Vikan - 02.09.1971, Page 43

var ekkert gefið upp um ástæð-
una, en 10 ára samstarf ætti að
segja sína sögu. Enn höfum við
ekki heyrt plötuna með Mary,
en bíðum með óþreyju, og þeir
sem vilja heyra góða þjóðlaga-
tónlist ættu til dæmis að kaupa
sér „Peter, Paul & Mary: Ten
Years Together", sem er úrval
af LP-plötum þeirra frá upp-
hafi.
CLARK GABLE
Framháld af bls. 19.
að segja eitt einasta hlýlegt orð
hvor við annan.
Clark Gable, sem þá var tví-
tugur, komst í ferðaleikflokk í
nokkra mánuði. Hann var lát-
inn setja upp tjöld, raða bekkj-
um og hugsa um hesta, en hann
fékk ekki önnur laun en mat-
inn. En svo fór þessi leikflokk-
ur á hausinn og þá lenti hann
í sögunarmyllu, svo blásnauður
að hann gat ekki einu sinni
keypt sér vinnuvettlinga. Hann
varð blóðrisa á höndunum, en
hann varð sterkari í viðureign-
inni við trjástofnana.
Mörgum árum síðar áttu að-
dáendur hans eftir að andvarpa
í sæluvímu, þegar þeir sáu
hann í „Á hverfanda hveli“,
þar sem hann tók litla, fagra
höfuðið á Scarlett milli gríðar-
stórra hrammanna og hvíslaði:
„Eg gæti molað á þér höfuðið
eins og hnetu . . .“
Hann hefði líklega getað það,
svo sterkur varð hann í sögun-
armyllunni.
Þrá hans rak hann áfram.
Hann fór til Portland með þá
einu hugsun að komast að hjá
leikhúsinu. En hann hafði lært
það af reynslunni að oft þurfti
að taka á sig krók til að ná
settu marki. Hann fór upp á
eitt dagblaðið og bað um vinnu
á auglýsingaskrifstofunni. I
margar vikur sá hann um smá-
auglýsingadálka, þangað til
hann fann það sem hann leit-
aði að. Það var símafyrirtæki
sem óskaði eftir eftirlitsmanni.
Sú auglýsing kom aldrei í blað-
inu, en Clark Gable fór þang-
að og fékk stöðuna. Og strax,
þegar hann fékk laun í fyrsta
sinn, sótti hann um upptöku í
leikskóla.
Þetta var árið 1924 og hann
var tuttugu og þriggja ára. For-
stöðukona skólans var Jose-
phine Dillon, dómaradóttir og
þrjátíu og sjö ára.
Hún tók Willjam Clark Gable
í skólann. Eftir árið varð hann
eiginmaður hennar.
Hann dáðist mjög að henni.
Hún var leikkona og hafði
leikið á Broadway, hún kunni
allt, sem Clark langaði til að
læra. í marga mánuði kenndi
hún honum, kenndi honum að
tala, sitja og að hreyfa sig á
leiksviði; hann fékk að reyna
allt, sorgarleik, gleðileik og
söngleik. Og þau urðu mjög ná-
komin, ekki eingöngu sem
kennari og nemandi, heldur
líka sem kona og maður, —
elskendur. Og í árslok sagði
hún honum að hún ætlaði að
flytja til Hollywood, þar sem
hún ætlaði að setja á stofn leik-
skóla, þá hikaði hann ekki.
— Ég fylgi þér hvert sem
þú ferð, sagði Clark.
Hann fylgdi henni til Holly-
wood og upp að altarinu. Þá
var hann tuttugu og þriggja
ára en hún þrjátíu og sjö, en
þau höfðu bæði sama brenn-
andi áhugann fyrir allri leik-
starfsemi og þau héldu að það
dyggði þeim til halds og trausts
í hjónabandinu.
Það var brennandi áhugi og
viljastyrkur Clarks, sem færði
hann nær leikhúsinu, en það
var Josephine Dillon sem skap-
aði leikarann. Og það var hún
sem útvegaði honum fyrsta
hlutverkið í kvikmynd hjá
Ernst Lubitsch. Hann lék her-
mann í eina viku, án þess að
segja nokkurt orð. Og enginn,
nema Josephine Dillon, vissi að
maðurinn í hermannsklæðun-
um gat svo furðu margt gert.
Hann fékk nokkur smáhlut-
verk. Hann þeyttist á milli
kvikmyndaveranna og fór til
allra umboðsmanna í Holly-
35.TBL. VIKAN 43