. Hún
varð að vara forsetann við.
Annars hlaut skipið að farast.
En forsetinn var á bak og
burt. Allir voru á bak og burt.
Þilfarið var óendanlegt og
hreinskúrað og enginn þar
nema negrinn, sem sat við
stýrið langt frá og hélt snekkj-
unni í réttri stefnu.
Rosemary gekk til hans og
sá undireins að hann hataði
allt hvítt fólk. — Það er bezt
að þér farið undir þiljur, sagði
hann kurteislega, en hataði
hana engu að síður og vildi
ekki einu sinni hlusta á við-
vörun hennar.
Úndir þiljum var óravíður
danssalur. Öðrum megin í hon-
um stóð kirkja í ljósum loga,
en hinum megin svartskeggjað-
ur maður, sem glápti á hana.
í herberginu miðju var rúm.
Hún gekk að rúminu og lagð-
ist í það og var þá allt í einu
umkringd af nöktum körlum
og konum, tíu eða tólf talsins,
og var Guy í þeim hópi. Hin
voru gömul, konurnar afkára-
legar með brjóstin lafandi.
Minnie og vinkona hennar
Laura-Louise voru þarna og
Roman með svart mítur og í
svörtum silkikyrtli. Hann dró
einhver tákn á likama hennar
með grönnum, svörtum staf,
dýfði stafbroddinum í bolla
með einhverju rauðu í, sem
sólbrenndur karlmaður með
hvitt skegg rétti honum. Staf-
broddurinn færðist fram og aft-
ur um kvið henni og hélt síðan
kitlandi áfram niður á milli
læranna. Nakta fólkið söng,
og söngur þess var rammfalsk-
ur og ekki söng líkur, orðin út-
lenzkuleg. Undir var leikið á
flautu eða klarínett. — Hún er
vakandi, hún sér! hvíslaði Guy
að Minnie. Hún var gagntekin
spennu, augun galopin. — Hún
sér ekki, sagði Minnie. — Hafi
hún étið músina getur hún
hvorki séð eða heyrt. Þá er
hún sem dauð. Og syngdu nú.
Jackie Kennedy kom inn í
danssalinn í óvenjuglæsilegum
kjól úr filabeinshvítu satíni,
perluskreyttum. — Það er leið-
inlegt að þér skuli ekki líða
vel, sagði hún.
Rosemary sagði henni að
mús hefði bitið sig en gerði
eins lítið úr því og mögulegt
var, svo að Jackie yrði ekki
óróleg.
— Það er bezt að þú teygir
frá þér fæturna, sagði Jackie,
— vegna krampans.
— Já, ég hugsa það, sagði
Rosemary. Auðvitað var ekki
að vita nema hún fengi hunda-
æði, eða músaæði réttara sagt.
Hún fylgdist með af áhuga er
einhverjir í hvítum treyjum
bundu hendur hennar og fæt-
ur við rúmstólpana.
— Segðu bara til ef þér er
verr við músíkina, sagði Jack-
ie, — þá skal ég stöðva hana.
— Ónei) sagði Rosemary. —
Þið skuluð ekki fara að gera
ykkur neina aukafyrirhöfn mín
vegna. Mér er ekkert illa við
músíkina, síður en svo.
Jackie brosti hlýtt til henn-
ar. — Reyndu að sofa, sagði
hún. — Við bíðum uppi á þil-
fari.
Rosemary svaf um stund og
síðan kom Guy inn og yfir-
skyggði hana. Hann fór um
hana báðum höndum, lét þær
strjúkast svo dásamlega frá
bundnum úlnliðum hennar upp
handleggina, yfir brjóstin og
mjaðmirnar þar sem strokan
varð örvandi og kitlandi. Hann
endurtók þessa eggjandi stroku
hvað eftir annað, hendur hans
voru heitar og neglurnar hvass-
ar og þegar hún var tilbúin-
tilbúin-meira-en-tilbúin renndi
hann annarri hendinni undir
hana, lyfti henni upp og tók
hana af ofsafengnum krafti.
Hann lagðist ofan á hana, ann-
ar handleggur hans undir baki
hennar til að halda henni að
sér og breið bringa hans klessti
brjóst hennar. (Hann var í
grófri leðurbrynju, af því að
það átti að verða grímudans-
leikur). Hann fyllti hana rudda-
lega og háttbundið orku sinni
og veldi. Hún lauk upp augun-
um og horfði í augu gul og
glóandi, fann þef af brenni-
steini og tannisrót, fann rakan
andardrátt í munni sér, heyrði
lostastunur og andardrátt
áhorfenda.
Þetta er enginn draumur,
34 VIKAN 35. TBL.