Vikan - 07.10.1971, Blaðsíða 20

1
Rosemary settist upp.
Þeir komu og tóku sér stöðu
rétt hjá henni. Andlit Guys
var sviplaust, líkt og höggvið
í stein. Hann starði á vegginn,
likt og hann sæi í gegnum
hann, en ekki á hana. Sapir-
stein læknir sagði: — Komdu
nú með okkur, Rosemary.
Gerðu ekki uppsteit, því að ef
þú segir eitthvað meira um
nornir og galdra, neyðumst við
til að fara með þig á geðveikra-
hæli. Og aðstæðurnar þar til
að fæða barn eru ekki sem
beztar. Þú kærir þig vonandi
ekki um það? Farðu þá í skóna.
— Við ætlum bara að fara
með þig heim, sagði Guy og
leit nú loksins á hana. Enginn
skal gera þér mein.
— Og ekki heldur barninu,
sagði Sapirstein læknir. —
Komdu nú í skóna. Hann tók
upp glasið með vítamínhylkj-
unum, leit á það og stakk því
í vasa sinn.
Hún fór í ilskóna og hann
rétti henni veskið.
Þau gengu út. Þeir Guy og
Sapirstein læknir gengu sinn
við hvora hlið henni og héldu
um handleggi hennar, studdu
hana.
Hill læknir hélt á tösku henn-
ar. Hann rétti Guy töskuna.
— Þá er það í lagi, sagði
Sapirstein læknir. — Nú förum
við heim og hvílum okkur.
Hill læknir brosti við henni.
— Svona gengur það til í niu
tilfellum af hverjum tíu, sagði
hann.
Hún leit á hann og svaraði
engu.
— Þakka yður fyrir alla fyr-
irhöfnina, sagði Sapirstein
læknir, og Guy sagði: —
Skammastu þín ekki fyrir að
koma hingað og . . .
— Mér þykir vænt um að
ég gat orðið að liði, sagði Hill
læknir við starfsbróður sinn
og lauk upp dyrunum.
Þeir voru á bíl. Herra Gil-
more ók. Rosemary sat á milli
Guys og Sapirsteins læknis í
aftursætinu.
Þau steinþögðu öll.
Ekið var til Bramford.
Lyftuvörðurinn brosti til
hennar er þau gengu yfir and-
dyrisgólfið í áttina til hans.
Diego hét hann. Hann brosti
af því að honum geðjaðist vel
að henni, betur en að hinum
leigjendunum.
Brosið minnti hana á eigið
sjálf, vakti eitthvað í henni,
hleypti nýju lífi í eitthvað í
henni.
Hún fitlaði við veskið, stakk
fingri gegnum lyklahringinn og
hvolfdi úr veskinu rétt við
lyftudyrnar, svo að allt datt
úr því nema lyklarnir. Vara-
litir, smámynt, fimm- og tí-
kallar rúlluðu og flögruðu um
allt. Hún leit dauflega á gólf-
ið.
Hún stóð þögul, þunguð,
ósjálfbjarga meðan Guy og Sa-
pirstein læknir tíndu upp inni-
hald veskisins. Diego kom út
úr lyftunni og var allur á hjól-
um af hluttekningu. Hann
beygði sig og hjálpaði til. Hún
þokaði sér aftur á bak inn í
lyftuna svo sem til að verða
ekki fyrir, gaf þeim gætur og
þrýsti um leið á hnappinn. Ytri
hurðin rann fyrir, og hún lok-
aði þeirri innri.
Diego seildist eftir hurðinni,
en kippti hendinni að sér og
bjargaði fingrum sínum. Hann
barði að dyrum. — Halló, frú
Woodhouse!
Fyrirgefðu, Diego.
Hún þreif í stöngina og lyft-
an skókst í gang.
Hún ætlaði að hringja í Bri-
an. Eða Joan eða Elsie eða
Grace Cardiff.
Það er ekki öll nótt úti enn,
Andy!
Hún stöðvaði lyftuna á ní-
undu hæð, síðan á sjöttu, síð-
an mitt á milli sjöundu og átt-
undu og síðan mátulega nærri
sjöundu til að geta opnað dyrn-
ar og stigið tíu sentimetra nið-
ur.
Hún hraðaði sér sem mest
hún mátti niður bugður gangs-
ins. Hún fann til verkjar, en
gaf honum engan gaum og
hægði hvergi á ferðinni.
Lyftuljósið hrökk frá fjórum
upp á fimm, og hún vissi að
Guy og Sapirstein læknir voru
þar á ferð til að komast í veg
fyrir hana.
Og auðvitað vafðist fyrir
henni að opna, þegar hún stakk
lyklinum í skrána.
En loksins tókst henni að
opna og komast inn. Hún skellti
aftur hurðinni samtímis því að
lyftudyrnar opnuðust og festi
keðjuna fyrir samtímis því er
Guy stakk sínum lykli í skrá-
argatið. Hún rak slagbrandinn
fyrir og lykillinn færði hann
aftur frá. Hurðin opnaðist en
stöðvaðist á keðjunni.
— Opnaðu Ro, sagði Guy.
— Farðu til helvítis, sagði
hún.
— Eg vil þér ekkert illt,
elskan.
— Þú hefur lofað þeim barn-
inu. Farðu.
— Eg hef ekki lofað þeim
neinu, sagði hann. — Hvað
ertu eiginlega að tala um? Lof-
að hverjum?
— Rosemary, sagði Sapir-
stein læknir.
— Einnig þér. Burt með yð-
ur.
— Þú virðist ímynda þér að
samsæri hafi verið gert gegn
þér.
— Farið þið, sagði hún,
skellti hurðinni aftur á ný og
ýtti slagbrandinum fyrir. »
í þetta sinn var slagbrandur-
inn látinn vera.
Hún gekk aftur á bak frá
hurðinni, starði á hana, þokaði
sér þannig inn í svefnherberg-
ið.
Klukkan var hálftíu.
Hún var ekki viss um hvort
símanúmer Brians og vasabók
hennar væru í forstofunni eða
vasa Guys, svo að henni var
nauðugur einn kostur að
hringja í upplýsinganúmerið.
Þegar hún loksins fékk númer-
ið og hafði hringt í það tók
enginn undir. Á ég að reyna
aftur eftir tuttugu mínútur?
spurði símastúlkan.
— Já, ef þér vilduð gera svo
vel, sagði Rosemary, — eftir
fimm mínútur.
Hún hringdi í Joan, en Joan
var ekki heldur heima.
Númer Elsie og Hughs mundi
hún ekki. Það leið drykklöng
stund áður en svarað var í upp-
lýsinganúmerinu, en síðan fékk
hún umbeðið númer umsvifa-
laust. Hún hringdi og síma-
vörðurinn svaraði. Þau voru
fjarverandi yfir helgina.
— Næ ég einhvers staðar í
þau? Það hefur orðið slys.
— Er það ritari herra Dun-
stans?
— Nei, en ég er ein af beztu
vinum beirra. Eg verð að fá að
tala við þau.
— Þau eru á Fire Island,
20 VIKAN 40. TBL.