Vikan - 07.10.1971, Blaðsíða 11

... Og hann talaði
svo hratt og í síbylju,
eins og hann
hefði leigt einhverja
vél til að þylja
þetta yfir mér...
hann var að bauka. Ástaræv-
intýri hans, tilviljunarkennd
ævintýri með þessari og hinni.
Já, ég vissi um þau, en ég hélt
að þetta væri aðeins slæmur
ávani, sem mér fannst óþol-
andi, á sama hátt og konum
Viktoríutímabilsins fannst óþol-
andi að mennirnir þeirra
reyktu; nokkuð alvarlegri þó,
en samt aðeins ávani . . .
umburðariynd. Robert . . . ja,
Robert, elskulegi, fallegi Ro-
bret minn og hún, þessi stúlka,
þessi ameríska stúlka, „hún
heitir Candice“, hún þekkir
ekki þann Robert, sem ég
þekkti . . . og þó. Hún hlýtur
að vera yndisleg (Candice
hljómar svo vel að það eitt
ætti að nægja), og mjög — ég
veit ekki — kvenleg. ÍÉg sé
dregið þetta allt upp fyrir mér
likast sorgarleik, en þannig
kom það mér fyrir sjónir. Og
mér fannst að ég myndi verða
brjáluð af sorg. Ég býst reynd-
ar við að ég sé það. En þetta
er samt ekki sú voðalega eymd,
sem ég hafði málað upp fyrir
mér. Svo fannst mér líka and-
styggileg sú hugsun að ég ætti
erfitt með að lifa lífinu án
lians. Það getur líka verið að
það verði ekki svo örðugt . . .
Ef ég hefði aðeins getað átt
barn, en það var ekki svo vel.
Þúsund innilegar óskir mínar
og bænir höfðu aldrei fengið
hljómgrunn, eins og það hefði
getað orðið dásamlegt. Ég held
að eitthvað í mér hafi dáið
núna . . . að einu leyti held ég
að ég sé búin að vera dauð í
mörg ár. Skyldi ég lifna við á
ný? Á ég eftir að lifa einhverju
lífi? Ég er hrædd. Já, ég er
hrædd við allt . . .
Og svo fór ég úr lestinni í
Brússel. Ég var í náttkjól og
Lifðu lífinu
Það er leitt að ég skuli vera
svona smámunasöm. Því að nú,
á okkar tímum, vitum við allt
um ástasamband, þorum að tala
um það og vitum hvernig ást-
arinnar verður bezt. notið. Og
við tvö . . . sem þekktum svo
vel hvort annað, við vissum
það. En svo var þetta allt horf-
ið .Þessi þekking öll, horfin.
Einmitt núna, þegar við viss-
um hve dásamlegt það getur
verið að elskast, hve fögur og
unaðsleg ástin er, þá er þetta
allt orðið öfugsnúið. Rétt eins
og ég hafði misskilið einlægni
mína og trúnað, þannig hafði
honum farið viðvíkjandi ásta-
sambandi okkar. En þetta gat
verið mér að kenna, — já,
raunverulega var þetta mér að
kenna; ég vildi að ég hefði ekki
verið svona örugg í réttlætis-
kennd minni . . . því að nú veit
ég að ég get ekki séð hann aft-
ur. Ég hef glatað síðasta tæki-
færinu til að „sjá“ hann aftur,
raunverulega. Og ég sem hélt
að ég væri svo veraldarvön og
hana fyrir mér sem mjög kven-
lega konu, kvenlega og undir-
gefna, aðallega kvenlega. Allt
sem ég er ekki. 'Já, ég mátti
vita það að einhvern tíma kæmi
að því að Robert yrði mér
ótrúr fyrir alvöru, já, fyrir
fullt og allt. og ég hélt að ég
myndi aldrei geta afborið það.
Að ég hyrfi, einskis nýt og
óljós eins og ský. É'g hafði
l'KAMHALDSSAGA
KFTIR
H. SHEFFIELD
peysu og hafði aðeins kápuna
og handtösku til að leyna aumu
ástandi mínu. En ég var ákveð-
in. Það hafði ég verið strax um
morguninn, þegar mér voru
ljós svik Roberts. Þá var ekk-
ert hik á mér. Það er hægt að
deyja á svo margvíslegan hátt
. . . og þá er það annaðhvort
eilífðin eða endurfæðing . . .
Framhald í næsta blaði.
40. TBL. VIKAN 1 1